Powstanie koncepcji czy metody naukowej jest wynikiem realizacji potrzeb stawianych przez praktykę gospodarczą oraz efektem prowadzonych dociekań naukowych. Postępujący wzrost konkurencji w zakresie rynków zbytu, jak i zasobów produkcji zmusza świat nauki i gospodarki do poszukiwań nie spotykanych dotąd rozwiązań technicznych, produkcyjnych, organizacyjnych, które składają się w nowe koncepcje zarządzania. Główną przesłanką tych nowych rozwiązań jest podniesienie efektywności gospodarowania organizacji i uzyskanie przez nią przewagi konkurencyjnej nad rywalami. Jednocześnie współczesne koncepcje i rozwinięte na ich osnowie metody zarządzania stwarzają możliwości rozwoju nie tylko organizacji, ale są także źródłem inspiracji dla ludzi kreatywnych, ambitnych w zakresie wzbogacania metod i treści pracy, rozwoju jednostki.
Wśród ludzi nauki i praktyki gospodarczej występuje duże zróżnicowanie znaczeń przypisywanych poszczególnym pojęciom i określeniom. W naukach o zarządzaniu, która jest dyscypliną bardzo szybko rozwijającą się i stosunkowo młodą (jej zalążki sięgają zaledwie stu lat), nie wszystkie kategorie zostały doprecyzowane, co prowadzi do niejednoznaczności w ich pojmowaniu i stosowaniu. Jednocześnie mnogość bliskoznacznych określeń występujących w tym obszarze nauki, takich jak np. koncepcje, metody, techniki i instrumenty zarządzania, sprzyja często niewłaściwemu zastosowaniu poszczególnych terminów.
Punktem wyjścia w procesie rozwoju jest tworzenie koncepcji traktowanej jako coś nowego, twórczy pomysł rozwiązania problemu i stworzenia projektu nowej rzeczywistości. Koncepcja to „ogólne ujęcie, obmyślony plan działania, rozwiązania czegoś; pomysł, projekt”1. Zawiera więc ona pomysły dotyczące sposobu działania i wyjaśnia czynności, które trzeba wykonać. Jest zalążkiem czegoś nowego i swoistą teorią działania, która z czasem podlega rozwinięciu w skonkretyzowaną metodę.
Słownik wyrazów obcych, PWN, Warszawa 2003, s. 579.
9