1 GRUPA:

1.DUPLEKS co to jest i w jakich powstaje warunkach? Dupleks- ciała nasunięte (sigma3 pionowe), rozbite w trakcie ruchu na szereg wąskich bloków rozdzielonych powierzchniami poślizgu. Rozwój dupleksów związany jest z rozległymi nasunieciami z odklucia. Nasunięcia macierzyste towarzyszy warstwie podatnej lub granicy kompleksów o różnej podatności, a poszczególne łuski rodzą się przez wycięcie z pakietu nasuwającego się, powierzchniami dzielących uskokow, odcinku tego pakietu o normalnym, jednokierunkowym następstwie stratygraficznym. 2. NAPRĘŻENIA GŁÓWNE, DEWIATOROWE, CIŚNIENIE LITOSTATYCZNE: -NAPREZENIA GLOWNE: są to naprężenia normalne, 3składowe tensora naprężeń: sigma1,2,3 gdzie sigma1>sigma2>sigma3. -płaszczyzny naprężeń głównych to p3plaszczyzny prostopadłe do siebie z naprężeniami normalnymi (czyli działającymi prostopadle na dany elem.). 3 SYTUACJE: -sigma3>sigma2>sigma1 to trójosiowy stan naprężeń. -sigma1>sigma2>sigma3=0 to dwu osiowy stan naprężeń. -sigma1>sigma2=sigma3=0 to trójosiowy stan naprężeń (tylko rozciąganie lub ściskanie). Dzięki naprężeniom głównym możemy wyznaczyć sigma śr., sigma n, tauł. NAPREZENIA DEWIATOROWE- decydują o deformacji sigma1'=sigma1-sigma śr., sigma2';sigma3'. Naprężenia dewiatorowi określa się wzorem delta sigma=sigma1 -sigma3. CISNIENIE LITOSTATYCZNE: jest to sytuacja w której wszystkie naprężenia główne SA sobie równe. Sigma1=sigma2=sigma3. 3. STRUKTURY LINIJNE: -OS FAŁDU: linia biegnąca wzdłuż przegubu fałdu w połowie jego szerokości. -ROZNE RODZAJE LINEACJI: *mineralna: linijne uporządkowanie minerałów anizometrycznych. *intersekcyjna: z przecięcia się 2struktur planarnych *krenulacyjna: gdy powierzchnia foliacji jest drobno sfałdowana. *rys ślizgowy: tworzy się na powierzchniach uskokowych lub fałdów (z ruchu struktur). *budinowa: warstwa bardziej kompetentna (sztywniejsza) znajduje się w otoczeniu warstw mniej kompetentnych -lineacja ta powstaje na skutek rozciągania (tworzą się struk. tensyjne). *mulinowa: powstaje na skutek ściskania warstwy o różnej kompetencji. 4. RETRAKCJA KLIWAŻU: Jest to zmiana kąta zapadania kliważu na skutek przejścia kliważu z warstw o mniejszej kompetencji do warstw o większej. 5. JAK WYZNACZYC KIERUNEK I ZWROT W STREFIE MYLONITYCZNEJ: STREFA MYLONITYCZNA: jest to strefa plastycznego ściskania. Tworzą się w niej skały, w których składniki są bardziej uporządkowane czyli występuje wiezbia. Dłuższe osie krystalograficzne są zorientowane zgodnie z kierunkiem transportu tektonicznego. Orientacja kryształów zgodna z kierunkiem ruchu. W mylonitach występują porfiroklasty

GRUPA 2:

