Niewidzialny dżentelmen Idąc przez złote pola i szmaragdowe łąki, Nie szłam sama, szłam z kimś, Kto, co chwila mówił mi: „ – Słyszysz? To dla ciebie śpiewają wszystkie skowronki/” A gdy z czoła odgarniał mi włosy – mówił: „ – To dla ciebie istnieje cały świat; Od krańca do krańca, I jego dziwne losy…” A kiedy we włosy wpinał mi motyle – mówił: „ – Wierz mi! Tylko przed tobą Swe gnę kolana, I nisko – jak tylko potrafię – swe czoło chylę.” A gdy opinał lub wzdymał mi sukienkę – mówił: „ – Trzymam cię mocno za rękę, I razem przejdziemy od morza aż do Tatr.” A kim był ten dżentelmen? Nikim. – To był po prostu – wiatr. I. Iwańska Warszawa 2015-07-07