2091577092

nie, jak ktoś, kto na nudnym przyjęciu mówi myśląc o czymś innym. Jeszcze wyraźniej występuje to podczas rozmowy stanowiącej jedną z wersji programu Weizenbauma; tym razem Eliza gra jawnie rolę psychiatry:

DZIEŃ DOBRY. JESTEM LEKARZEM. PROSZĘ USIĄSC PRZY DALEKOPISIE i OPOWIEDZIEĆ MI O SWOIM PROBLEMIE.

Chciałbym mieć swój bagaż.

MÓGŁBYŚ TO OPISAĆ?

Nie jestem zupełnie pewien, jaki rodzaj opisu jest potrzebny.

CZY WIERZYSZ, ZE TO JEST NORMALNE NIE BYC ZUPEŁNIE PEWNYM, JAKI RODZAJ OPISU JEST POTRZEBNY?

Tak, całkiem normalne.

ROZUMIEM.

Zgubiłem swój bagaż.

MÓWISZ, ZE ZGUBIŁEŚ SWÓJ BAGAŻ. Czuję się zagubiony bez niego.

CZY CZĘSTO CZUJESZ SIĘ ZAGUBIONY BEZ NIEGO?

Nie, to jest pierwszy raz.

DLACZEGO NIE?

Dlatego, że zazwyczaj nie gubię swoich rzeczy.

JAKIE MOGĄ TU BYC INNE PRZYCZYNY?

Moja matka uczyła mnie, żeby nie gubić rzeczy.

OPOWIEDZ MI WIĘCEJ O TWOJEJ RODZINIE.

Zgubiłem swój bagaż.

CZY TWOI RODZICE KIEDYKOLWIEK CIĘ PORZUCILI?

Jak widać, duet niezupełnie zgrany. A przecież program ten udostępniono pacjentom miejscowego szpitala, uprzedzonym, że do dalekopisu przyłączony będzie komputer. 60% pac jen-