431985089

RECENZJE 405

W kulturze i w naukach humanistycznych bardzo wiele pozostało jeszcze filologicznego „spoiwa”. Wszystkie nowsze i najnowsze sposoby postępowania z tekstem i utworem powstały na przedłużeniu tych typów działań, które się składały na filologiczny — posiadający wewnętrzną motywację i porządek — polimetodyzm. To z niego wyrosła historia literatury, z jego kanonu, a nie on z niej (wbrew ZG 35). Żonglerkę terminem „filologia” można „tępić” (ZG 42), samej filologii nie „tępiąc” ²⁴.

W podręczniku Filipa Trzaski czytamy: „Do odlewania czcionek Gutenberg sporządzał najpierw stemple, czyli tzw. patryce, z metalu twardszego, i dopiero za ich pośrednictwem odciskał matryce w metalu bardziej miękkim. Czcionki odlewał następnie z matrycy” (FT 22, podkreśl. S. D.). Otóż stosunek tekstologii, jako teorii tekstu, do edytorstwa, jako krytyki tekstu, powinien przypominać (powiedzmy obrazowo, ale wyraziście) stosunek patrycy do matrycy. Dla edytorstwa tekstologia to „patryca” generalnych założeń koncepcyjnych, zbiór wypowiedzi pretendujących do rangi sądów teoretycznych, pozwalających edytorstwu i na ład terminologiczny, i na zakreślenie granic wewnętrznych, i na upre-cyzyjnianie opisu edytorskiego. Ale tak rozumiana tekstologia mogłaby się okazać logicznie wcześniejsza i od edytorstwa, i od nauki o literaturze, co dość zasadniczo zmieniałoby rodzaj i kierunki zależności pomiędzy tymi trzema dziedzinami. W każdym razie opinia Lichaczowa, że „jedynie poprzez analizę rękopisu można dojść do pewnych wniosków w dziedzinie poetyki teoretycznej i języka” (T 72), stawia na głowie metodologiczny porządek rzeczy, bo każda nauka powinna startować „ze stanowiska ogólnych przesłanek teoretycznych” (JT 49). Ujednoznacz-nienie użyć terminu „tekstologia” można by osiągnąć albo przez wprowadzenie terminów rodzajowych dookreślających: tekstologia historyczna (empiryczna), tekstologia teoretyczna (spekulatywna), albo przez nawiązujące do uwag Górskiego (KG 22) reaktywowanie dla „tekstologii historycznej” filologicznego terminu „krytyka (i historia?) tekstu” i utożsamienie terminologiczne tekstologii z teorią tekstu. Wtedy stosunek między „krytyką i historią tekstu” a „teorią tekstu” przypominałby wzajemny stosunek działów wiedzy o literaturze: krytyki, historii i teorii²⁵.

Zagadnienie tekstologiczne w znaczeniu nie-Lichaczowowskim porusza — tylko w trybie referującym i nie wyczerpująco — Trzynadlowski w pierwszym rozdziale Edytorstwa. Wydaje się, że — rozwijając własną refleksję teoretyczną na temat „paraliteratury” — nie dokonał wyraźnego wyboru (ani nie opisał wzajemnego stosunku) w zakresie zreferowanych „równolegle” teorii tekstu (acz to, co mówi o „tekście w sensie pragmatycznym”, jest chyba jego własną próbą). Uniemożliwił to podręcznikowy charakter książki.

Na jeden jeszcze chcę wskazać moment unaoczniony przez całość mojej pracy przeglądowej. Postuluje się, żeby: 1) tekstolog był zarazem historykiem literatury, 2) edytor — tekstologiem, 3) wydawca — edytorem, 4) redaktor — wydawcą, itp. Są to postulaty wysuwane rozłącznie (sam wysunąłem jeden z nich) przez różnych

²⁴ Zob.: ZG 13, 38, 41—42, 54. — LM 8. — JS 10. — JT 17, 19, 23. — Odnotowane przez Trzynadlowskiego (18) powiedzenie: „Filolog odkłada pióro, gdy staje przed arcydziełem”, ignoruje fakt, że filolog nie tylko nie odkładał pióra wobec dzieła Homerowego, które zawsze uznawał za koronę arcydzieł, ale właśnie nad tym dziełem pióro najofiarniej mozolił.

²⁶ W sprawach dotyczących całości wywodów tego akapitu: KG 22, 194. — ZG 5, 7, 10, 13—14. — Kiedy Goliński (14) mówi: „tekstologia opisowa”, nie wiadomo, jaka para opozycyjna wyznacza sens terminu „opisowa”; czy opozycja „opisowe”—„teoretyczne”, czy „opisowe”—„historyczne” (por.: poetyka opisowa i poetyka historyczna).