357503237

Trzeba zaznaczyć, że decyzja ramowa 2004/68/WSiSW dość szczegółowo określa ramy sankcji karnych związanych z handlem dziećmi. Decyzja przewiduje, iż górna granica kary pozbawienia wolności za popełnienie wymienionych przestępstw powinna mieścić się w przedziale co najmniej od 1 roku do 3 lat. Ponadto, decyzja ta, wymieniając te same okoliczności obciążające sprawcę, co decyzja ramowa 2002/629/WSiSW, wskazuje, iż kara pozbawienia powinna wolności być wyższa, a jej górna granica mieścić się w przedziale od co najmniej 5 do 10 lat.

Decyzja 2004/68/WSiS W przewiduje także karalność osób prawnych.

Unia Europejska, dążąc do „zwalczania nielegalnej imigracji u źródeł” i uznając, że jednym ze sposobów osiągnięcia tego celu jest „dotarcie do osób zajmujących się handlem ludźmi i gospodarczym wyzyskiem migrantów”, wydała dokument mający na celu jak najlepszą ochronę ofiar handlu ludźmi - dyrektywę Rady Unii Europejskiej (2004/81/WE) z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumentu pobytowego wydawanego obywatelom państw trzecich, którzy są ofiarami handlu ludźmi lub wcześniej byli przedmiotem działań ułatwiających nielegalną imigrację, którzy współpracują z właściwymi organami (Dz. U. UE L 261 z 6 sierpnia 2004 r.).¹ Cel wymieniony w dyrektywie został określony już w 1999 r. na specjalnym posiedzeniu Rady Unii Europejskiej w Tampere.

Dyrektywa wprowadza pojęcie „okresu na zastanowienie się” umożliwiającego podjęcie świadomej decyzji o współpracy z właściwymi organami, przy czym czas trwania i data rozpoczęcia tego okresu zostaną określone zgodnie z prawem krajowym. Osobom spełniającym warunki współpracy, tym, którzy zerwali kontakt ze sprawcami oraz tym, których pobyt na terytorium państwa członkowskiego jest ważny z punktu widzenia prowadzonego dochodzenia lub postępowania sądowego, może być wydany dokument pobytowy ważny przynajmniej 6 miesięcy, uprawniający np. do podjęcia pracy, kształcenia zawodowego czy edukacji. Istotny jest zapis art. 10, w którym nakazuje się, by państwa członkowskie, stosując okres przeznaczony na zastanowienie się, kierowały się „najlepszym interesem dziecka” i w razie potrzeby rozważyły jego przedłużenie.

W celu dostosowania prawa krajowego do standardów unijnych, dokonano nowelizacji prawa i uchwalono dwie ustawy: w 2005 r. Ustawę o zmianie ustawy o cudzoziemcach i ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej², a w 2007 r. Ustawę o zmianie ustawy o pomocy społecznej³, tworząc w ten sposób system ochrony ofiar handlu ludźmi przewidujący po pierwsze, możliwość wydania ofiarom handlu ludźmi wizy pobytowej i udzielenia zezwolenia na czas oznaczony, z drugiej, możliwość udzielenia wsparcia z uwagi na bezpośredni fakt bycia ofiarą/świadkiem handlu ludźmi.

17

1

   Należy podkreślić fakt niewdrożenia przez Polskę dyrektywy 2004/81/WE w odniesieniu do wprowadzenia definicji handlu ludźmi do polskiego prawa kaniego.

2

   Ustawa z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach i ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2005 r., Nr 94, poz. 788). Ustawa weszła w życie 1 października 2005 r.

3

   Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy o pomocy- społecznej (Dz. U. z 2007 r.. Nr 48, poz. 320). Ustawa weszła w życie 1 kwietnia 2007 r.