Autor: GreyVixen
Tytuł: Indefinite Destines — Mgliste przeznaczenie
Tłumacz: chupa-Chak (sandwich)
Zgoda na tłumaczenie: jest!
Link do oryginału: http://www.fanfiction.net/s/6474568/1/Indefinite_Destinies
Rating: +16
Pairing: Merthur
Beta: ?
Opis: Merlin chciał tylko przez godzinkę poczytać swoją księgę zaklęć. Kompletnie się nie
spodziewał, że to wszystko zmieni, w tym także przyszłość. Co się wydarzy, gdy przeszłość i
przyszłość się połączą? Czy on i Arthur zdołają to zmienić, uratować Camelot i siebie?

Rozdział 1
Ten dzień zaczął się jak każdy inny. Zaspał, dwa razy został zbesztany — przez Gajusza i Artura,
trzy razy upadł i dostał listę obowiązków długości swojego ramienia. Do tego przez cały czas
usiłował nie szpiegować Morgany, która coś knuła — jak zwykle ostatnimi dniami. Wzdychając
ciężko, Merlin rozejrzał się; Artur poszedł na spotkanie w wielkiej sali ze swoim ojcem, a Gajusz
leczył rycerza ze złamaną ręką i oparzeniami odniesionymi podczas ostatniej próby zamachu na
życie księcia przez jakiegoś czarnoksiężnika.
Obwiniał się ogromnie za śmierć innego rycerza. Jego czary zawiodły go w ostatniej sekundzie.
Gajusz powiedział, że potrzebuje więcej treningu — jego magia jakkolwiek instynktowna powinna
być ujarzmiana i udoskonalana. To były takie czasy, jakich życzył czarnoksiężnikom. Bardzo chciał
się uczyć, ale mimo to przez minione dwa tygodnie nawet nie dotknął swojej magicznej księgi.
Nie mając świadków, szepnął:
— So mortri fe lagrith. — Ubranie zaczęło się prać, wykręcać i same składać; mikstury się warzyły,
mieszały i same układały na półkach; zbiornik na pijawki w końcu był dobrze szorowany; a zbroja
Artura, którą czyścił mozolnie do połysku przez minioną godzinę, nareszcie zaczynała błyszczeć.
Merlin znów westchnął, tym razem radośnie, przechodząc do swojej niechlujnej sypialni. Z
błyskiem w jego oczach pokój poszedł w ślady poprzedników. Uśmiechnął się lekko i zadowolony
z godziny wolnego czasu, zaczął czytać księgę zaklęć.
Przerzucał strony wreszcie zrelaksowany. Minął miesiąc, odkąd robił więcej niż tylko ją przeglądał.

Za każdym razem, kiedy próbował się uczyć, Artur wyskakiwał z listą czegoś do zrobienia albo, co
gorsza, z wyjazdem do lasu. Po tych wszystkich razach, kiedy mógł umrzeć, powinien mieć na tyle
zdrowego rozsądku, by zostawać w zamku. — Palant — szepnął, ale było to raczej pieszczotliwe
niż obraźliwe.
W końcu dotarłszy na interesującą go stronę, zaczął doświadczenia. Najpierw stworzył ogień w
jednej dłoni i wodę w drugiej. Potem, uśmiechając się, zacisnął palce i kuliste ciała zanikły,
pozostawiając po sobie tylko uczucie chłodu i gorąca. Używanie magii zawsze dodawało mu
pewności siebie, a to z kolei podsycało pragnienie bycia jej posłusznym. Za każdym razem, kiedy z
niej korzystał, czuł się wspaniale, nawet jeśli tylko dla zabawy.

Krukowi zajęło trochę czasu zbliżenie się wystarczająco blisko okna Merlina, ale potem, po jeszcze
kilku zaklęciach oraz uprzejmym proszeniu i dziękowaniu, wzleciał ponad Camelot. Młody
czarodziej nigdy wcześniej nie dzielił umysłu ze zwierzęciem, jednak czuł swój uśmiech, gdy
zobaczył w dole ludzi zabierających się do swoich zajęć. Czuł, jak jego ciało ustępowało miejsca
pazurom i skrzydłom. To było takie naturalne i wspaniałe. Wiatr był rześki i znajomy, jego serce
było lekkie, a ciało ciepłe.
Merlin szybował z krukiem, obaj zachwyceni, pragnący dzielić się wszystkim.
Wszystko wyglądało inaczej z perspektywy ptaka — inteligentnej, a zarazem tak niewinnej istoty.
Nie mogli rozmawiać w swoich umysłach, ale Merlin odbierał uczucia kruka, kiedy pokazywał mu
cudowne kolory, jakich nawet druidzi nie mogli zobaczyć. Kruk nie spędził zbyt wiele czasu na
obserwowaniu arsenału broni czy strażników, za to stwierdził, że barwy tkanin, które kobieta
wieszała na zewnątrz do wyschnięcia, były równie interesujące co odrobina truskawkowego
cukierka, jaki udało mu się zabrać z wnętrza domu.