1. DEWIATOR NAPREZEN, CISNIENIE LITOSTATYCZNE, LEPKOSC: -LEPKOSC: parametr charakterystyki regionalnej ciał, jest współczynnikiem proporcjonalności miedzy wartością obciążenia sigma, a przyrostem odkształcenia delta E w jednostce czasu delta t. -Zależy od wartości obciążenia, im większe sigma, tym mniejsza lepkość. -Zależy od temp. oraz ciśnienia otaczającego. 2. STRATYGRAFIA W REŻIMIE NASUWCZYM: -struktury kwiatowe: Są wynikiem deformacji w strefie uskoku przesuwczego. Powstają w wyniku: -TRANSTRENSJI: czyli ruchu przesuwczo- rozbieżnego, wówczas tworzy się obniżenie - uskoki zrzutowe, normalne w wyniku rozciągania - struktury kwiatowe negatywne. -TRANSPRESJI: czyli ruchu przesuwczo -zbieżnego, pod wpływem ściskania tworzą się nasunięcia, uskoki typu odwróconego - struktury kwiatowe pozytywne. -konski ogon: w wyniku rozciągania (uskoki normalne) -uskoki transformacyjne: związany jest ze strefa spredingu, rozrost skorupy oceanicznej. 3. CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA GEOMETRIE FAŁDÓW O TAKIEJ SAMEJ I ROŻNEJ LEPKOSCI: -taka sama lepkość, wówczas geometria fałdów zależy od: *miąższości warstw: im bardziej gruba warstwa tym wygięcie jest mniejsze i fałd jest bardziej otwarty *od stosunku amplituda/promień -różna lepkość: im cieńsza warstwa tym fałdy są bardziej wygięte. 4. CZYNNIKI POWODUJACE ZJAWISKO OSŁABIENIA I WZMOCNIENIA ODKSZTAŁCENIA: -cykliczne zmiany naprężenia- wzmocnienie; -temperatura im większa tym łatwiejsza zdolność do odkształcenia -ciśnienie i m większe tym trudniej doprowadzić do odkształcenia; -równoległy kierunek do anizotropi to łatwość odkształcenia. 5. RODZAJE FOLIACJI: FOLIACJA: płasko - równoległa tekstura w skałach krystalicznych- rozmieszczenie ziarn w sposób warstwowy (laminacja). FOLIACJA OSIOWA: wyznaczają ja powierzchnie osiowe nowo powstałych fałdów. FOLIACJA JEDNORODNA PROSTA: utworzone przez równoległe ułożenie płaskich ziarn mineralnych w skale. FOLIACJA JEDNORODNA: -złupkowanie -złupkowacenie. -W POWIERZCHNIACH NIECIĄGŁYCH: *kliważ: powierzchnie nieciągłości materii bądź struktury: dzieli się na dyskretny i strefowy. *laminacja: powierzchnie nieciągłości składu np. zgnejsowanie.

GRUPA 3:

1. JAK MOŻNA USTALIC CZY W TRAKCIE DEFORMACJI DOSZŁO DO ZMIANY OBJĘTOŚCI: -BLIZNY TENSYJNE: gdy >45 stopni to zwiększenie objętości, <45stopni to zmniejszenie objętości, =45stopni to objętość nie zmienia się ,dochodzi tylko do odkształcenia postaciowego. -SZWY STYLOLITOWE: dziobata powierzchnia nieciągłości, obecność szwów świadczy o zmianie objętości podczas deformacji, mówi o kierunku działania największej siły, materiał rozpuszczany jest usuwany. 2. JAKIEGO RODZAJU OBSERWACJE POZWALAJĄ NA ROZPOZNANIE OBECNOŚCI USKOKÓW: -rysy ślizgowe -zadziory -ścięcia Ridla -bruk morfologiczny -lustro tektoniczne -struktury ślizgowe z oderwania -struktury ślizgowe z wyorania -struktury ślizgowe z wycięcia -litologia: przerwanie ciągłości warstwy i kontynuowanie jej na innej głębokości. 3. STRUKTURY O KRUCHEJ STREFIE: -SCIECIA RIDLA: są prostopadłe do powierzchni uskokowej, powstają na skutek pęknięć Ridla, małe pęknięcia pod małym katem do głównego dużego pęknięcia; stopnie Ridla maja taka sama kinematykę jak ruch powierzchni uskokowej -BLIZNY TENSYJNE: tworzą się w warunkach sieciowych -USKOK: utworzony przez przerwanie ciągłości skał i przesuniecie rozpojonych części wzdłuż powierzchni uskokowej. 4. IZOGONOWA KLASYFIKACJA FAŁDÓW: jest to odcinek łączący pkt na dwóch powierzchniach warstwy sfałdowanej, które mają jednakowy upad. Jest to klasyfikacja Ramsay'a. KLASY: -fałdy cieniejące: w przegubie mniejsza miąższość, w skrzydłach wieksza - wówczas izogony są bardzo zbieżne. -fałdy równoległe: taka sama miąższość w skrzydłach i przegubie- również izogony zbieżne. -fałdy grubiejące: mniejsza miąższość w skrzydłach- izogony zbieżne, a w przegubie większa miąższość. -wysmuklone fałdy: izogony równoległe. 5. NA CZYM POLEGA ZJAWISKO TRANSPOZYCJI FOLIACJI: jest procesem prowadzącym do reorientacji mechanicznej foliacji.

