6800809960

26 Mirosław Gerigk

zachowania się obiektu uszkodzonego lub statku oraz na ocenie ryzyka wypadku. Do oceny ryzyka stosuje się analizę ryzyka, w tym elementy Formalnej Oceny Bezpieczeństwa FSA zalecanej przez IMO. Proponowana metoda oparta jest na zastosowaniu całościowego podejścia do bezpieczeństwa obiektów, gdzie uwzględnia się wpływ na bezpieczeństwo czynników o charakterze projektowym, operacyjnym oraz tych, związanych z zarządzaniem i wpływem czynnika ludzkiego. Zastosowano całościowy model ryzyka, który umożliwia wyznaczenie ryzyka utraty obiektu, w oparciu

0    ocenę jego zachowania się w czasie wypadku. Analizę ryzyka przeprowadza się w oparciu o drzewa zdarzeń ETA, w których uwzględniono różne scenariusze wypadku. Poszczególne sekwencje zdarzeń mogą zawierać zagrożenia, zdarzenia pośrednie, zdarzenia dodatkowe i zdarzenia końcowe (konsekwencje). Ryzyko dla danego scenariusza wypadku oblicza się w oparciu o macierzowy model ryzyka. Miarą bezpieczeństwa obiektu w proponowanej metodzie jest ryzyko lub jego poziom. Ocenę ryzyka (RA, QRA) przeprowadza się stosując kryteria akceptacji ryzyka (RAC) w postaci macierzy ryzyka lub koncepcji ALARP. Przy ocenie ryzyka i zarządzając ryzykiem stosuje się tak zwane opcje kontroli ryzyka (RCO). W oparciu o tak opracowaną metodę można opracować procedurę zarządzania bezpieczeństwem obiektu lub statku w czasie katastrofy na morzu, która z kolei oparta jest na zarządzaniu ryzykiem wypadku. Zarządzanie bezpieczeństwem w metodzie/procedurze oparte jest wpierw na ocenie ryzyka, a następnie na zarządzaniu ryzykiem. Proponuje się zastosowanie wybranych metod zarządzania ryzykiem, które ukierunkowane są na podejmowanie decyzji. Są to metody: sztucznych sieci neuronowych ANN, koncepcji Taguchi'ego i wielokryterialne podejścia do podejmowania decyzji. Przedstawiono propozycję systemu oceny bezpieczeństwa obiektów oceanotechnicznych

1    statków w stanie uszkodzonym w czasie katastrofy na morzu, który by taką procedurę wykorzystywał.

Morza i oceny świata eksploatowane są z uwagi na żywność, zasoby mineralne i energię, co wymaga stałego rozwoju transportu morskiego, w tym statków, i infrastruktury morskiej. Akweny te odgrywają także coraz ważniejszą rolę z uwagi na rozwój turystyki. Nie należy też zapominać o tym, że nadal obowiązuje zasada strategiczna, że kto rządzi morzami rządzi lądami.

Obiekty oceanotechniczne powinny charakteryzować się odpowiednimi cechami funkcjonalnymi, efektywnościowymi i tymi związanymi z ich bezpieczeństwem. Ponieważ praca dotyczy obiektów i statków stosowanych w morskim przemyśle wydobywczym, ograniczymy się tutaj do typowych obiektów, które są w tym sektorze przemysłu stosowane. Zatem, dotyczy to następujących obiektów i statków [2, 3, 12]:

1)    platform i obiektów produkcyjnych, o następujących stosowanych typach: TPG 3300, Spar Truss, TLP -1 Leg, Buoy, Octobuoy, Semi-submersible, Tower, Spar Classic, TLP - 3 Leg, TLP - 4 Leg, FPSO, SSP buoy, inne;

2)    statków do przewozu ropy i gazu i jednostek pomocniczych, są to: zbiornikowce, chemikaliowce, jednostki zaopatrzeniowe morskiego przemysłu wydobywczego typu OSV (Offshore Supply Vessels), holowniki, inne;

3)    systemów i obiektów produkcyjnych posadowionych na dnie;

4)    pływających i stacjonarnych turbin wiatrowych i elektrowni falowych.

Tematyka    artykułu ukierunkowana jest na    bezpieczeństwo    obiektów

oceanotechnicznych w stanie uszkodzonym w czasie katastrofy na morzu. Jak poważne mogą być    konsekwencje katastrof związanych    z eksploatacją obiektów