460

Część II. Prawo administracyjne

Pr

aw

o a

dm

in

ist

ra

cy

jn

e

Kazus 9.

Opinia prawna (2)

Stan faktyczny

Do urzędu skarbowego wpłynęła prośba o wykładnię przepisów w zakresie opodat-

kowania wynagrodzenia pozaetatowego członka Samorządowego Kolegium Odwo-

ławczego. Prośbę złożył ww. członek kolegium, ponieważ ma wątpliwości w zakresie

zakwalifikowania wynagrodzenia i ewentualnego obowiązku podatkowego. Jako radca

prawny zatrudniony w urzędzie skarbowym proszę sporządzić opinię w przedmiotowej

sprawie.

461

Pr

aw

o

ad

m

in

is

tr

ac

yj

ne

Propozyjca rozwiązania

Stosownie do art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatko-

wa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy

z 12.10.1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz.U. z 2001 r.

Nr 79, poz. 856 ze zm.), pozaetatowi członkowie kolegium otrzymują wyna-

grodzenie za udział w posiedzeniach oraz zwrot kosztów podróży. Szczegóło-

we zasady wynagradzania reguluje rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów

z 1.7.2002 r. w sprawie wielokrotności kwoty bazowej oraz szczegółowych

zasad wynagradzania prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków samo-

rządowego kolegium odwoławczego i pracowników biura tego kolegium

(Dz.U. Nr 109, poz. 960 ze zm.), dalej rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów

z 1.7.2002 r., gdzie w § 2 określono, iż wysokość wynagrodzenia pozaetato-

wego członka kolegium jest określona przez prezesa kolegium, w zależności

od przyjętej organizacji pracy i liczby posiedzeń w danym miesiącu, z za-

strzeżeniem, iż wynagrodzenie to nie może przewyższać równowartości 60%

miesięcznego wynagrodzenia etatowego członka kolegium.

Wypłacane w taki sposób wynagrodzenie stanowi przychód z działalności

wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 5 PDOFizU. Zwol-

nieniu z art. 21 ust. 1 pkt 17 PDOFizU, podlegają diety oraz kwoty stanowiące

zwrot kosztów podróży otrzymywane przez osoby związane z pełnieniem

obowiązków społecznych i obywatelskich do wysokości nieprzekraczającej

miesięcznie określonej ustawowo kwoty.

Analiza charakteru wypłacanego skarżącemu świadczenia oraz zasad usta-

lania jego wysokości prowadzi do wniosku, iż nie może ono zostać uznane za

dietę w rozumieniu ww. art. 21 ust. 1 pkt 17 PDOFizU. Jak wynika bowiem

z ustawy o samorządowych kolegiach odwoławczych oraz wydanych na jej

podstawie przepisów wykonawczych, przysługuje ono za wykonaną pracę,

gdyż ustalane jest przez prezesa kolegium w zależności od udziału danej oso-

by w posiedzeniach kolegium, a nie z tytułu pełnienia funkcji. Ponadto, skoro

powołany art. 15 ust. 4 SKOU stanowi o uprawnieniu do wypłaty wynagro-

dzenia, to brak jest podstaw do przyjęcia, iż ustawodawca miał na myśli diety.

Pamiętać bowiem należy, iż wszelkie zwolnienia od opodatkowania stanowią

odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i niedopuszczalne jest

w takich sytuacjach stosowanie wykładni rozszerzającej.

Wynagrodzenie wypłacane pozaetatowym członkom na podstawie art. 15

ust. 4 SKOU oraz § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 1.7.2002 r.

w sprawie wielokrotności kwoty bazowej oraz szczegółowych zasad wynagra-

dzania prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków samorządowego kolegium

odwoławczego i pracowników biura tego kolegium, nie jest dietą i nie korzysta

ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 PDOFizU (zob. wyr. NSA

z 4.3.2008 r., II FSK 50/07, niepubl.).

Skoro zatem pozaetatowy członek SKO otrzymuje wynagrodzenie należne

za takie same czynności co do wysokości, należne od zakładu pracy, ustalo-

ne w relacji do wynagrodzenia członka etatowego, to brak jest jakichkolwiek

Kazus 9. Opinia prawna (2)

462

Część II. Prawo administracyjne

Pr

aw

o a

dm

in

ist

ra

cy

jn

e

przesłanek, by miało ono charakter diety. Istota tego świadczenia jednoznacz-

nie wskazuje więc, iż nie może być ono utożsamiane z dietą, a wyłącznie

z wynagrodzeniem za pracę.

Analiza charakteru wynagrodzenia wypłacanego pozaetatowemu członko-

wi SKO jako świadczenie z tytułu uczestnictwa w posiedzeniach prowadzi do

wniosku, że nie może ono zostać uznane za dietę w rozumieniu art. 21 ust. 1

pkt 17 PDOFizU. Jak wynika z przepisów ustawy o samorządowych kolegiach

odwoławczych oraz wydanych na jej podstawie przepisów wykonawczych

zawartych w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z 1.7.2002 r. (Dz.U.

Nr 109, poz. 960 ze zm.), wynagrodzenie członków pozaetatowych jest usta-

lane przez prezesa kolegium, a jego wysokość zależy od indywidualnego

udziału danej osoby w pracach składu orzekającego w kolegium (§ 2 rozpo-

rządzenia). Należy zatem stanąć na stanowisku, że świadczenie wypłacane

pozaetatowym członkom samorządowych kolegiów odwoławczych przysłu-

guje odpowiednio za wykonaną pracę, a nie z tytułu samego pełnienia funkcji.

Odmienny charakter mają natomiast świadczenia wypłacane w formie diety.