GRUPA 4:

1. STRUKTURY W REŻIMIE NASUWCZYM (SIGMA3 PIONOWE) -DUPLEKSY -STRUKTURA WYMYKOWA: wysuniecie do góry -aby rozładować naprężenie przy ciągłym działaniu kontrakcji -STOS ANTYFORMALNY: nasuniecie koni, struktura ta ma cechy antykliny. -BASEN: oś przesuwa się; centrum depozycji i basen migrują- cofa się dopasowując się do nasuniec, migruje ku zagórzu orogenu. 2. WYJASNIJ POJECIE BUDINY & MULINY: -BUDINY: podział ławic mniej podatnych w otoczeniu podatniejszych na bochenkowe fragmenty, częściowo lub w całości izolowane od siebie przez materiał podatniejszy - tworzą się pod wpływem rozciągania zespołu warstw z różnej podatności. -MULINY: półkolumnowe obłe żebra na powierzchniach warstw, rozdzielone wąskimi zagłębieniami, wzdłuż których biegną wychodnie powierzchni kliważu- tworzą się pod wpływem ściskania zespołu warstw o różnej kompetencji. Te struktury tworzą lineacje budinowa i mulinową. 3. DYNAMICZNA REKRYSTALIZACJA: zachodzi pod wpływem naprężeń przy odpowiednio dużej temperaturze, atomy przemieszczają się w sieci, nie dochodzi do zerwania ciągłości. Pojawia się energia, która napędza przemieszczanie tych atomów, aby uległ rekrystalizacji. 4. ODKSZTAŁCENIA JEDNORODNE A NIEJEDNORODNE: -JEDNORODNE: linie proste pozostają proste i równoległe do siebie mimo zmiany kształtu ciała -NIEJEDNORODNE: linie nie są do siebie równolegle ani proste jak na początku. 5. ROZNICA POMIEDZY JEDNORODNYM A NIEJEDNORODNYM ORAZ ROTACYJNYM A NIEROTACYJNYM: -ODKSZTAŁCENIE NIEROTACYJNE: osie w przebiegu procesu deformacyjnego nie zmieniają położenia. -ODKSZTALCENIA ROTACYJNE: osie z postępem odkształcenia będą ulegały rotacji, wszystkie pkt ciała uległy rotacji - różnie zorientowane wektory przemieszczenia.

GRUPA 5:

1. PRZEDSTAW WARUNKI POWSTAWANIA STRUKTUR KWIATOWYCH: odp w grupie 2. 2. OMÓW PARAMETRY ODKSZTAŁCEŃ LINIOWEGO I SCIECIOWEGO: -ODKSZTAŁCENIA LINIOWE: -elongacja e=L1-L0/L0; -wydłużenie liniowe S=L1/L0= 1+e; -wydłużenie kwadratowe -eliptyczność R=S1/S2. Odkształcenia charakteryzuje diagram Ramsay'a oraz Flinta. -ODKSZTAŁCENIA SCIECIOWE: *odkształcenia jednorodne: wszystkie boki pierwotnie równolegle pozostają równoległe.* będące odpowiednikiem naprężeń ścinających. Ich miara jest kat
, charakteryzujący stopień odkształcenia postaciowego do chwili, gdy ewentualnie dojdzie do ścięcia, czyli gdy naprężenia ścinające spowodują zniszczenia ciała. Sumaryczny charakter odkształcenia w rozpatrywanej masie to stan odkształcenia (odkształceń). Końcowym wynikiem naprężenia i odkształcenia może, choć nie musi być zniszczenie, co w tektonice oznacza gwałtowny zanik lub radykalne zmniejszenie się spójności skały. 3. OD JAKICH CZYNNIKÓW ZALEZY WYTRZYMAŁOSC SKAL NA ZNISZCZENIE: -TEMP.: im większa tym wytrzymałość spada -CISNIENIE: ze wzrostem ciśnienia rośnie wytrzymałość. -OBECNOSC WOD POROWYCH: gdy skala jest mokra jej odporność jest mniejsza -ANIZOTROPIA: gdy kierunek deformacji jest równoległy do kierunku anizotropii to wytrzymałość jest mniejsza. -KONTAKT ZIARN: im większa powierzchnia kontaktu ziarn w skale tym większa wytrzymałość. -CYKLICZNE ZMIANY NAPREZENIA: zwiększa wytrzymałość skały. 4. OMÓW MECHANIZMY POWSTAWANIA FAŁDÓW: -FAŁDOWANIE ZE ZGINANIA: odkształcenia sprężysto- lepkie, przemieszczenie następuję wzdłuż powierzchni miedzyławicowych. Ciało Kelvina ilustruje tą deformacje. W jednej fałdowanej warstwie mamy tensje a w drugiej kontrakcje. -FAŁDOWANIE ZE ŚCINANIA: przemieszczenie dokonuje się wzdłuż gęstych powierzchni przecinających uławicenie, a mniej więcej równoległych do powierzchni osiowych fałdów; -FAŁDOWANIE Z PŁYNIĘCIA: płyniecie lepko- plastyczne, zawsze w jakims stopniu bierze udział w każdym procesie fałdowym, prowadzi do zmian miąższości ławic, tworzą się fałdy symilarne. -PRZYCZYNY FAŁDOWANIA: ściskanie, para sił w płaszczyźnie pionowej, para sił w płaszczyźnie poziomej, ruchy pionowe i strome. 5. SPOSOBY PROPAGACJI NASUNIĘCIA: Tworzy się dzięki występowaniu uskoków ślepych, czyli takich, które nie przecinają powierzchni, Rozwojowi ślepego uskoku towarzyszy rozwijanie fałdu. Dają one wiele systemów uskokowych.

