4261639330

sprzężonej fazie w stosunku do pierwotnej fali [A5], Tego rodzaju urządzenie, po odpowiednim dobraniu takich parametrów jak napięcie sterujące, intensywność wiązek piszących, kątów między wiązkami, może posłużyć np. do korekcji frontu fazowego fali świetlnej [A5],

1.4.2.3 Fotochromowe polimery ciekłokrystaliczne

Podobny typ uporządkowania jak w ciekłych kryształach można również osiągnąć w specjalnym typie materiałów polimerowych, tzw. polimerów funkcjonalizowanych pochodnymi azobenzenów. Cechą charakterystyczną tych azo-funkcjonalizowanych fotochromowych polimerów jest ich unikalna zdolność do porządkowania się pod wpływem spolaryzowanego światła laserowego z zakresu absorpcji pochodnych azobenzenów.¹ Na skutek wielokrotnych cykli fotoizomeryzacji trans cis - trans wywołanych absorbowanym światłem następuje uporządkowanie się ugrupowań azobenzenowych prostopadle do kierunku wektora pola elektrycznego fali świetlnej. Jeśli ugrupowania azobenzenowe są na sztywno podłączone do łańcuchów polimerowych to obserwuje się również porządkowanie łańcuchów generujące anizotropię optyczną.²

Polimery ciekłokrystaliczne (z ang. Liquid Crystalline Polymers) najczęściej składają się z wielkocząsteczkowych polimerów oraz małocząsteczkowych grup mezogennych. Dzięki możliwości połączenia tych dwóch części strukturalnych, otrzymujemy związek, który może łączyć właściwości, których jednoczesne uzyskanie byłoby niemożliwe wyłącznie dla polimerów czy ciekłych kryształów.

Wyniki badań przedstawionych w niniejszej rozprawie dotyczą materiałów należących do grupy polimerów ciekłokrystalicznych z jednostkami mezogennymi w łańcuchach bocznych, różniącymi się długością łańcucha bocznego oraz stosunkiem liczności łańcuchów bocznych do liczności merów w łańcuchu głównym. Główny szkielet polimerowy to telecheliczny polibutadien, zakończony dwoma grupami hydroksylowymi. Do łańcucha głównego przyłączono ciekłokrystaliczne tiole, poprzez addycję rodnikową ugrupowania holowego do wiązań podwójnych polibutadienu. Łańcuchy boczne polimerów złożone były z ugrupowania azobenzenowego, podstawionego w pozycjach para pierścieni fenolowych, łańcucha oksyalifatycznego z grupą tiolową, rozdzielającą azobenzen od łańcucha głównego oraz podstawnika oksyalifatycznego (lub bez tego podstawnika) w pozycji para, przy drugim pierścieniu azobenzenu. Materiały różniły się również stosunkiem molowym substratów w

20

1

   J. A. Delaire, K. Nakatani, Chem. Rev. 100, 1817-1845 (2001)

2

   S. Kawata, Y. Kawata, Chem. Rev. 100, 1777-1788 (2000)