348068966

Wspomnienia

Kot. Władysław ). Dyner

gogicznej, będąc wiernym idei naszej uczelni do końca swoich dni. W latach 1961-1969 w uczelni tej pełnił funkcję starszego wykładowcy, a po uzyskaniu w 1969 r. stopnia doktora habilitowanego objął stanowisko docenta w Katedrze Pedagogiki Ogólnej, a jednocześnie otrzymał nominację na stanowisko kierownika Zakładu Psychologii, które zajmował do chwili przejścia na emeryturę w 1977 roku. Przez dwie kadencje, tj. od 1972 do 1977 roku pełnił także funkcję prodziekana Wydziału Humanistycznego, zajmując się sprawami studentów kierunków humanistyczno-pedagogicznych. Jako prodziekan dał się poznać jako człowiek życzliwy, uczynny, troskliwy, któremu nieobojętne były problemy studiującej młodzieży, a jednocześnie wymagający i konsekwentny. Swe kontakty z macierzystą uczelnią utrzymywał także po przejściu na emeryturę prowadząc zajęcia seminaryjne z grupami studentów zaocznych studiów magisterskich i doktoranckich (wśród seminarzystów nie zabrakło studentów wychowania przedszkolnego, nauczania początkowego oraz pedagogiki specjalnej).

W ciągu swego, niezwykle aktywnego i pracowitego życia zawodowego cieszył się wielkim autorytetem i uznaniem swych uczniów

s    J

i wychowanków. Wypromował około 200 magistrów oraz pięciu doktorów. U niego doktoryzowali się: Jerzy Kulczycki (1974), Maria Janiszewska (1978), Elżbieta Maria Mincza-

i

i

kiewicz (1978), Władysława Drużkowska (1979) oraz Aniela Korzon (1981). Tematyka prowadzonych przez niego seminariów skupiała się wokół problematyki dziecka i jego potrzeb, a także zabawowej aktywności dziecięcej w powiązaniu ze środowiskiem wychowawczym, a w szczególności z rodziną i przedszkolem. Autor monografii Zabawy tematyczne dzieci w domu i w przedszkolu (1971, 1983) współpracował z wielu uczelniami Krakowa, m.in. z Uniwersytetem Jagiellońskim, Akademią Medyczną, Akademią Rolniczą, a także ze Studium Nauczycielskim w Krzeszowicach i Oddziałem Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Tarnowie.

W ciągu swej trudnej, ale też bogatej, wielowątkowej i różnorodnej 50-lctniej działalności zawodowej Władysław Jan Dyner przeszedł przez wszystkie możliwe szczeble szkolnictwa: od nauczyciela szkolnictwa podstawowego przez szkolnictwo średnie ogólne i zawodowa, aż po szczebel uniwersytecki. Przez większość swego pięknego życia był przede wszystkim Nauczycielem nauczycieli, przyjacielem, inicjatorem i doradcą. Takim pozostał w naszej pamięci. Jego życiowym credo było przygotować prawego człowieka, rzetelnego pracownika, dobrego nauczyciela; fachowca i profesjonalistę odczuwającego potrzebę ustawicznego doskonalenia się i gotowego do podejmowania służby w imię dobra człowieka, dobra dziecka, zwłaszcza dziecka niepełnosprawnego. Jego uczniowie i przyjaciele podkreślają, że był nauczycielem o głębokiej wiedzy pedagogicznej i ogólnej, dużej kulturze osobistej i społecznej, systematyczny i dokładny w swojej pracy, wymagający, a jednocześnie otwarty na innych, życzliwy, łagodny i pogodny. W stosunku do współpracowników był bardzo ciepły, wyrozumiały i koleżeński. Był przykładem i niedościgłym wzorem dla swych kolegów, a także kształcących się nauczycieli; bardzo ambitny, wymagający wiele od siebie i mobilizujący innych. Cieszył się autorytetem zarówno wśród