5109636824

PORADNIK FARMACEUTY

Psychologia

» ogromny plus. W tej sytuacji rola matki sprowadza się w zasadzie do otaczania dziecka opieką i troską, i dbania o regularne spotkania z ojcem. Rola ojca zaś - do widywania się z dzieckiem, uczestniczenia w jego wychowywaniu, by dorastało w przekonaniu, że ma oboje rodziców. Ważne jest też, by matka nie zamykała się na nowe doznania. Zajmowanie się malutkim dzieckiem jest tak wciągające, że... łatwo zapomnieć o reszcie świata, i stworzyć „parę” z synkiem lub córeczką. A to przyniesie złe owoce w przyszłości.

W przypadku przedszkolaków sytuacja już się komplikuje. Czte-ro*. pięciolatek jest na etapie odrywania się od rodziców, nawiązywania bliższych relacji z rówieśnikami. To dość wrażliwy moment w życiu - a tu pojawia się rozwód i... zaburza cały ten proces. Przedszkolak rozumie, co się dzieje, wie,

się, gdy widzi płaczącą mamę. Jednocześnie jest zbyt mały, by umieć te negatywne, trudne emocje odreagować. W takim wypadku może pojawić się regresja - dziecko zaczyna spieszczać słowa, mówi: „Amciu, mamciu!”, może się moczyć w nocy. Co robić? Nie karać, nie tracić cierpliwości, starać się zagwarantować dziecku jak największe poczucie bezpieczeństwa,

* Rozwód		ROZWÓD? •
w rodzinie
		• t
—

W tylu przypadkach wyłączne prawo do opieki nad dzieckiem otrzymuje ojciec.

DO POCZYTANIA

„Rozwód w rodzinie. Jak wesprzeć dzieci”,

Martin Herbert, wtyd. GWP Autor podejmuje temat bólu doświadczonego przez dziecko rozwodzących się rodziców. Dużo praktycznych, czytelnie podanych porad.

3,8%

od jednej babci do drugiej. Nie można zaskakiwać wizytami ojca - wszystko musi przebiegać ściśle według harmonogramu. Trzeba zachować rytm dnia: o tej samej godzinie wstajemy i jemy śniadanie, idziemy do przedszkola, o 17.00 przychodzi z wizytą tata. Istotna kwestia: nie wolno reagować agresją na agresję dziecka. Z jego strony będzie to przejaw strachu,

zachować zimną krew, a jeśli czuje, że sobie nie radzi, powinna poszukać pomocy specjalisty. Gniew to dominujące uczucie w śniecie emocji ucznia szkoły pod-„Rozwód. Jak go przeżyć”, Kuba Jabłoński, wyd. W.A.B.

Mądra książka o tym, jak radzić sobie z rozwodowym stresem. Napisana przez polskiego terapeutę, a więc zakorzeniona w naszych realiach.

gimnazjum stającego wobec rozwodu rodziców. Dziecko chce znaleźć winnych. I często ..skazanym” staje się ten rodzic, z którym dziecko zostaje. Ten, który się wyprowadzi! - najczęściej ta-

Tę reakcję pogłębia często zachowanie ojca: podczas wizyt zasypuje dziecko prezentami, na wszystko pozwala. Matka staje się złym policjantem, jest przez dziecko atakowana. Uczniowie starszych klas podstawówki i gimnazjum potrafią sprytnie rozegrać na własną korzyść rodzicielskie konflikty. „Tata mi pozwolił...”, „Nie wysilaj się, tata mi kupi..." Jaka rada? Szukać porozumienia z byłym partnerem, ustalać spójną i wspólną strategię wychowawczą. No i kochać. Rozwodzącym się rodzicom nastolatków często wydaje się, że na ich dzieciach rozwód nie robi wrażenia. Takie - mylne często - wrażenie bierze się stąd, że szesnastolatek uważałby za dyshonor „mazanie się” w domu. Udawana obojętność wobec rozwodów rodziców, coraz częstszych zresztą, to poza, którą przyjmuje wielu nastolatków. Kryje się w tym jednak inne niebezpieczeństwo: nastoletnie dziecko czujące, że w domu nie ma już oparcia, bo rodzice zajęci są kłótniami, podziałem majątku i sądem, może szukać poczucia bezpieczeństwa poza domem. Np. wśród rówieśników w szkole, ale i w grupie osiedlowej. Dlatego na dzieci w tym wieku trzeba zwracać baczną uwagę. Dużo rozmawiać z nimi o rozwodzie, przyszłości, o tym, jak będzie wyglądało ich życie, nawet jeśli zdaje ci się, że syn lub córka cię nie słucha. Chodzi o to, by dziecko nie poczuło się odrzucone z powodu rozwodu i odepchnięte przez rodziców zaangażowanych we własne sprawy.

To nie musi być trauma

Rozwód nie musi boleć przez całe życie. Yvette Walczak, psycholog, przebadała sto osób, dorosłych i dzieci po rozwodzie. Wykazała, że istnieją trzy czynniki, które mogą w znaczny sposób złagodzić skutki rozpadu rodziny. Są to: szczere rozmowy o tym, co się dzieje, w atmosferze życzliwości i spokoju; dobre relacje dziecka przynajmniej z jednym z rodziców (najlepiej, by oboje mieli z latoroślą świetny kontakt) i poczucie satysfakcji z oko-łorozwodowych uzgodnień (kto z kim mieszka, co do kogo należy) u wszystkich członków rodziny - i rodziców, i dzieci. Zapewnienie tych trzech rzeczy z pewnością nie leży poza zakresem rodzicielskich możliwości. G

PIŚMIENNICTWO

Mężczyźni, kobiety i dzieci dziesięć lat po rozwodzie, wyd. Charaktery

32%

W tylu przypadkach oboje rodzice mają pełne prawa i wspólnie sprawują opiekę nad dzieckiem.