4645771460

Identyfikacja toksycznych produktów rozkładu termicznego i spalania tworzyw sztucznych

Tabela 1 Stabilność termiczne tworzyw polimerowych.

Rodzaj tworzywa polimerowego	Maks. temperatura długotrwałej stabilności, °C
bawełna	90
fibra
poliamid	105
kauczuk butylowy
żywice epoksydowe	120
estry celulozy
poli(tereftalan etylenu)	130
poliwęglan
polisulfony	155
poliestry arylowe
poliestroimidy	180
polihydantoiny
poliimidy	>180

Na podstawie licznych badań stwierdzono, że poprawę stabilności termicznej polimerów można uzyskać m.in. przez:

•    odpowiedni dobór struktury fizycznej i budowy chemicznej,

•    zwiększenie stopnia krystaliczności,

•    wbudowanie stereoregulamych lub silnie polarnych ugrupowań,

•    ograniczenie swobody rotacji w łańcuchu, np. w wyniku wprowadzenia objętościowo dużych ugrupowań do głównego łańcucha,

•    użycie monomerów z układami aromatycznymi i heterocyklicznymi,

•    usieciowanie.

Wpływ budowy polimerów na ich termostabilność

Stabilność termiczna polimerów wiąże się ściśle z ich budową chemiczną, a przede wszystkim z energią wiązań pomiędzy atomami tworzącymi makrocząsteczkę, wielkość tę charakteryzuje się ogólnie przez energię dysocjacji wiązania na rodniki.

Tabela 2 przedstawia energię dysocjacji różnych wiązań występujących w polimerach. Z analizy danych zawartych w tej tabeli wynika, że energia wiązań z udziałem heteroatomów często przewyższa energię dysocjacji wiązań C_aiif.-C_aiif., występujących w łańcuchach głównych wielu polimerów (np. wszystkich polimerów winylowych), termostabilność polimerów zawierających wiązania, np. C-F, B-O, B-N czy Si-O, jest znacznie większa. Na podkreślenie zasługuje duża wartość energii dysocjacji wiązań wielokrotnych (np. C=N, O-C, C=N, C=C).

14

Autor: Elżbieta Gałązka, Zdzisław Salamonowicz