4645771459

Identyfikacja toksycznych produktów rozkładu termicznego i spalania tworzyw sztucznych

Jako antypiren wbudowujący się w cząsteczki żywic epoksydowych lub poliwęglanów w procesie syntezy można wymienić 2,2-bis(3,5-dibromo-4-hydroksyfenylo)propan. Związki organiczne fosforu spełniają funkcję zarówno plastyfikatorów, jak i antypirenów (dla tworzyw przeświecających). Ilość stosowanych antypirenów zależy od charakteru polimeru jako podstawowego składnika tworzywa oraz innych dodatków, przeznaczenia wyrobu i stopnia zagrożenia tworzywa pod względem palności.

W celu zmniejszenia stężenia dymu wydzielającego się podczas palenia tworzyw polimerowych stosuje się np. dodatek mieszaniny składającej się z Sb2C>3 i boranów (Ba, Ca, Zn).

IV. TERMOSTABILNOŚĆ

Szybki rozwój współczesnej techniki i technologii oraz ciągłe rozszerzanie zakresu stosowania polimerów stawiają coraz nowe wymagania dotyczące specjalnych właściwości tych materiałów. Szczególnie ważne stało się w ostatnich latach uzyskanie polimerów o zwiększonej stabilności termicznej.

Ogólnie przyjmuje się, że termostabilność "klasycznych" polimerów nie przekracza na ogół 130°C; często okazuje się ona zbyt mała, aby można sprostać stale wzrastającym wymaganiom np. techniki rakietowej i kosmicznej. Dość często jako "graniczną wartość czasową" przyjmuje się 25 000 h, podczas których dane tworzywo nie zmienia w istotny sposób swych właściwości; niekiedy próbuje się to odnosić do trzech lat użytkowania danego tworzywa w odpowiednich warunkach temperaturowych. Termin stabilność termiczna jest używany niekiedy jako odporność lub wytrzymałość termiczna, a także odporność cieplna. Najczęściej polimery o dużej stabilności termicznej (w porównaniu z "klasycznymi") mają: wyższą temperaturę topnienia, mięknienia i termicznego rozkładu, mniejszy ubytek masy podczas ogrzewania w podwyższonej temperaturze, wyższą temperaturę ugięcia pod obciążeniem oraz mniejsze zmiany właściwości (fizycznych, mechanicznych i chemicznych) podczas krótko- i długotrwałego działania podwyższonej temperatury; wymienione parametry są najczęściej przyjmowane jako kryteria oceny stabilności termicznej danego polimeru.

13

Autor: Elżbieta Gałązka, Zdzisław Salamonowicz