Piotr Sołtyk
Od początku okresu transformacji w Polsce zakres sektora finansów publicznych podlega przeobrażeniom. Liczba i charakter jednostek tworzących ten sektor zmieniały się wraz z próbami reformy finansów publicznych, które znajdowały swój wyraz w kolejnych ustawach o finansach publicznych1. W sensie normatywnym pojęcie „sektor finansów publicznych” pojawiło się w prawie polskim po raz pierwszy w art. 5 ustawy z 26.11.1998 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.)2. Powołana ustawa nie zdefiniowała pojęcia sektora finansów publicznych, wskazała natomiast, jakie podmioty zostały do niego zaliczone oraz na jakie segmenty dzieli się omawiany sektor. Podkreślić należy, że przepisy ustawy z 27.8.2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.; dalej: FinPublU) nie przewidują podziału sektora finansów publicznych na podsektory: rządowy, samorządowy i ubezpieczeń społecznych. Podział taki wynikał z regulacji ustawy z 30.6.2005 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 249, poz. 2014 ze zm.; dalej: 2005FinPublU), a jego celem było usystematyzowanie jednostek tworzących sektor finansów publicznych. Zakres pojęciowy sektora publicznego (sektora finansów publicznych) w świetle przepisów o finansach publicznych został od 2001 r. rozszerzony i określony poprzez wyliczenie kategorii podmiotów wchodzących w jego skład3.
3
K. Sawicka, Ustawa o finansach publicznych komentarz, Wrocław 2010, s. 37.
C. Kosikowski, Polskie prawo finansowe na tle prawa Unii Europejskiej, Warszawa 2008, s. 297 i nast.
E. Chojna-Duch, Polskie prawo finansowe. Finanse publiczne. Warszawa 2003, s. 14.