GRUPA 6:

1. PRZEDSTAW TEORIE COULOMBA - MOHRA I GRIFFITHA; -TEORIA COULOMBA - MOHRA: charakteryzuje spękania sieciowe. Określa przy jakich naprężeniach dojdzie do zerwania spójności (kohezji) i tym samym do zniszczenia. Zależności te wyraża następujący wzór: Tał=C+tg fi*sima n. -TEORIA GRYFFITHA: charakteryzuje spękania tensyjne. Griffith wyszedł założenia, ze w każdym materiale sprężystym są rozsiane mikroskopijne szczelinki (szczelinki Griffitha) i one, poprzez swoja specyficzna reakcje na naprężenia, kontrolują proces zniszczenia. W skalach byłyby to drobne pory, styki miedzy ziarnowe, dyslokacje krystalograficzne itp. Zdaniem Griffitha, taka elementarna szczelinkę w przekroju można przyrównać do wydłużonej elipsy. Jeżeli prostopadle do niej działa naprężenie rozciągające , to na obu końcach elipsy następuje spiętrzenie naprężeń rozciągających do wartości wyrażonej równaniem Griffitha: ,gdzie l - dłuższa półoś elipsy, r- promień krzywizny elipsy u jej końca. Jak widać, gdy r->0, to dąży do nieskończoności, co powoduje tendencje do „samoczynnego” rozwoju szczelinek (której „front” szerzenia się jest zwykle ostry, a wiec ma mały promień), tak dobrze widoczna w szkle. Dzięki takiemu spiętrzeniu naprężeń wystarcza stosunkowo niewielkie naprężenie rozciągające, by uruchomić, a następnie kontynuować proces zniszczenia. Rozwija się on prostopadle do osi rozciąga i trwa dopóty, energia sprężysta uwolniona przez rozwój szczeliny jest równa pracy włożonej w ten rozwój przez działające naprężenia. Stan naprężeń, gwarantujący szerzenie się szczelinki Az do ostatecznego zniszczenia, jest opisany równaniem: , gdzie R- wytrzymałość danego materiału na rozciąganie. Korzystając z tego równania można analitycznie określić przebieg krzywej zniszczenia w układzie współrzędnych tał i sigmy (obwiedni Mohra) także po pensyjnej stronie diagramu. Przebieg ten będzie opisany równaniem: . Analizy te pozwoliły badaczom konstruować złożoną obwiednie Mohra, parabolicznej po stronie rozciągania i prostoliniowej po stronie ściskania. Griffith wykazał, ze naprężenia rozciągające mogą wystąpić u końców szczelinki elementarnej również wtedy, gdy znajdzie się ona w polu naprężeń wyłącznie ściskających. Niezależnie od swego nachylenia, poszczególne szczelinki Griffiha maja skłonność do propagacji w kierunku osi największego ściskania, zatem mogą stać się zalążkiem zniszczenia ekstensyjnego ,zwłaszcza przez stopniowe zrastanie się ze sobą. Mogą one jednak odegrać tez pewna role w zniszczeniu scięciowym. W skałach nasyconych przez wodę rozwój szczelinek Griffitha musi być sprzężony z procesami hydraulicznymi 2. OMÓW SPOSOBY OKRESLANIA ZWROTU MŁODNIENIA SFAŁDOWANYCH WARSTW PALEONTOLOGICZNIE NIEMYCH: -GRADACJA ZIARN: w przypadku normalnym położeniu ziarna większe koncentrują się przy spągu warstwy natomiast najdrobniejsze są przy stropie -STRUKTURY GEOFEKALNE: np. występowanie hieroglifów na spągu warstwy. Pęcherzyki w stropie warstwy- powstaja w czasie stygniecia mas, zazwyczaj SA to konkrecje- nastapiła krystalizacja. -FAŁDY PASOŻYTNICZE: dzięki nim możemy odróżnic skrzydło normalne od odwróconego. W przypadku skrzydła normalnego fałdy te mają kształt litery „Z” natomiast w skrzydle odwróconym mają kształt litery „S”. -GDY KLIWAŻ JEST ZMETAMORFIZOWANY -FAŁD ANTYKLINARNY: Jeżeli kliważ zapada stromiej (jest bardziej pionowy) niż warstwowanie, to jest to skrzydło normalne fałdu, natomiast jeżeli kliważ zapada bardziej łagodnie (jest bardziej poziomy) niż warstwowanie to jest to skrzydło odwrócone fałdu. 3. WSKAŹNIKI KINEMATYCZNE W STREFIE ŚCINANIA: -PORFIROKLASTY: bardziej sztywne minerały w obrębie zmylonityzowanej skały (nie ulęgają rotacji): *sigmaklasty *deltaklasty. -ODKSZTAŁCENIA ŚCIĘCIOWE: -wydłużone skalenie -lineacja z rozciagania -parametr odksz. Sieciowego. 4. PSEUDOTACHYLIT, MYLONIT, SUPERMYLONIT: -MYLONIT: warstwowana skała, powstała w wyniku dynamicznej rekrystalizacji, wymaga to wysokiej temp., skała ta jest uporządkowana wew. -posiada więźbe, w strefach plastycznego scinania. -PSEUDOTACHYLIT: skała ze szkliwem mająca nieregularne kryształy. Powstaje na skutek stopienia skał- strefy uskokowe, w wyniku tarcia wytwarza się duża temp. Po obniżeniu temp. powstaje własnie struktura szklista. -SUPERMYLONIT? 5. STRUKTURY W WYNIKU INTERFERENCJI FAŁDÓW: Interferencja fałów jest to nałożenie się ruchów fałdowych (wielokrotna deformacja). Powstaja wówczas następujące struktury: -KOPUŁOWA: interferencja fałdów o prostopadłych do siebie osiach fałdów -GRZYBOWA: interferencja fałdów o prostopadłych do siebie powierzchniach osiowych. -ZYGZAKOWATA: biegną w tym samym kierunku.

