Niewidzialny dżentelmen

Idąc przez złote pola i szmaragdowe łąki,
Nie szłam sama, szłam z kimś,
Kto, co chwila mówił mi:
„ – Słyszysz? To dla ciebie śpiewają wszystkie skowronki/”

A gdy z czoła odgarniał mi włosy – mówił:

„ – To dla ciebie istnieje cały świat;

Od krańca do krańca,

I jego dziwne losy…”

A kiedy we włosy wpinał mi motyle – mówił:
„ – Wierz mi! Tylko przed tobą
Swe gnę kolana,
I nisko – jak tylko potrafię – swe czoło chylę.”

A gdy opinał lub wzdymał mi sukienkę – mówił:

„ – Trzymam cię mocno za rękę,

I razem przejdziemy od morza aż do Tatr.”

A kim był ten dżentelmen?

Nikim. – To był po prostu – wiatr.

I. Iwańska

Warszawa 2015-07-07