8565557861

72 Z ŻYCIA SBP

Staraliśmy się oddziaływać na zasady i wysokość wynagrodzenia bibliotekarzy, zwłaszcza objętych ustawą o upowszechnianiu kultury. Niestety, nie zawsze panował odpowiedni klimat do efektywnej współpracy z decydentami, nawet pomimo zjednoczenia naszych wysiłków z Federacją Związków Zawodowych Pracowników Kultury i Sztuki.

Podjęliśmy pierwsze kroki w dziedzinie działalności gospodarczej. Już przynosi owoce przynależność do „Książnicy".

Dzięki naszym działaniom przetrwał system policelanego kształcenia i doskonalenia zawodowego bibliotekarzy zagrożony przez rozgorączkowanych reformatorów. Zahamowaliśmy tendencję rozbijania sieci bibliotek publicznych na wojewódzkie i miejskie. Wstrzymaliśmy prace nad ustawą, która spowodowałaby zbiurokratyzowanie sieci informacji naukowej. Obecnie z udziałem naszych przedstawicieli przygotowywany jest projekt ustawy, której intencją jest upowszechnianie informacji.

Mimo perturbacji organizacyjnych rozwija się współpraca międzynarodowa Stowarzyszenia. Zawarte zostały kolejne umowy dwustronne ze stowarzyszeniami zagranicznymi, coraz więcej polskich specjalistów działa w zespołach roboczych IFLA, a kraj nasz był miejscem 5 konferencji, seminariów lub narad związanych z tą wielką organizacją. Dalszemu rozwojowi kontaktów zagranicznych przeszkodził niedostatek środków finansowych, a w części także niezrozumiała ksenofobia aktywu SBP.

Niestety lista naszych niedostatków też jest długa. Osobiście boleję nad tym, że Stowarzyszeniu nie udaje się rozbudzić myśli naukowej w dziedzinie bibliotekarstwa. Nie spełniły się nadzieje związane z IX Zjazdem Bibliotekarzy Polskich. Problematyka potrzeb badawczych podjęta została właściwie w jednym referacie, który wywołał dyskusję wiodącą w zupełnie innym kierunku. Niedostateczna propaganda rezultatów Zjazdu przez nas samych i przeciągający się druk materiałów zjazdowych też nie pozostały bez znaczenia. Nie przynosi oczekiwanych rezultatów nagroda im. H. Radlińskiej ani ustanowiona w celu ożywienia badań w tej dziedzinie nagroda naukowa SBP im. A. Łysakowskiego. W dalece niewystarczającym stopniu podejmowaliśmy problematykę warsztatu zawodowego. Od wielu lat pozostają poza sferą naszych zainteresowań zagadnienia gromadzenia zbiorów i współpracy bibliotek w tym zakresie, pomimo opublikowania przez SBP przepisów katalogowania książek. Nie podejmowaliśmy zagadnień warsztatu informacyjnego bibliotek ani kwestii udostępniania zbiorów. W nader niewielkim stopniu okazaliśmy zainteresowanie problemami książki dawnej, jej przechowywaniu i konserwacji.

Incydentalnie tylko występowała wśród podnoszonych przez nas spraw kwestia budownictwa, uposażenia bibliotek, reprografii i mikrografii. nie zmienia tej opinii fakt, że niektóre z wymienionych zagadnień wystąpiły podczas IX Zjazdu, gdyż po jego zakończeniu wokół nich znów zapanowała cisza. Żeby była jasność, nie chodzi tu tylko o to, że spraw tych nie podejmował ZG, gdyż ten nie może sobie zarzucić lekceważenia problemów nurtujących szeregi członkowskie SBP. Rzecz w tym, że nie udało mu się wytworzyć klimatu do podejmowania tych problemów, a samorzutnie nikt — z zamiarem zainteresowania się nimi w SBP — nie wystąpił. Pewnym świadectwem tego stanu rzeczy są trudności z opracowaniem na nowo podręczników bibliotekarskich na wzór dawnego Bibliotekarstwa naukowego. Dlatego pomimo wysiłków Zarządu, działającej przy ZG Komisji Wydawniczej, nie mamy pełnej satysfakcji z osiągnięć w tej dziedzinie. Cóż więc czynić? Wydaje się przede wszystkim, że wobec braku inicjatyw do podejmowania ważnych zagadnień warsztatowych ze strony poszczególnych środowisk impuls ten musi wyjść ze strony nowego ZG, który pierwszy powinien uznać je za ważne i atrakcyjne pole działania. Zwołanie ludzi zajmujących się poszczególnymi zagadnieniami w swoich miejscach pracy z pewnością winno zaowocować utworzeniem gremiów specjalistycznych, których aktywność trzeba będzie jednak stale podsycać, którym potrzebne będzie stałe zainteresowanie i stworzenie klimatu do nowych inicjatyw.

Nieodzowne jest wzmocnienie struktur organizacyjnych, a zwłaszcza aparatu wykonawczego. Praktyka lat 80-tych dowiodła niezbicie, że półśrodki nie wystarczają. Jeszcze raz powtarzam oddając szacunek naszym poprzednikom i wytworzonym przez nich tradycjom społecznikowskim uznać musimy, że dalsze utrzymywanie dotychczasowych struktur organizacyjnych, a zwłaszcza brak oparcia dla społecznych inicjatyw w aparacie etatowym, choćby kilkuosobowym, nie