5521243602

jako lek pierwszego rzutu zastosować: pochodne sulfonylomoczmka, gliptyny, inhibitory SGLT-2 (gliflozyny) lub pioglitazon.

Etap 2

•    W przypadku nieskuteczności monoterapii metforminą jako lek drugi, który powinien

być dodany do metforminy, zaleca się:    pochodną sulfony lomocznika,

lek inkretynowy, inhibitor SGLT-2 albo pioglitazon.

Etap 3

•    Terapia wielolekowa - oprócz leków wymienionych w etapie 2, należy zastosować insulinę bazową.

Etap 4

•    W poprzednich zaleceniach rekomendowano terapię metforminą w skojarzeniu z dwoma wstrzyknięciami insuliny (bazowej lub mieszanek insulinowych) lub terapię metforminą w skojarzeniu z intensywną insulinoterapią. Nowością w przypadku nieskuteczności takiej terapii jest zalecenie zastosowania dodatkowego leku hipoglikemizującego: inkretynowego albo gliptyny, albo inhibitora SGLT-2, albo pioglitazonu bądź kilku z tych leków.

Według towarzystw lekarskich metforminą jest nadal podstawowym lekiem stosowanym w terapii cukrzycy typu 2 zarówno w monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym.

Działanie metforminy

Metforminą to dimetylowa pochodna guanidyny (Nl,Nl-dimetylobiguanid). Obniża stężenie glukozy na czczo i po posiłkach. Nie zwiększa wydzielania insuliny, nie powoduje hipoglikemii i przyrostu masy ciała [13]. Metforminą poprawia wrażliwość tkanek na insulinę, hamuje glukoneogenezę i glikoneogenezę. Zarówno w sposób bezpośredni, jak i pośredni wpływa korzystnie na profil lipidowy osocza. Lek ten korzystnie wpływa również na zaburzone w cukrzycy procesy krzepnięcia krwi i fibrynolizy (Ryc. 8) [13],