5332217906

Konferencje

Elżbieta M. Minczakiewicz

Kształcenie niepełnosprawnych

w Danii i Szwecii

Żeby mierzyć drogę przyszłą, Trzeba wiedzieć, skąd się wyszło Cyprian Kamil Norwid

Słowa Cypriana Kamila Norwida są doskonałym tłem dla prezentacji tego, co dzieje się poza naszym krajem w zakresie prób rozwiązania problemu kształcenia niepełnosprawnych, zwłaszcza dzieci i młodzieży. Swoją wypowiedź opieram na osobistych doznaniach i spostrzeżeniach, jakie zebrałam podczas seminarium szkoleniowego przewidzianego dla dyrektorów i nauczycieli szkół specjalnych, które odbyło się w Centrach Edukacyjnych Danii i Szwecji w marcu 2006 r. W seminarium uczestniczyło około 50 osób reprezentujących zarówno wybrane ośrodki akademickie Polski (np. Akademia Peda gogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, Akademia Pedagogiczna im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, Uniwersytet im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Uniwersytet im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz Uni-

- wersytet Śląski), jak również ośrodki kształcenia

94 specjalnego zlokalizowane na terenie Polski, od

- Zielonej Góry po Białystok, od Świnoujścia po

Ustrzyki Dolne, od Bałtyku po Tatry.

Program obejmował zagadnienia z zakresu organizacji kształcenia uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Szczególnie zaś kształcenia uczniów z trudnościami w uczeniu się, będącymi następstwem pojawiających się u nich

wad rozwojowych i dysfunkcji narządow'o-tkan-kowych powstałych w wyniku uszkodzeń centralnego lub/i obwodowego układu nerwowego (np. z opóźnieniem rozwoju psychomotorycznego, z wadami i zaburzeniami mowy i innymi, bardzo poważnymi dysfunkcjami narządowo-tkankowymi) oraz zagadnienia z zakresu kształcenia nauczycieli (w^; tym pedagogów specjalnych). Szczególnym punktem moicli zainteresowań - jako przedstawiciela naszej Uczelni - była przestrzeń tranzycjonalna, definiowana jako sacrum dziecka niepełnosprawnego, będąca swoistą, intencjonalnie tworzoną, przyjazną i bliską jego naturze przestrzenią komunikacyjną. W toku czynionych obserwacji skoncentrowałam się głównie na relacjach zachodzących między do rosłymi i dziećmi oraz dziećmi i ich rówieśnikami a możliwościami poznawczymi tych ostatnich. Próbując - chociażby w przybliżeniu określić wielkość posiadanych przez nie potencjałów indywidualnych (np. fizyczny, intelektualny, emocjonalny, społeczny, wolicjonalny oraz często niedoceniany potencjał duchowy), determinujących aktywność poznawczą interesujących nas osób.

Do udziału w realizacji zamierzeń badawczych zachęcił mnie przede wszystkim obiecujący program zaproponowany przez Unię Europejskich Fe-deralistów - UEF-Polska z siedzibą w Lodzi.

Konspekt nr 4/2006 (27)