3434597045

poprzednio obowiązującego i stanowi znak tego, iż mija okres korekcyjnego, a więc przedmiotowego traktowania skazanych w polskim prawie karnym i naukach penitencjarnych⁵⁷.

Podsumowując należy zapytać czy idea resocjalizacji może mieć dzisiaj w prawie karnym swoje znaczenie? Resocjalizacja w ujęciu pozytywistycznym, oderwana od aksjomatu wolnej woli odchodzi do lamusa nauk penalnych i dobrze, ale należy pamiętać, że idea poprawy przez karę, oparta na fundamentach wolnej woli, odpowiedzialności, sprawiedliwości i miłosierdzia, stanowi cel kary, który w świetle personalistycznej wizji człowieka jest nie tylko dopuszczalny, ale integralnie przynależny do tej ważnej instytucji społecznej. Przedstawiciele młodego ruchu „nowej resocjalizacji” w Wielkiej Brytanii (Raynor, Vanstone), wskazują, że retrybutywizm i resocjalizacja mogą być pojednane; programy resocjalizacyjne mogą wyrażać respekt dla podmiotowości moralnej człowieka, co stanowi przedmiot największej troski zwolenników kary retrybutywnej i tradycyjnej wizji karania⁵⁸. Resocjalizacja nie sprzeczna, ale zintegrowana z zasadą wymiaru kary sprawiedliwej, a więc będąca wyrazem roztropnej miłości do człowieka, może być autentyczną pomocą społeczeństwu, ofiarom przestępstw, rodzinie i samemu przestępcy.

⁵⁷    Zob. także S. Piasecki, Praca socjalna w więzieniu, w: Duszpasterstwo więzienne w III Rzeczypospolitej, red. Jerzy Woźniak, Kraków 2002. s. 96.

⁵⁸    S. Rex, Proportionality and Rehabilitation: The Prospects for Reconciliation, w: Penal Responsibility in Liberał Democratic Systems, Konferencja na Uniwersytecie Warszawskim, 21-29 września 2002, red. J. Kochanowski, Warszawa 2002, s. 51-54; Por. taże. Proporcjonalność i resocjalizacja. Szanse na pojednanie, „Ius et Lex” 2006, nr 1 (IV), s. 85-105.