45276 Scan10132 (2)

w, powszechnie stosuje się farmakoterapię jako le-enie pierwszego rzutu. Kardiowersja jest zazwy-aj najbardziej bezpiecznym i skutecznym postępo-niem u niestabilnych pacjentów posiadających te a wy.

RDIOWERSJA ELEKTRYCZNA_

t to w większości przypadków stosunkowo nieza-’na metoda przerywająca istniejącą tachyarytmię ywracająca rytm zatokowy. Jeżeli kardiowersja ryczna jest używana do leczenia częstoskur-'w z wąskimi lub szerokimi zespołami QRS, wyła-anie musi być zsynchronizowane z załam-R — dostarczenie wyładowania podczas trwa-załamka T może wywołać VF. Defibrylatory uży-e do kardiowersji mają specjalny przycisk do włą-ia synchronizacji z załamkiem R.

dowanie towarzyszące kardiowersji jest nieprzy-i ten rodzaj leczenia zawsze powinien być pojony sedacją lub znieczuleniem ogólnym wykona-przez lekarza doświadczonego w tym zakresie.

'ozpoznaniu i stwierdzeniu potrzeby wykonania iowersji:

skaj natychmiastową pomoc specjalisty,

wnij się, że dostęp dożylny jest drożny,

łącz monitor — używaj w tym celu małych ktrod do EKG, a nie dużych elektrod samoprzy-nych,

twierdź na monitorze dobrej jakości zapis EKG, razie potrzeby zmień odprowadzenie,

cz przycisk synchronizacji i upewnij się, że de-lator prawidłowo identyfikuje załamek R,

wykonaniu sedacji lub znieczulenia ogólnego aduj defibrylator,

wybrać prawidłowy poziom energii, patrz poni-

yj bezpiecznej procedury tak jak przypadku defibrylacji — ostrzeż przed dowaniem itd.,

śnij przycisk wyładowania i trzymaj go dopóki nastąpi wyładowanie — pamiętaj, że może niewielkie opóźnienie, zanim energia zosta-costarczona,

•    jeżeli konieczne jest wykonanie następnego wyładowania, pamiętaj o włączeniu opcji synchronizacji w zależności od potrzeby.

Najlepszy poziom energii dla wykonania defibrylacji jest sprawą dyskusyjną i może zmieniać się odpowiednio do warunków takich jak rodzaj rytmu i rozmiar pacjenta. Jeśli tylko są dostępne, należy używać defibrylatorów dwufazowych, gdyż w porównaniu z defibrylatorami jednofazowymi, jest bardziej prawdopodobne uzyskanie pozytywnego efektu kardiowersji już po pierwszym wyładowaniu.

•    W przypadku częstoskurczu z szerokimi zespołami QRS i migotania przedsionków należy rozpocząć od energii 120-150 J dla defibrylatorów dwufazowych lub 200 J dla jednofazowych. Przy braku efektu pierwszego wyładowania należy zwiększać poziom energii dla kolejnych dwóch wyładowań, aż do osiągnięcia maksymalnych wartości dla danego defibrylatora.

•    Trzepotanie przedsionków i częstoskurcz z wąskimi zespołami QRS często można skutecznie leczyć niższymi dawkami energii. Należy rozpocząć od 70-120 J w przypadku defibrylatorów dwufazowych lub 100 J dla jednofazowych. Przy braku efektu należy zwiększać poziom energii dla kolejnych dwóch wyładowań, aż do osiągnięcia maksymalnych jej wartości dla danego defibrylatora.

Bradykardia

Bradykardię umownie definiuje się jako czynność serca < 60/min, jakkolwiek w niektórych sytuacjach lub dla pewnych osób czynność serca < 60/min nie powoduje wystąpienia objawów niepokojących i może być całkowicie fizjologiczna.

Dlatego pomocne jest rozróżnienie:

•    bradykardii bezwzględnej (poniżej 40/min):

—    rzadko fizjologiczna, rzadko dobrze tolerowana, zazwyczaj wymagająca leczenia,

—    należy rozważyć występowanie objawów niepokojących,

•    bradykardii względnej (40/min-60/min):

—    zazwyczaj wymaga leczenia tylko, gdy pojawią się objawy niepokojące.

Należy ocenić, czy u pacjenta występują objawy niepokojące i wykonać 12-odprowadzeniowe EKG. Po-

ALS 131

Europejska Rada Resuscytacji