siły jazdy nad wspomnianymi oporami toczenia. W ogólnym przypadku prawdziwym jest zapis wektorowy wspomnianej różnicy sił (1), tj.
(D
P„=Pj-Pf.
W przypadku prostoliniowej jazdy maszyny po płaskim podłożu można założyć, że skalarny zapis równania (1) także będzie prawdziwy.
Załóżmy, że maksymalna wartość siły jazdy, generowanej przez płaski pas gąsienicowy oznaczona będzie jako Pjmax, a dodatkowa siła powstającą wskutek istnienia ostróg będzie miała nazwę APjmax.
Określenie maksymalnej wartości siły jazdy otrzymywanej w konkretnym podłożu, przez znany układ jezdny, związane jest z przyjętym stopniem uproszczenia tego układu. Układ jezdny wolnobieżnej maszyny gąsienicowej, zastosowany w badaniach J.Y.Wonga (będących nadal najlepiej opisującymi rzeczywistość) został przedstawiony na rys. 7.
Pas gąsienicy stanowi łańcuch połączonych ze sobą sztywnych, bezostrogowych płyt przenoszących w głąb odkształcalnego podłoża nacisk pojazdu. W przedstawionej na rysunku maszynie, stosunek podziałki rolek nośnych fo (odległości pomiędzy rolkami, przy założeniu równomiernego ich rozstawienia) do podziałki łańcucha gąsienicy tg jest większy niż 2,5.
Rys. 7. Model wolnobieżnej maszyny gąsienicowej wg Wonga [1]
W takim przypadku rozkład ciśnień w warstwie kontaktowej podłoża z pasem gąsienicy może wyglądać jak na rys. 8. Nacisk nie przenosi się równomiernie, lecz przenoszony jest zasadniczo przez płyty kontaktujące się z rolkami, a w przestrzeniach pomiędzy nimi jest wielokrotnie mniejszy. Kiedy środek masy maszyny nie leży w połowie długości strefy styku gąsienicy z gruntem, lecz jest wzdłużnie przesunięty, lokalne wartości szczytowe narastają w takim samym porządku (przesunięcie poprzeczne, w większości maszyn niewielkie, nie jest zazwyczaj brane pod uwagę).
W maszynach budowlanych rolki nośne rozstawione są gęściej i przyjmuje się, że jeżeli tk/tg <1,7*1,9 (a jest tak w większości maszyn - rys. 9), to rozkład nacisków można traktować w przybliżeniu jako rozkład równomierny, trapezowy lub trójkątny (w zależności od wartości
5