4631369777

1196 M. WOJCIECHOWSKA, W. WASIAK

Metodę zastosowano w oznaczeniu śladowych ilości azotanów(III) oraz azotanów^), po ich redukcji na kolumnie z miedziowanym kadmem, uzyskując wartości porównywalne z otrzymanymi metodą alternatywną [86] (układ 4-nitroanilina-NEDA, ekstrakcja ketonem izobutylometylowym) oraz wysoki procent odzysku (ponad 96%) dla badanych próbek owoców, wybranych wód lub gleby. Niedogodnością powyższej metody był fakt, iż raz użyty sorbent nie podlegał regeneracji. Ważniejsze parametry charakteryzujące wymienione powyżej modyfikacje zamieszczono w Tabeli 1.

Ci sami autorzy opracowali również wersję metody z zastosowaniem techniki przepływowo-wstrzykowej do równoległej analizy azotanów(III) i (V) [87]. Związki azowe otrzymane w układzie przepływowym w wyniku diazowania a następnie sprzęgania SAM lub sulfametoksazolu (SMZ) z l-naftolo-4-sulfonianem sodu (NS) (Rysunek 10), zatężano jak poprzednio na kolumnie wypełnionej sorbentem: nafta-len-[TDBA⁺][I~]. Warunki reakcji i wzbogacania wzorowano na wcześniejszych pracach. Granice wykrywalności dla tej metody wynosiły 1,4 pg l"¹ N-NO," i 1,1 pg I"¹ N-NO; (4,6 pg I'¹ NO' i 4,9 pg l"¹ NO") w układzie SAM-NS oraz 1,2 pg l"' N-NO; i 0,9 pg l"¹ N-NO" (3,9 pg l"' NO" i 4,0 pg l"¹ NO") w układzie SMZ-NS. W innym przypadku użycia techniki FIA, odczynnikiem ulegającym diazowa-niu był chlorowodorek prokainy, który jak poprzednio sprzęgano z l-naftol-4-sul-fonianem sodu [88]. Powstały związek, zatrzymywany w układzie przepływowym na kolumnie zawierającej układ sól bifenylotetradecylodimctylobenzyloamoniowa-Tiron, był następnie wymywany za pomocą DMF. Liniowość krzywej kalibracyjnej w roztworze wodnym uzyskano w zakresie stężeń 6-120 pg L¹ N-NO; (19,7-394 pg l^-1 NO;) oraz 4,5-90 pg 1~‘ N-NO" (19,9-398 pg 1 ¹ NO ). Przy 20-krotnym zatężeniu, granice wykrywalności w fazie organicznej wynosiły 5,0 pg l ¹ N-NO" (16,4 pg 1"' NO;) i 3,7 pg l"¹ N-NO; (16,4 pg l"¹ NO;). W porównaniu z wcześniejszą metodą, rezultaty badań otrzymane w ostatniej z wymienionych modyfikacji okazały się nieco gorsze, jednakże na korzyść metod FIA przemawiało skrócenie czasu analizy i zmniejszenie liczby operacji manualnych, koniecznych przy klasycznym sposobie postępowania.

Nowe rozwiązanie w dziedzinie analizy śladowej azotanów(III) zaproponował Gu i wsp. [89]. Korzystając z wcześniejszych badań prowadzonych w układzie ekstrakcyjnym woda-n-butanol z użyciem 4-aminoacetofenonu oraz NEDA [90], zaproponowali zatężanie otrzymanego barwnika na rozpuszczalnej membranie filtracyjnej. W swojej metodzie wykorzystali sprawdzony sposób przeprowadzenia związku azowego w parę jonową, poprzez dodanie jonu towarzyszącego, w tym przypadku dodecylosiarczanu sodu. Roztwór przepuszczano przez filtr nitrocelulozowy o średnicy por 0,45 pm, na którym zachodziła sorpcja pary jonowej, a następnie osuszony filtr rozpuszczano w małej ilości 2-metoksyetanolu. Metoda powyższa pozwoliła na oznaczenie 2-20 pg 1~‘ N-NO; (6,6-66 mg l ¹ NO;). Kontynuacją tego sposobu postępowania były prace prowadzone przez Taguchi i wsp. [91], którzy związek azowy SA-NEDA tworzący w środowisku zasadowym parę jonową