606616891

RECENZJE 125

pokrewnych zawodów Związek wydaje dwa czasopisma: Bulletin de rAssociation des Bibliothecaires Franęais (od 1907 r.), poświęcony sprawom organizacyjnym i technicznym, i Revae des Bibliotheques (od 1891 r.), która od niedawna stała się organem oficjalnym Związku, poświęconym zagadnieniom naukowym.

W swych stosunkach z władzami publicznemi Związek dążył do zainteresowania sejmu i senatu sprawami, dotyczącemi bibljotek i ich urzędników, opracowując projekty ustaw i sugerując ich uchwalenie, a nawet starał się stworzyć stałą grupę parlamentarną do tych spraw. Na skutek tych zabiegów został wydany dn. 12 stycznia 1909 r. dekret ministerjalny, powołujący do życia Commission Superieure des Bibliotheques, jako organ doradczy, który jednak pozbawiony jest prawa inicjatywy, i w którym bibljotekarze zawodowi zasiadają w mniejszości (dziewięciu członków na dwudziestu, przytem tylko sześciu z wyboru); toteż większość postulatów bibljotekarzy została przez komisję odrzucona, jak np. projekt opłacania części poborów bibljotekarzy miejskich przez państwo, projekt dopuszczenia kierowników bibljotek uniwersyteckich na prowincji do zasiadania w senacie uniwersyteckim, nowelizacja praw, dotyczących przyjmowania na służbę bibljotekarzy i w. in. Natomiast zmodernizowanie ustawy z 1839 r. o komitetach inspekcji i zakupów przy bibljotekach miejskich nie jest wystarczające, gdyż utrzymuje samodzielnych pracowników zawodowych w zależności od niekompetentnych członków komitetów.

Aktualne postulaty bibljotekarzy francuskich są następujące: 1) utworzenie państwowej Dyrekcji Bibljotek, równorzędnej z Dyrekcją Archiwów; 2) reforma Inspekcji generalnej bibljotek i archiwów; 3) stworzenie jednolitej korporacji bibljotekarzy narodowych (państwowych), rekrutowanych drogą jednego konkursu, obejmującej personel: bibljotek narodowych paryskich, bibljotek uniwersyteckich, bibljotek miejskich (poważniejszych) i bibljotek, zależnych od ministerjów i innych władz publicznych; 4) utworzenie zastępu asystentów czy pomocników bibljotekarskich, pośrednich pomiędzy bibljotekarzami a służbą, których sposób rekrutacji dawałby gwarancję odpowiedniego wykwalifikowania.

Nad zrealizowaniem projektów powyższych pracuje Związek z całym wysiłkiem, lecz z powodzeniem zmiennem, osiągając krok za krokiem drobne postępy. Poświęcając największe zasoby energji na organizację stanu bibljotekarzy instytucyj naukowych, Związek nie zaniedbuje jednak bibljotek powszechnych. Dowodem tego jest «wbrew temu, co się dzieje w nadto licznych związkach zagranicznych, przyjęcie do liczby członków przedstawicieli bibljotek popularnych i objęcie naszą akcją tej dziedziny, uważanej jeszcze przez niektórych za niegodną zainteresowań bibljotekarzy naukowych* (str. 13). Istnieje nawet projekt

¹ Kwestja współdziałania bibljotekarzy z archiwistami była poruszona w Kole Warszawskiem Z. B. P. wiosną 1926 r., jednakże bez wyników realnych.