Przysługują one w ściśle określonej wysokości z tytułu pełnienia danej funk-

cji, a ich wysokość nie zależy od faktycznego zaangażowania w pracę osoby,

na rzecz której dieta jest wypłacana. Użyty przez ustawodawcę w treści art.

15 ust. 4 SKOU zwrot „wynagrodzenie za udział w posiedzeniach” wyraź-

nie wskazuje na istnienie zależności między wypłacanym wynagrodzeniem

a nakładem pracy, w ramach obowiązków powierzonych danemu członkowi

przez prezesa kolegium, dlatego pojęcie prawne „dieta” w ww. przypadku

wynagrodzenia pozaetatowego członka SKO nie może być zastosowane.

463

Pr

aw

o

ad

m

in

is

tr

ac

yj

ne

ORZECZNICTWO

WYROK

Naczelnego Sądu Administracyjnego

z 4.3.2008 r.

II FSK 50/07

(niepubl.)

Wynagrodzenie wypłacane pozaetatowym członkom samorządowego kolegium odwo-

ławczego na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy z 12.10.1994 r. o samorządowych kolegiach

odwoławczych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 856 ze zm.) oraz § 2 rozporządzenia z 1.7.2002 r.

w sprawie wielokrotności kwoty bazowej oraz szczegółowych zasad wynagradzania

prezesa, wiceprezesa, pozostałych członków samorządowego kolegium odwoławczego

i pracowników biura tego kolegium (Dz.U. Nr 109, poz. 960 ze zm.), nie jest dietą i nie

korzysta ze zwolnienia, o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 17 ustawy z 1991 r. o podatku

dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.).

Kazus 9. Opinia prawna (2)

464

Część II. Prawo administracyjne

Pr

aw

o a

dm

in

ist

ra

cy

jn

e

Kazus 10.

Przeniesienie na inne stanowisko

Stan faktyczny

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją Nr (...) z 6.8.2003 r., działając na

podstawie art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 KPA, odmówił stwierdzenia nieważ-

ności decyzji Komendanta Głównego Policji Nr (...) z 11.1.2001 r. utrzymującej w mocy

rozkaz personalny Komendanta Wojewódzkiego Policji w R. w przedmiocie przeniesienia

pana Jana P. na równorzędne stanowisko służbowe i przyznania dodatku służbowego.

W uzasadnieniu organ wskazał, że Komendant Wojewódzki w R. rozkazem personalnym

Nr (...) z 15.11.2000 r. zwolnił pana Jana P. ze stanowiska głównego specjalisty Zespołu

Analiz Kryminalnych KWP w R. w 7 grupie uposażenia i dodatkiem służbowym w kwo-

cie 845 zł, posiadającego zachowane w trybie art. 103 ust. 2 ustawy z 6.4.1990 r. o Policji

(t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 287, poz. 1687 ze zm.), prawo do zaszeregowania w 5 grupie uposa-

żenia stopnia młodszego inspektora − należnych mu wcześniej na zajmowanym stanowi-

sku Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji i z 1.7.2000 r. mianował na równorzędne

stanowisko – radcy Zespołu Analiz Kryminalnych KWP w R. w 13 grupie uposażenia

z mnożnikiem 1,92 kwoty bazowej – wynikającym z zachowania prawa do zaszerego-

wania w 14 grupie uposażenia jednocześnie podwyższając dodatek służbowy do kwoty

895 zł.

Powyższa decyzja była, zdaniem organu, konsekwencją zmiany regulacji prawnej do-

tyczącej wprowadzenia rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji

z 28.9.2000 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie uposażenia zasadniczego policjan-

tów, jego wzrostu z tytułu wysługi lat oraz szczegółowych zasad otrzymywania i wyso-

kości dodatków do uposażenia policjantów (Dz.U. Nr 83, poz. 945), które zmieniło katalog

stanowisk policjantów wraz z zaszeregowaniem ich do odpowiednich grup uposażenia

zasadniczego i odpowiadających im mnożników kwoty bazowej. Określenie uposażenia

funkcjonariusza nastąpiło na podstawie § 2 ust. 4 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym

gdy stanowisko służbowe, z którym wiązało się prawo do określonego zaszeregowania

uległo likwidacji przed 30.6.2000 r., policjantowi przysługuje od 1.7.2000 r. grupa uposa-

żenia równorzędna do dotychczasowej według tabeli stanowiącej załącznik Nr 3 do tego

rozporządzenia.

Pan Jan P. był zastępcą Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. W związku z ustawą

z 19.10.1998 r. − Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną

(Dz.U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) likwidacji uległa jednostka, w której pracował funkcjona-

riusz, który został mianowany głównym specjalistą ds. kontaktów zagranicznych Zespołu

Samodzielnych Stanowisk Komendy Wojewódzkiej Policji w R. w 7 grupie uposażenia

zasadniczego z zachowaniem prawa do zaszeregowania na poprzednio zajmowanym

stanowisku. Stanowiskiem równorzędnym do dotychczas zajmowanego było stanowisko

radcy zaszeregowane w 13 grupie uposażenia. Jednocześnie z tytułu zachowania prawa

do zaszeregowania na poprzednim stanowisku Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego

Policji w P. w grupie 5 uposażenia ustalono, że Janowi P. przysługuje 14 grupa uposażenia

określona w tabeli stanowiącej załącznik Nr 3 do rozporządzenia Ministra Spraw We-

wnętrznych i Administracji z 28.9.2000 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie upo-

sażenia zasadniczego policjantów, jego wzrostu z tytułu wysługi lat oraz szczegółowych

zasad otrzymywania i wysokości dodatków do uposażenia policjantów (Dz.U. Nr 83,

poz. 645), ponieważ stanowisko zajmowane przez niego uległo likwidacji.