9576709278

Ryc. 22. Rozmieszczenie Dentario glandulosae-Fagetum typicum w Beskidzie Małym

Płaty podzespołu typowego buczyny karpackiej wykształcają się w lasach gospodarczych, niejednokrotnie na licznych, aczkolwiek ograniczonych pod względem areału powierzchniach. Fitocenozy porastają stoki o nachyleniu od znikomego do 45° w pasie wysokościowym od 300 do 800 m n.p.m. Wyraźnie unikają partii szczytowych głównych pasm w Beskidzie Małym.

Struktura i skład florystyczny

Warstwę drzew o zwarciu od 50% do 100% (średnio 84%) buduje tu Fagus syhatica. Na ogół są to zwarte i dorodne drzewostany bukowe, z jednostkowym lub grupowym udziałem A bies alba i Acer pseudoplatanus. Picea abies stanowi zazwyczaj gatunek domieszkowy, tylko w dwóch zdjęciach jego udział jest wyraźnie zawyżony. Obligatoryjnie w drzewostanie pojawia się Fraxinus excelsior, Cerasus avium, a w niższych położeniach także filia cordata. Wchodzące w skład drzewostanu świerki cechuje obniżona żywotność i słabe odnowienie. Znamienny jest dla części płatów omawianej buczyny ujednolicony, pod względem składu i wieku, lity, wysokopienny drzewostan bukowy (monotypizacja). Występujące w nim buki to w przeważającej większości drzewa wyrosłe z pielęgnowanych przez człowieka odnowień. Potwierdza to także ujednolicona budowa warstwowa, z wyraźną luką pokoleniową.

Warstwa krzewów jest zazwyczaj skąpa, składa się głównie z różnowiekowego podrostu współdominujących drzew oraz Sambucus nigra i Sorbus aucuparia. W wyjątkowych sytuacjach jej zwarcie osiąga 30-40%, co jest związane ze sztucznym podsadzaniem świerka lub bujnym podrostem gatunków liściastych.

-89-