Temat: Źródła prawa europejskiego dzielimy na dwie grupy: pierwotne i wtórne.
Europejskie prawo pierwotne

Prawo pierwotne, inaczej zwane prawo statutowe to przede wszystkim traktaty założycielskie
Europejskich Wspólnot oraz ich zmiany i dokonane uzupełnienia.

Prawem pierwotnym jest również jednolity Akt Europejski i Traktat o Unii Europejskiej.
Ponadto do prawa pierwotnego zalicza się protokoły załączane do traktatów, umowy o
stowarzyszeniu oraz umowy o przystąpieniu nowych członków.
Europejskie prawo wtórne

Prawo wtórne inaczej zwane prawo instytucjonalne tworzone jest przez organy Wspólnot
Europejskich. Źródła prawa wtórnego mają charakter wiążący poprzez wydane
rozporządzenia, dyrektywy, bądź niewiążący na drodze zaleceń i opinii. Rozporządzenia mają
charakter ogólny, adresowane są do abstrakcyjnego kręgu adresatów. Obowiązują w całości i
stosowane są bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, czyli automatycznie
należą do prawa krajowego.

Dyrektywy są wiążące, co do skutku, pozostawiając państwu członkowskiemu wybór formy i
metod ich realizacji. Dyrektywy służą ujednolicaniu prawa krajowego. Wyznaczają terminy,
w których państwa członkowskie zobowiązane są uczynić zadość ich postanowieniom.

Decyzje wiążą w całości tych, do których są skierowane. Ich adresatem mogą być państwa
członkowskie, ale także inne zindywidualizowane podmioty, zwłaszcza osoby fizyczne i
prawne. Zalecenia i opinie nie maja mocy wiążącej, wywierają jednak doniosły wpływ na
kształt prawa europejskiego, Wydawane są przez instytucje europejskie, gdy nie ma
możliwości bądź potrzeby wydawania aktów wiążących. Kierowane są do państw
członkowskich i innych podmiotów prawa krajowego.

Kontrolne kompetencje Komisji Europejskiej obejmują nie tylko instytucje Wspólnoty, ale
również państwa członkowskie oraz, w określonych sytuacjach, związane z prawem
Wspólnoty osoby fizyczne i prawne. W swej kontrolnej funkcji Komisja nadzoruje również
stosowanie się do orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości. Na mocy Traktatu o Unii
Europejskiej zadaniem Komisji jest nadzorowanie stanu budżetu o wysokości długu
publicznego per capita (etym. łac. na głowę ludności, na osobę) w państwach członkowskich
oraz wskazanie przyczyn powstających deficytów.