2906543035

Konspekt 1/2014 (50) — Odeszli 9;)

Od młodych lat dr Rudkowski pasjonowały podróże. Zwiedziła większość krajów europejskich, interesowały Ją też egzotyczne kraje

0

Afryki Środkowej i Południowej. Podążała szlakami turystycznymi Ameryki Południowej. Zwiedziła w sumie ponad 35 krajów. Miała ponadto wiele pasji związanych ze sztuką i literaturą; lubiła koncerty organowe oraz opery, a wolny czas poświęcała na studiowanie literatury pięknej, zwłaszcza poezji.

Psycholog Jerome Bruner powiedział: „Zycie «nie jest, jakie jest», ale jest takie, jak się je opowiada i prze-powiada wciąż na nowo”. Nie sposób też, często wbrew usilnym staraniom biografów, opowiedzieć czyjegoś życia za niego

0

samego... Ścieżki naszego życia przeplatają się na różne sposoby, a historie innych ludzi stanowią część naszych własnych życiowych opowieści. Tworzone z indywidualnego punktu widzenia stanowią cenny wkład w odtwarzanie całościowego, choć nigdy całkiem domkniętego, obrazu życia drugiego człowieka. Dlatego poniżej zamieszczamy fragmenty wspomnień o na szej Drogiej Koleżance, autorstwa prof. Marii Kielar-Turskiej - współpracującej z dr Rudkow-ską na polu naukowym oraz dr Krystyny Barańskiej - Jej bliskiej koleżanki z Katedry Psychologii.    ■

O GRAŻYNIE

Grażyna była z nami od zawsze. W latach sześćdziesiątych, kiedy jako młodzi ludzie rozpoczynaliśmy w Katedrze Psychologii pracę asystentów, bardzo szybko staliśmy się sobie bliscy. I tak już do końca czuliśmy się jak w rodzinie. Wszyscy mieliśmy w tym swój udział, ale sądzę, że Grażyna w sposób szczególny. Była bowiem nie tylko lojalną koleżanką, ale tez dbała zawsze o dobre imię Katedry, poświęcając jej większą część swojego pracowitego życia. Doskonale czuła się i realizowała w roli zastępcy, a potem kierownika Katedry, choć niejednokrotnie odbywało się to kosztem wyrzeczeń i stresu. Umiała doskonale pogodzić nadmiar obowiązków administracyjnych z pracą naukową i dydaktyczną, a wszystko, co zaplanowała, wykonywała z właściwą sobie perfekcją. W niektórych kwestiach była wprost niezastąpiona. Nikt tak jak Ona nie potrafił ułożyć rozkładu ząjęć pracowników Katedry, co nie stanowiło łatwego zadania ze względu na konieczność obsadzenia wszystkich kierunków studiów.

Powszechnie znane było jej zamiłowanie do języka ojczystego - poprawności, a zarazem elegancji wypowiedzi w mowie i w piśmie, które kultywowała osobiście, zachęcając taktownie swoich współpracowników (również młodszych) do podążania tą drogą.

Stanowcza i zdecydowana, liczyła się jednak z możliwościami i potrzebami koleżanek oraz kolegów. Zawsze uzgadniała z nami swoje decyzje, czyniąc to z taktem i cierpliwością oraz starając się nikogo nie urazić. Te cechy psychiczne doskonale harmonizowały z jej ogólnym stylem bycia i elegancją. Spotykała się z nami nie tylko podczas pracy, ale i prywatnie oraz towarzysko. Łączyły nas silne więzi sympatii oraz wspólnie przeżywane problemy rodzinne, w których rozwiązywaniu pomagaliśmy sobie wzajemnie. Nasze dzieci spotykały się, bawiły i dorastały wspólnie.

Pragnę wymienić jeszcze jedną cechę, za którą podziwialiśmy Grażynę. Nawet gdy chorowała i cierpiała, nigdy nie skarżyła się, niejednokrotnie pomimo utrzymujących się dolegliwości wracała do swoich obowiązków pełna energii i optymizmu.

Do tradycji przeszły spotkania opłatkowe organizowane przez kierownictwo Katedry -Leszka Wronę i Grażynę Rudkowską, którzy składali nam wówczas życzenia pełne optymizmu i poezji. Ulubionym fragmentem, który zawsze będzie już przez nas kojarzony z Jej osobą, pozostanie wiersz Podróż Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego:

A podobno jest gdzieś ulica

(lecz jak tam dojść? którędy?)