43241

Teoria na znacz;) nia a szanse życiowe.

Uczniowe zachowują się tak dobize, lub tak źle Jak oczekują tego nauczyciele. Istnieje jednak kilka źródeł falaszywości przewidywań, m in.:

-    nastawienia i oczekiwania odnoszące się do wieku, pici, pochodzenia,

-    rcligii. imienia i nazwiska.

-    wyglądu zewnętrznego, oraz innych wyróżników klasy społecznej tj, ubiór i język.

Rezultatem może być samospeliuające się proroctwo, fałszywa diagnoza, która wpływa na autowizenmek ucznia, który uczy się zachowywać zgodnie z nastawieniami i oczekiwaniami nauczyciela. Podejście to pochodzi z szerszej teorii naznaczania Wychodzi ona z założenia, że szanse życiowe jednostek różnią się, zgodnie z pewnymi powtarzają cynii się wzorcami, oraz że szanse edukacyjne różnią się w podobny sposób.

Główne elementy teorii naznaczania (lub teorii transakcji).

Została opisana w pracach Lemerta, Beckera i Matzy. Stosowano ją głównie w kryminologii i socjologii dewiacji. Główna jej teza polega na tym, że zachowanie dewiacyjne ma cechy transakcji zawartej między osobą odchyloną od norm a inną, lub innymi. Teoria naznaczania w odróżnieniu od innych podejść, widzi konieczność zbadania zarówno osób nadającyh etykiety - naznaczających - oraz ich założeń, jak i osób czy gmp, wobec których tego dokonuje.

Dewiacja to proces społeczny.

Dewiacja jest traktowana jako proces społeczny złożony z szeregu etapów, a uczestnikami są osoby tworzące reguły i ci łamiący je.

Dewiantem jest ten, kogo udało się określić.

Pewne osoby mają władzę umożliwiającą im narzucanie definicji.

Nakładanie ety kiety wpływa na osoby, wobec których się to czyni.

Osoba z dewiacją pierwotną dokonała pogwałcenia pewnej reguły, ale twierdzi że zachowanie to nie jest dla niej typowe. Jednak z powodu dezaprobaty spoleczeńśtw^ra pogodził się z mianem dewianta, stając się dewiantem wtórnym, który nagminne lamie normy i zasady. Dewiacja może być wzmocniona.

Instytucje, które miały za zadanie umożliwić powrót jednostkon dewiacyjnym, nie spełniają swoich zadań, potęgując jedynie w nich ich elementy kryminogenne. Agresywna polityka społeczeństwa polegająca na zaostrzaniu kar i gorliwszej kontroli społecznej jedynie potęguje to zjawisko.

Osoby napiętnowane mogą występować z wyjaśnieniami i szukać grup wsparcia. Stygmatyzacja bowiem może mieć druzgocący wpływ na tożsamość jednostki lub grupy. Osoby napiętnowane chcą wyjść z wyjaśnieniami, aby usprawiedliwić swoje zachowanie. Mogą unikać sytuacji szczególnego napiętnowania lub też używać taktyk zasłaniających.

"Udane " napiętnowanie zależy od różnych czynników.

Czynniki związane z udanym stosowaniem naznaczenia obejmują częstotliwość czynienia tego, status osoby, która to robi, stopień szkód wyrządzanych innym, cliarakter składanych wyjaśnień oraz możliwość danej osoby do odparcia lub zmniejszenia efektów piętnowania.

Edukacyjne szanse życiowe uzależnione są między innymi od płci, klasy społecznej, pochodzenia etnicznego, wielkości rodziny, wykształcenia rodziców i przynależności do mniejszość traktowanej jako dzieci "specjalnej troski".