9728252599

ry; doświadczenie przedmiotu wiary ma charakter indywidualny, dlatego w metodzie tej zobiektywizowaną pewność uzyskuje się przez podobieństwo doświadczania wiary wielu osób.

2. Metody typu przedmiotowego biorą za punkt wyjścia rzeczywistość pozapodmioto-wą, co ma im zapewnić większą skuteczność i obiektywizm.

1° Metoda historyczno-syntetyczna (zw. też historyczno-krytyczną, biblijną lub „zstępującą”) jest stosowana w t.f. najczęściej. Wykazuje ona, że Jezus Chrystus, twórca chrześcijaństwa, posiadał transcendentną świadomość swej misji, którą uzasadniał postawą, czynami, autorytatywnym słowem, cudami; potwierdzają fakt zmartwychwstania; następnie wykazuje się, że Jezus Chrystus założył Kościół, nadał mu odpowiednie struktury, które przechowują i przekazują Jego objawienie w czasie aż do paruzji. Dawniej na świadectwa biblijne stanowiące źródła poznania t.f. patrzono jako na dokumenty hist.; współcześnie wykazano, że Ewangelie nie podają tylko faktów hist. z życia Jezusa i Jego nauki, lecz są również świadectwami wiary wspólnoty wiernych spisanymi po doświadczeniach wielkanocnych. Zawarta w nich historia jest święta i jest skerygmatyzowana, stąd też badacz może do niej dotrzeć tylko poprzez wiarę, uwzględniając przy tym - etapy formowania się tradycji i sposoby przekazywania w niej prawdy o Jezusie, gatunki lit., pracę redakcyjną autorów, ich teol. cele i zamiary, a także okoliczności, w jakich powstawały (Pismo św.). Zwolennicy: H. Dieckmann, S. Tromp, Nagy, de Poulpiąuet, Dulles.

2° Metoda eklezjologiczna, zw. też empiryczną lub „wstępującą”, dąży do wykrycia elementów życia nadprzyrodzonego przez analizę współczesnej rzeczywistości Kościoła (jego rozszerzanie się, jedność, trwałość, świętość, heroizm życia wyznawców, wpływ na kulturę), przez co się uzasadnia objawiony charakter chrześcijaństwa (droga tej metody wiedzie od Kościoła do Chrystusa). (Zwolennicy metody: V. Dechamps, J. van der Ven, H. Dolch, E. Ozorowski, S. Pie-Ninnot)

3° Metoda historiozbawcza ujmuje przedmiot t.f. w kategoriach historii zbawienia. W metodzie tej wyróżnia się 3 etapy: historyczno-empiryczny ustalający główne fakty historii zbawienia, etap historyczno-krytyczny obejmujący interpretację stwierdzonych faktów jako wydarzeń zbawczych i historyczno-teologiczny wykazujący eschatologiczne wymiary zbawczych zdarzeń w historii zbawienia. Metoda ta wykazuje nie tylko, że historia zbawienia realizuje się w chrześcijaństwie, ale obejmuje i inne religie oraz kultury. (Zwolennicy tej metody: Bartnik, J. Kudasiewicz, G. Thils, W. Bullmann, R. Latourelle, O’ Collins, H. Waldenfels, R. Fisichella, M. Seckler, J. Danielou, K. Neu-feld, E. Klinger).

II. Chrystologia fundamentalna

II.l. Pojęcie Objawienia Bożego

II.l.1 Objawienie Boże w ujęciu Magisterium Kościoła i teologii współczesnej

Przedmiotem teologii fundamentalnej jest wiarygodność objawienia. Co to jest objawienie? Na jakie sposoby Bóg objawia się człowiekowi? Na czym polegają jednostronne ujęcia objawienia? Jakie są jego główne wymiary w rozumieniu Vaticanum II, w ujęciu posoborowych wypowiedzi Magisterium Kościoła i współczesnej teologii? Co można powiedzieć dzisiaj o przekazywaniu Objawienia? Pojęcie Objawienia jest „kluczem” do właściwego rozumienia i przeżywania wiary chrześcijańskiej. Czasem pojawiają się błędne, „niewłaściwe klucze”, np.: religijność „samoobsługowa”, deistyczna lub panteistyczna.

1. Chrześcijaństwo (objawienie) „samoobsługowe”, pozakościelne, to rodzaj religijności, w której treść wiary, sposób relacji z Bogiem, zakres obowiązków religijno-moralnych miałby ustalać sam wierzący. Orędzie Objawienia, które „bierze początek z samego Boga”, my przyjmujemy z wiarą jako słowo Boże, dogłębnie w nie wnikamy i przekazujemy, starając się nie tworzyć prywatnych wizji wiary i moralności i nie dostosowując „Jego” Kościoła do „naszych” życzeń czy pragnień.

7