984502061

1 OPIEKA NAD NIMI. 173

Prawo z dn. ⁷/₂₀ grudnia 1874 r. zabrania używania dzieci, mniej niż 16 lat liczących, do niebezpiecznych wysiłków fizycznych; zabrania zatem akrobatom, linoskokom, właścicielom cyrków i t. p. używania takich dzieci. Wszystkie dzieci fabryczne powinny być zaopatrzone w książeczki służbowe i wszelkie przepisy prawne powinny być wywieszone w miejscach, w których pracują robotnicy. W razie upadłości przedsiębiorstwa, zarobki niezapłacone za ostatnie trzy miesiące, mają stanowisko uprzywilejowane.

Nadzór nad wykonaniem praw 1848 i 1874 r. powierzony jest 21 inspektorom okręgowym (Inspecteurs division-naires), i inspektorom departamentalnym (inspecteurs departamentaux) wybieranym przez rady generalne, na rachunek odpowiedniego departamentu. Inspektorami są zwykle inżynierowie państwowi albo cywilni, uczniowie szkoły centralnej sztuk i rzemiosł, szkoły górniczej, albo tacy, którzy przez 5 lat kierowali przedsiębiorstwem, zatrudniającem przynajmniej 100 robotników. Prócz inspektorów znajduje się jeszcze we Francyi Wyższa komisya (Commission superieure), złożona z 9 człon, honorowych, wyznaczonych przez prezydenta Rptej i komisye lokalne (Commissions locales) złożone z 5—7 członków w każdem arrondissement, mianowanych przez prefektów. Prócz'tego istnieje w dep. Sekwany ,,C o m-missiondepartamentale superieure de la Seine“ jako instytucya pomocnicza przy prefekcie. Działalność komisyi lokalnych wiele pozostawia do życzenia; wyróżnia się z nich komisya dep. Sekwany, do której należało w 1888 r. 21 mężczyzn i 23 kobiety. Potrzeba reformy praw fabrycznych ogólnie jest uznaną i projekt nowego prawa, przyjęty w 1-em czytaniu 5 lutego 1889 r. przez izbę deputowanych zawiera cały szereg nowych postanowień. Oddaje kontrolinspektorów zakłady dobroczynne i wychowawcze. Dzieci, jeżeli posiadają świadectwo szkolne, mogą być przyjmowane do fabryk od 12 lat wieku (dawniej od 10 lat w.) bez świadectwa od 13 lat wieku i aż do 16 lat wieku wymagane ma być od wszystkich świadectwo lekarskie. Dla osób aż do 18 lat wieku trwać ma praca dzienna maximum 10 godzin. Dla wszystkich kobiet nie powinna praca dzienna przenosić lig.; nie powinny one, jak również mężczyźni do 18 lat wieku, być zatrudnione w nocy, lub więcej niż 6 dni tygodniowo, za wyłączeniem dni świątecznych, uznanych przez prawo. Nadzór nad pracą w zakładach górniczych ma być powierzany osobnym delegowanym górniczym (delegues mineurs).

Sfery przemysłowe wystąpiły z silną opozycyą przeciwko ograniczeniu pracy kobiet dorosłych i senat w swym projekcie prawa, zaakceptowanym w 1-em czytaniu w lip. 1889, przyjął tylko maximum 12 g. pracy dziennej dla nieletnich do ukończenia 16 lat wieku, odrzucając wyznaczenie normy dla pracy kobiet dorosłych. Zjawiła się nawet silna opozycyą przeciwko prawu 1848 r., oznaczającemu normalny dzień pracy dla mężczyzn dorosłych.