2251774316

W SPRAWIE BIBLJOTEKI NARODOWEJ 31

3. W bezpośrednim związku z tym kompleksem zadań Bibljoteki Narodowej, jakie dotąd rozważaliśmy, stoją pewne zadania natury bibliograficznej. Przedewszystkiem bieżąca, urzędowa rejestracja druków, ukazujących się na terenie państwa polskiego. W myśl § 5-go Rozporządzenia Ministra W. R. i O. P. i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 4-go lipca 1927 r. (Dz. U. Rz. P. Nr. 67, poz. 595) bieżącą «rejestrację druków prowadzi na podstawie egzemplarzy, dostarczanych dla Bibljoteki Narodowej w Warszawie, Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego». Sprawa ta jest więc z zasadzie zdecydowana, choć w myśl okólnika Ministerstwa W. R. i O. P. z dnia 2-go sierpnia 1927 r. (Nr. IV. B. 8831) forma tej rejestracji dopiero później będzie ustalona. Jak głoszą prywatne informacje, wykazy zarejestrowanych tworów sztuki typograficznej nie mają być narazie ogłaszane drukiem, lecz tylko powielane w szczupłej ilości egzemplarzy i przesyłane bibljotekom, zainteresowanym w ściąganiu egzemplarzy obowiązkowych; jedyną bieżącą bibljografją polską, ogłaszaną drukiem, pozostałby tedy nadal nieoficjalny Przewodnik Bibliograficzny. Nie może być dwu zdań, że taki stan rzeczy — choć narazie konieczny — na długo utrzymać się nie da i że prędziej później musi się znaleźć takie z niego wyjście, któreby czyniło zadosyć wszystkim słusznym życzeniom, jakie tu w grę wchodzą. A tyczą się one nietylko kwestyj praktycznych (jak ekonomja naszych środków materjalnych), ale i teoretycznych, jak np. sprawa poloników poza Polską wydawanych i, przeciwnie, sprawa druków zwykle przez bibljografję polską pomijanych (jak żargonowe i hebrajskie), które jednak przez miejsce swego wydania do tej bibljografji właściwie należą i które w wykazach rozsyłanych przez Bibljotekę Narodową (wzgl. Ministerstwo W. R. i O. P.) niewątpliwie pomieszczane będą. Na dalszą dyskusję nad temi sprawami nie tu miejsce; więc tylko pozwolę sobie wyrazić zdanie, że ideałem, jeżeli nie na teraz to na przyszłość, mogłoby być tylko ogłaszanie bieżącej bibljografji polskiej, szeroko pojętej, przez Bibljotekę Narodową. Takie zapatrywanie wyrazili już w r. 1919 i 1920 Dyr. Kuntze (/. c. str. 537) i Dyr. Bernacki (/. c. str. 84).

Naturalnem uzupełnieniem bibljografji bieżącej jest bibljo-grafja okresowa. Toteż leżałoby to z pewnością w sferze zadań Bibljoteki Narodowej, by co pięć czy dziesięć lat ogłaszała