2278215426

1.2. Planowo-zapobiegawczy system utrzymania nawierzchni kolejowej 17

Wymienione wyżej zestawienie wad systemu planowo-zapobiegawczego koncentruje się jedynie na zagadnieniach związanych z dziedziną utrzymania. Nie sposób jednak w tym miejscu nie wymienić istotnych niedoskonałości występujących również w dziedzinie diagnostyki, do których zaliczyć należy:

□    prowadzenie badań diagnostycznych w stałych interwałach czasowych, niepowiązanych z aktualnym stanem toru i rzeczywistym na te badania zapotrzebowaniem;

□    śladowe w praktyce wykorzystywanie otrzymywanych wyników badań, koncentrujące się na lokalizacji miejsc wymagających natychmiastowej interwencji zespołów naprawczych.

W pracy [22] przedstawiono przypadek wykonywania jazd pomiarowych drezyny EM-120 w dobrze utrzymanym torze z interwałem 2-miesięcznym, podczas gdy z tempa narastania usterek wynikało, że pomiary te można było na niektórych odcinkach przeprowadzać w cyklu 8-krotnie dłuższym — co 16 miesięcy. Fakt ten najwymowniej świadczy o skali marnotrawienia potencjału diagnostycznego.

Równocześnie jednak we wspomnianej pracy poczyniono inne istotne spostrzeżenia:

□    zakres zapotrzebowania na naprawy na każdej z badanych linii był różny i nie zależał od jej kategorii;

□    nawet przy ograniczeniu prędkości eksploatacyjnej V_ek_sp do 30 km/h na każdej linii występowały miejsca wymagające napraw, co oznacza, że nie można kierować potencjału naprawczego tylko na wybrane obligatoryjne linie, gdyż prowadzi to do wstrzymania (ze względów bezpieczeństwa) ruchu na innych liniach — w skrajnych przypadkach z powodu występowania pojedynczych usterek;

□    stosowanie napraw ciągłych (w omawianym przykładzie była to regulacja toru) powoduje prowadzenie prac w torach o dobrym stanie, nie wymagających tego rodzaju interwencji.

Reasumując, korzystanie w eksploatacji nawierzchni kolejowej z planowo-zapobiegawczego systemu jej utrzymania prowadzi do:

□    nieracjonalnego wykorzystania środków przeznaczonych na wykonywanie napraw;

□    nieracjonalnego sposobu prowadzenia pomiarów diagnostycznych [19, 23].

Poczynione obserwacje i badania doprowadziły do zapoczątkowania prac nad innym systemem utrzymania nawierzchni kolejowej, pozbawionym wad systemu planowo-zapobiegawczego, a przede wszystkim wiążącym czas i miejsce napraw z wynikami diagnostycznych badań stanu toru.