3574672201

5.3. Indywidualne modele biografii — zakres rozwoju _ 1 57

wa, wytrwała, ale również: zmienna, nieporządna, niedbała, przesadna w zachowaniu, nierozważna.

Opisane wyżej sylwetki biograficzne ukazują specjalizację w sferze zawodowej, wcześnie zasygnalizowałam również, że jedna z responden-tek prezentuje biografię, w której rozwój był i jest ukierunkowany na życie osobiste, głównie na własną rodzinę. Tak kreuje swoją biografię Lucyna.

Zycie mnie nauczyło, że nie warto planować...”

Lucyna (44-letnia polonistka), obecnie pracująca jako wychowawczyni w świetlicy szkolnej przedstawiła taką biografię, w której główną sferą aktywności była jej rodzina (niegdyś rodzina, w której się wychowała, a obecnie jej własna: mąż i synowie). Lucyna podkreśla, że na jej rozwój największy wpływ miały wydarzenia rodzinne: śmierć ojca, kiedy

*

miała 13 lat, potem przeprowadzka z Pomorza na Śląsk po zawarciu małżeństwa, konieczność zamieszkania z teściami, narodziny synów, śmierć brata. Rozwojowi zawodowemu poświęciła w relacji mało miejsca, często opisując go jako tło, na którym rozgrywało się jej życie osobiste.

W okresie młodzieńczym i pierwszych wyborów zawodowych nie planowała pracy nauczyciela. Ponieważ chciała i musiała (ze względu na sytuację finansową rodziny) szybko się usamodzielnić — po szkole średniej wybrała dwuletnie studium kulturalno-oświatowe. Po jego ukończeniu podjęła na pół roku pracę w szkolnej świetlicy, następnie rozpoczęła zaoczne studia polonistyczne i pracę na etacie polonisty. Przyznaje, że w pierwszym okresie pracy nie odczuwała żadnych trudności związanych z adaptacją zawodową, ale też nie przywiązywała się do tej pracy:

Pół roku pracowałam w takiej świetlicy, w szkole, gdzie były tylko dzieci I—III, bo to szkoła w budowie była. Trafiłam na bardzo sympatyczne panie. Ale jakoś się nie przywiązałam do tej pracy. A potem jak poszłam do drugiej szkoły uczyć polskiego, to też nie trafiłam na trudności. Grono raczej młode, dyrektorką była pani polonistka, a ja też nie natrafiłam na jakieś trudności.

Mimo sprzyjającej atmosfery w pracy Lucyna nie była w stanie pogodzić studiów i aktywności zawodowej, dwukrotnie korzystała z urlopu dziekańskiego, powtarzała egzaminy, ostatecznie zrezygnowała ze studiów. Lucyna mieszkała od dziecka na Pomorzu, ale kiedy poznała przy-szłego męża, zdecydowała się na przeprowadzkę na Śląsk. Zamieszkali wówczas z mężem u jego rodziców, wkrótce (kiedy Lucyna miała 28 lat) urodził się pierwszy syn. Ten okres Lucyna wspomina jako bardzo trudny, ze względu na relacje z teściami, którzy ingerowali w wychowanie