1800320822

1. Ustalenia terminologiczne

(oprać. B. Wiśniewska, D. Hulewicz)

Etymologia słowa pochodzi od łacińskiego ,.calculare” - obliczać, liczyć; „calculus” - kamyk (używany do liczenia). Przedrostek dys- oznacza trudność, niemożność, ograniczenie.

Diagnoza dyskalkulii może być postawiona uczniowi, który ukończył 10 lat.

Dokładne, procentowe wyliczenie, jaka część populacji cierpi z powodu dyskalkulii, jest trudne do określenia z powodu braku jednolitych, powszechnie akceptowanych kryteriów diagnozy.

Badania wskazują, że od 3% do 7% dzieci ma dyskalkulię.

1.1. Definicja dyskalkulii

Dyskalkulia to zaburzenia zdolności matematycznych.

Zdolności matematyczne - to predyspozycje potrzebne do rozumienia problemów matematycznych, metod i twierdzeń, do uczenia się ich, pamiętania i odtwarzania, do wiązania ich z innymi problemami, symbolami, metodami i twierdzeniami.

Koncepcję dyskalkulii rozwojowej opracował słowacki neuropsycholog Ladislav Kość, który w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX w. prowadził badania dotyczące trudności w uczeniu się matematyki. W wyniku przeprowadzonych badań sformułował następującą definicję:

Wg Kośća

Dyskalkulia rozwojowa jest strukturalnym zaburzeniem zdolności matematycznych, mającym swe źródło w genetycznych tj. wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim analomiczno-fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych.

W tej definicji istotne są trzy elementy:

1)    stwierdzenie istnienia trudności w uczeniu się matematyki,

2)    specyficzny charakter tych trudności (tzn. wycinkowy charakter tych trudności, bez ograniczenia ogólnych możliwości poznawczych),

3)    założenie, że trudności spow odowane są przez dysfunkcję pewnych obszarów mózgu

1.2. Dyskalkulia w świetle międzynarodowych klasyfikacji

A) ICD-10 - opracowana przez Światową Organizację Zdrowia

W europejskiej klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania (ICD-10) na pozycji F81.2 figurują „specyficzne zaburzenia umiejętności arytmetycznych (SZUA)” częściej określane jako dyskalkulia. Według przytoczonej klasyfikacji zaburzenie to nie może być wyjaśniane niewłaściwymi metodami edukacji matematycznej ani obniżonymi możliwościami intelektualnymi dziecka. Szacuje się, iż występuje ono u ok. 3-6% dzieci.

Według klasyfikacji ICD-10 - specyficzne trudności w uczeniu się matematyki można rozpoznać na podstawie następujących kryteriów (dziecko musi spełniać 2 spośród 5):

• niski poziom umiejętności matematyczny eh (2 odchylenia), rów nież ży ciu codzienny m,

opracowanie: B. Wiśniewska, D.Hulewicz, Poradnia Psychologiczno- Pedagogiczna Środa Wlkp.

2