FAŁD- (fold) to wygięcie warstwy, ławicy lub innego pierwotnie płaskiego elementu, wytworzone wtórnie, choć niekoniecznie z przyczyn tektonicznych. Są dwie formy fałdu, zwykle sąsiadujące ze sobą: -antyklina, czyli siodło, zawierająca utwory starsze w jądrze -synklina: czyli łęk z utworami młodszymi w jądrze. Większość antyklin jest wypukła ku górze, większość synklin wklęsła ku górze, jednak to kryterium nie ma zastosowania do fałdów leżących i przewalonych oraz silnie przechylonych i pionowych. Jeżeli mamy do dyspozycji tylko to kryterium geometryczne, mówimy o antyformie, synformie i fałdzie neutralnym. Elementy fałdu: -2 skrzydła -przegób (miejsce wzdłuż największego przegięcia) -powierzchnie osiową (w przekroju, łącząca punkty max przegięcia) -oś fałdu (myślowa) -punkt przegięcia. -Obwiednia fałdu: oddaje kształt fałdu, wskazuje na wielkość fałdów i etapy ich przekształceń. Cecha geometryczna informuje o budowie fałdowej. Klasyfikacja geometryczna fałdów: podstawą jest położenie ich powierzchni osiowych i skrzydeł oraz ogólna pozycja form fałdowych. Z tego punktu widzenia można wyróżnić: -Fałd stojący: powierzchnia osiowa pionowa; -Fałd pochylony: powierzchnia osiowa pochylona, obydwa skrzydła nachylone w przeciwnych kierunkach, bądź jedno pionowe a drugie nachylone. -Fałd obalony: powierzchnia osiowa pochylona, obydwa skrzydła nachylone w tym samym kierunku; -Fałd leżący: powierzchnia osiowa pozioma; -Fałd przewalony: powierzchnia osiowa pochylona lub pionowa, pozycja form fałdowych odwrócona. Odwrócona antyklina staje się wklęsła ku górze, stad jest nazwana fałszywa synklina, odwrócona synklina staje się wypukła ku górze, w związku z czym zyskuj nazwę fałszywej antykliny. Następstwo warstw w formach fałszywych jest odwrotne, niż w rzeczywistych. Przegub przewalonej synkliny nazywa skrętem synklinalnym albo korzeniowym, przegub przewalonej antykliny skrętem antyklinarnym albo czołowym. W przypadku antyklin obalonych, leżących i niektórych przewalonych można mówić o skrzydle górnym czyli grzbietowym, gdyż następstwo warstw jest tu normalne - warstwy młodsze lezą na starszych, i o skrzydle dolnym czyli brzusznym, w którym warstwy starsze leżą nad młodszymi. KSZTAŁT FAŁDÓW W PRZEKROJU: najczęściej stosuje się tu określenia obrazowe, takie jak fałdy: -zębate (zygzakowate, szewronowe, dachowe), grzebieniowate, hiperboliczne, paraboliczne, półkoliste, skrzynkowe (kuferkowe), wachlarzowe itp. Do charakteryzowania fałdów pod względem