226618220

DERMATOLOGIA NA CO DZIEŃ - POKAZ PRZYPADKÓW

wej dla pacjenta oraz w zależności od typu schorzenia wymagany jest odpowiednio długi czas leczenia.

Martwicze zapalenie naczyń -trudności diagnostyczne.

Opis przypadku

Anna Kułak. Agnieszka Bańka-Wrona,

Magdalena Kędzierska, Elżbieta Szymańska.

Irena Wałecka

Centralny Szpital Kliniczny MSW w Warszawie

Wprowadzenie. Martwicze zapalenie naczyń jest heterogenną grupą chorób, których wspólną cechą są zmiany marlwiczo-zapalne ściany naczyń krwionośnych i ich otoczenia, prowadzące do niedokrwienia tkanek.

Cel pracy. Przedstawienie trudności diagnostycznych i terapeutycznych u pacjentki z rozpoznaniem martwiczego zapalenia naczyń.

Opis przypadku. Pacjentka 62-letnia została przyjęta do Kliniki Dermatologii z powodu licznych martwiczych owrzodzeń ze zlewnymi zmianami rumieniowo--krwotocznymi w obrębie obu podudzi. W wywiadzie stwierdzono zmiany skórne od 3 lat wykazujące stopniową progresję pomimo zastosowanego leczenia: glikokortykosleroidami, metotreksatem, chlorochiną, cyklofosfamidem oraz antybiotykoterapią celowaną. W Klinice Dermatologii CSK MSW w Warszawie, na podstawie obrazu klinicznego oraz wykonanych badań dodatkowych (badanie histopatologiczne, badanie immunopatologiczne, badania laboratoryjne i obrazowe), rozpoznano martwicze zapalenie naczyń z podejrzeniem krioglobulinemii wtórnej do choroby limfoproliferacyjnej. Zastosowano terapię skojarzoną glikokortykosleroidami i sulfonami - wdrożenie leczenia immunosupresyjnego odroczono do czasu wykluczenia choroby mieloproliferacyjnej. Ostatecznie, po wykonaniu trepanobiopsji, w której nie stwierdzono odchyleń od normy, do terapii włączono preparat zawierający cyklofosfamid i prednizon oraz zastosowano chirurgicznie oczyszczanie owrzodzeń. Uzyskano całkowite ustąpienie zmian rumieniowo-krwotocz-nych oraz zmniejszenie rozmiaru owrzodzeń. Konsultant z zakresu chirurgii plastycznej zakwalifikował paq'enlkę do wykonania przeszczepu sztucznej skóry.

Wnioski. Przedstawiony przypadek ilustruje trudności diagnostyczne i terapeutyczne u pacjentów z zapaleniem naczyń.

Pemfigoid guzkowy - trudności diagnostyczne i terapeutyczne.

Opis trzech przypadków

Alicja Adaszewska, Cezary Kowalewski,

Katarzyna Woźniak, Katarzyna Osipowicz Klinika Dermatologii i Immunodermatologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Wprowadzenie. Pemfigoid guzkowy jest rzadką odmianą pemfigoidu, którego obraz kliniczny charakteryzuje się wspólnymi cechami świerzbiączki guzkowej oraz pemfigoidu pęcherzowego. Zmiany guzkowe mogą wyprzedzać pojawienie się pęcherzy, występować po ich pojawieniu, współistnieć, jak również być jedyną manifestaqą kliniczną choroby. Zjawiska immunologiczne obserwowane w pemfi-goidzie guzkowym są identyczne jak w pemfigoidzie klasycznym. Obserwuje się częstsze występowanie tej jednostki chorobowej u kobiet oraz gorsze wyniki terapii w porównaniu z odmianą pęcherzową.

Cel pracy. Zwrócenie uwagi na rzadką odmianę pemfigoidu oraz podkreślenie konieczności uwzględnienia jej w diagnostyce różnicowej u patentów ze świerzbiączką guzkową.

Opis przypadku. Zaprezentowano opisy trzech pacjentek z pemfigoidem guzkowym, każdy o odmiennym obrazie klinicznym - zmiany guzkowe współistniejące ze zmianami pęcherzowymi, zmiany guzkowe poprzedzone zmianami pęcherzowymi oraz zmiany guzkowe jako jedyna manifestaqa choroby. Zjawiska immunologiczne występujące u omówionych chorych nie różniły się od powszechnie występujących w pemfigoidzie. U dwóch pacjentek pomimo różnych koncepcji terapeutycznych nie udało się uzyskać całkowitej remisji, jedna pacjentka bardzo dobrze odpowiedziała na kurację miejscową klobetazolem w kremie.

Wniosku Uwzględnienie pemfigoidu pęcherzowego w diagnostyce różnicowej świerzbiączki guzkowej prowadzi do szybszego ustalenia prawidłowego rozpoznania oraz zwiększa skuteczność terapii. U paqentów z długotrwałą, źle leczącą się świerzbiączką guzkową warto wykonać badania immunologiczne w kierunku chorób pęcherzowych.

402

Przegląd Dermatologiczny 2015/5