4552035274

Okresowość w biegu opadów 43

maksimum — nie znajduje potwierdzenia, stosunek bowiem przypadków z niedoborem do tych z nadmiarem wynosi 10 : 12.

Analogiczną tabelę sporządzono dla okresu 1900—1959 r., z tą różnicą że operowano tu średnimi sumami letnimi dla całej Polski nizinnej (22 stacje — od Koszalina po Przemyśl) oraz osobno dla Podhala, reprezentowanego przez Zakopane (tab. 15).

Wynik jest zupełnie podobny, jak dla dłuższego okresu i 2 stacji. Potwierdza się „podwójne wahnięcie" wzmożonej częstości nadmiaru opadów letnich w stosunku do ich niedoboru 1 rok po ekstremach (9 : 2 lub 10 : 2), natomiast 1 rok przed maksimum daje równą liczbę lat suchych i wilgotnych, a 1 rok przed minimum — nawet wyraźną przewagę lat suchych (8 wobec 2 wilgotnych i 2 przeciętnych).

W odniesieniu do lat suchych sytuacja wygląda podobnie: potwierdza się podwyższona częstość lat z niedoborem na 2 lata przed minimum (7:1)

1    2 lata przed maksimum (6 : 2), natomiast „trzecie wahnięcie" — 2 lata po maksimum — daje tu jeszcze wyraźniejszą przewagę lat z nadmiarem: 8 wobec 4 z niedoborem.

Hipoteza F. Baura sprawdza się w Polsce tylko częściowo, wzmożona bowiem częstość okresów letnich zbyt suchych była obserwowana jedynie

2    lata przed ekstremami, a okresów letnich zbyt wilgotnych — 1 rok po ekstremach plam słonecznych.