2910490020

262

RECENZJE

3.    Katalogowanie przy autorstwie kolektywnym.

4.    Katalogowanie konstytucyj, praw, regulaminów i instrukcyj wojskowych oraz traktatów międzynarodowych.

5.    Katalogowanie dzieł wielotomowych i seryjnych.

6.    Katalogowanie poszczególnych typów wydawniczych.

Część I Edinych pravil obejmuje zasady katalogowania druków zwartych. Części następne mają objąć katalogowanie wydawnictw ciągłych, nut, map, grafiki, specjalnych rodzajów literatury technicznej, artykułów w czasopismach i gazetach, opracowywanie grupowe (teczkowe) druków ulotnych i szeregowanie kart w katalogu alfabetycznym.

Dla polskiego świata bibliotekarskiego, zwłaszcza wobec coraz częściej dających się słyszeć głosów o konieczności rewizji obowiązujących przepisów katalogowania, znajomość najnowszych przepisów kraju, mającego tak znakomite osiągnięcia w dziedzinie techniki i metodyki bibliotecznej, jak Związek Radziecki, jest sprawą pierwszorzędnej wagi. Szczupłość miejsca i wąskie ramy recenzji nie pozwalają oczywiście na szczegółowe omówienie dzieła, jak na to zasługuje. Sądzę, że uwypuklenie najistotniejszych różnic zachodzących między naszymi Przepisami katalogowania a Edinymi pravilami da czytelnikowi najwięcej, bo zestawienie problemów, które w Związku Radzieckim znalazły inne niż u nas rozwiązanie.

Karta katalogowa formatu 7,5 X 12,5 ma inne rubrykowanie od znanego nam w polskich bibliotekach. Wprowadza ono mianowicie, prócz odkreślonego lewego marginesu, przeznaczonego na sygnaturę, symbole klasyfikacyjne, numer księgi wpływów itp., drugą linię pionową, oddzielającą pole węższe od wspomnianego marginesu, szerokości trzech liter drukowanych, których wyodrębnienie w haśle potrzebne jest przy stosowaniu systemu ketterowskiego.

Edinye pravila zawierają bardziej niż u nas szczegółowe przepisy dotyczące rozmieszczenia elementów opisu na karcie katalogowej. Jest to niewątpliwie bardzo pomocne dla czytelnika, który automatycznie znajduje zawsze w tych samych miejscach karty katalogowej potrzebne mu dane, bez względu na to, w jakiej bibliotece pracuje.

Podstawą opisu nie jest, jak u nas, karta tytułowa, lecz książka cała; różnica to jednak pozorna, polega tylko na sformułowaniu, gdyż, jak chcą tego i nasze Przepisy, dane wzięte z poza karty tytułowej umieszcza się w nawiasach. Nawiasy w ogóle, jak zresztą i przestankowanie, stosowane są nieco odmiennie niż u nas.

W zakresie wyboru hasła zupełnie zasadniczą różnicą jest stosowanie autorstwa kolektywnego. Jak trudny jest ten system, ilu wy-