wzajemnego stosunku skrzydeł nadaje się kryterium kąta zbieżności, czyli kata dwusiecznego miedzy płaszczyznami reprezentującymi średnie położenie skrzydeł fałdu. Kąt ten pozwala wyróżnić m.in. fałdy normalne (otwarte), izoklinalne (czyli zamknięte) i wachlarzowe. Malenie kąta oznacza rosnące skrócenie fałdowe. Po osiągnięciu teoretycznie maksymalnego stopnia skróceniem jakim jest forma izoklinalna, możliwe jest jeszcze plastyczne wyciskanie utworów z jąder fałdów (głównie z jąder antyklin - ku górze), co pozwala na dalsze skrócenie w danym poziomie głębokościowym i prowadzi do rozwoju form wachlarzowych lub diapirowych. Dla stopnia skrócenia, a więc intensywności sfałdowania, szczególnie miarodajny jest stosunek wysokości fałdu `w' do jego promienia „p'. Pozwala on zdefiniować w polskiej tradycji terminy: fałdy szeroko promienne , fałdy średnio promienne i fałdy wąsko promienne. KLASYFIKACJA FAŁDÓW (symetryczna): Stosunki symetrii fałdów sił fałdujących nie są w pełni poznane. Decyduje o nich w dużej mierze anizotropia fałdowanego ośrodka i głębokość deformacji. Zmienność formy fałdu w przekroju podłużnym zależy od tego, czy jest to fałd cylindryczny, w którym powierzchnie ławic stanowią powierzchnie walcowe czy tez nie cylindryczny. Propozycje podziału wszystkich fałdów ze względu na cylindryczność, proporcjuje w planie i stopień zbieżności skrzydeł przedstawili Williams i Champan. Większość operacji geometrycznych dotyczących fałdów linijnych jest z reguły słuszne, ale co nie sprawdza się w krótkich odmianach fałdów, w strefach undulacji poprzecznych, zmian kierunku osi i zamknięć peliklinarnych/ centryklinarnych. Sądząc z badań modelowych Dubey'a i Cobbolda naturalna cecha także fałdów linijnych, jeżeli je rozpatrywać wraz z zakończeniami, które maja tendencje do form bardziej krągłych, gdy odcinek środkowy - do form zębatych. Szczególnym rodzajem fałdów nie cylindrycznych są fałdy stożkowe. ,będące raczej produktem lokalnej transformacji fałdów cylindrycznych u ich zakończeń, na odcinkach udulacyjnych. Inną formą nie cylindryczną są fałdy torsalne. Zarówno fałdy cylindryczne, stożkowe, torsalne mają tą wspólną cechę, ze sfałdowane powierzchnie mogą być rozwinięte do postaci płaszczyzny, czyli są rozwijalne. Na drugim biegunie stoją fałdy nierozwijalne, w szeregu odmian. Do tej kategorii należą zwykle fałdy założone, pochodzące z interferencji faldowań o różnym kierunku. Interferencja może także wytwarzać formy rozwijalne np. stożkowe

---