Merlin powoli wrócił do siebie z głupim uśmiechem na twarzy, ale i uczuciem zawodu, zanim
uświadomił sobie, że boli go policzek. Potem usłyszał znajome:
— Jesteś idiotą, Merlinie. Gdy przyszedłem, mop sam wykręcał się w powietrzu! Co, gdyby ktoś to
zobaczył i ciebie śpiącego nad otwartą księgą zaklęć. Co, gdyby ze mną był jakiś szlachcic, hmm?
Co, gdybym był z Arturem? Czy ty kiedykolwiek myślisz? Masz dwadzieścia trzy lata i nawet
odrobiny przemyślności, by być ostrożnym. — Otrzymał kolejny cios grubą i ciężką książką, tym
razem w głowę.
— Przepraszam, Gajuszu. Chciałem tylko chwilę poczytać. — Merlin spuścił załzawione oczy,
pocierając głowę trochę oszołomiony.
Mężczyzna spojrzał na niego srogo, ale potem wydawał się przyznać do porażki. Znał Merlina na
tyle długo, że wiedział, iż jego perswazje nie miały żadnego sensu. Chłopak jednym uchem
wpuszczał a drugim wypuszczał.
— Masz jeszcze dziesięć minut, potem wracaj do Artura, będzie cię potrzebował dziś po południu.
Czarodziej kiwnął głową i przewrócił następną stronę, by sprawdzić jeszcze jedno małe i mniej
czasochłonne zaklęcie.
_______________________________________________________________________________

Król Artur siedział na nieszczególnie wygodnym krześle przy kominku. Przed nim siedziało kilku
najbardziej zaufanych rycerzy. Lancelot, Gawain, Galahad, Tristan i Kay patrzyli na władcę z
wyrazem przerażenia na twarzach, wstrząśnięci widokiem Artura — wyglądał na chorego. Ale
nawet w depresji i wiedząc, że to wkrótce się skończy, trzymał twarz neutralną i plecy proste.
Najdzielniejszy król, jakiego kiedykolwiek znano.
Lancelot przemówił pierwszy, zbyt rozsądny i lojalny, by zwlekać:
— Arturze… proszę, potrzebujemy go. Cokolwiek się zdarzyło… nie powinieneś spojrzeć ponad to
w obliczu tak tragicznej sytuacji?
Gawain parsknął i skrzyżował ramiona, opierając się o ścianę w pozie typowego wojownika. Nawet
żonaty, mając trzech rozbrykanych synów, wciąż nie stracił swojego ognia.
— Nie byłeś z nim w tym samym pokoju sześć miesięcy temu. Jest całkiem innym człowiekiem.

Cokolwiek się zdarzyło, wątpię, żebyśmy się kiedykolwiek dowiedzieli.
Galahad zawsze ufny powiedział miękko:
— Merlin jest lojalny wobec Camelotu i również wobec ciebie, Arturze. Przybędzie, gdy będziemy
go potrzebować.

Kiedy rycerze wyszli z komnaty, Artur pozwolił sobie na opuszczenie ramion. Wszyscy przybyli z
tak daleka, tylko po to, aby nie posunąć się ani o krok do przodu. Artur podszedł do okna, za
którym przez ciemność nocy przebijał się księżyc w pełni. W dole spało miasto, ciche i spokojne. A
wzgórzach druidzi odprawiali rytuał, prawdopodobnie w intencji obfitych plonów.
— Merlinie — szepnął. W przeciwieństwie do Galahada nie był tak optymistyczny. Czarodziej już
dawno temu zrezygnował ze swojej lojalności względem niego. Szybko otarł łzy, zanim mogły
spłynąć. — Och, Merlinie — szepnął ponownie, odwracając się od okna. W jego klatce piersiowej
panował stały ból, jakby jego serce było gdzieś indziej, oddzielone od ciała. Artur, król Albionu,
został przeznaczony, aby być wielkim i przez wiele lat był.
Wielu powiedziałoby, że wciąż jest, ponieważ Camelot promieniał światłem tak ogromnym, że
oślepiał lojalnością, zaufaniem i honorem. Wszystko, co posiadał król, ginęło w cieniu jego
własnego zamku. Westchnął, pocierając bark i ruszył do komnat swojej królowej. Jednak kiedy
zrobił pierwszy krok, w jego głowie rozbłysło światło, a wzrok się rozmazał. W pierwszej chwili
pomyślał, że zbyt wiele wypił, a potem zastanawiał się czy aby nie został otruty. Ale zanim zdążył
zawołać swoich strażników, sięgnął do stołu, by się podeprzeć, chybił i upadł na ziemię.
_______________________________________________________________________________

W tym samym czasie, książę Artur starał się jak mógł najlepiej nie przewracać oczami. Jeśli będzie
musiał dłużej słuchać tych błahych sporów, to kogoś uderzy. Jasna cholera, pomyślał, gdy zobaczył
Lorda Richarda, który bez wątpienia znów złoży skargę na owce. Rzuciwszy okiem na ojca,
zauważył lekki grymas na jego twarzy i ledwo zdławił chichot, kiedy król wstał i ogłosił koniec
spotkania.
Młody Pendragon z ulgą wstał i podziękował wszystkim za przybycie. Ludzie rozluźnili się i
zaczęli między sobą plotkować. Artur napluł sobie mentalnie w brodę, że nie kazał Merlinowi
przyjść na zebranie. W końcu jeśli on, książę Camelotu, musiał być obecnym na nudnych obradach,
to Merlin też powinien — mimo wszystko był absolutnie najgorszym służącym w historii. Artur
przyznał cicho, że byłoby zabawne zobaczyć go tak desperacko szukającego ucieczki. Uśmiechnął
się z wyższością, zamierzając dać Merlinowi listę dodatkowych obowiązków — na pewno jeszcze
się nie uporał z tą z dzisiejszego poranka — i zaplanował polowanie na jutro, bo tylko tak mógł
zobaczyć przerażenie na twarzy Merlina.
Uśmiechnięty książę odwrócił się do króla Uthera i gdy właśnie miał go przeprosić, poczuł w
głowie rozdzierający ból. Miał już krzyknąć na kogoś za uderzanie go, ale dostał zawrotów głowy.
Czując, że grunt usuwa mu się spod nóg, spróbował przytrzymać się kurczowo zmartwionego teraz
ojca, jednak nie zdołał i upadł na ziemię.

W tym samym czasie Merlin siedział po turecku na łóżku, usiłując po raz piąty powiedzieć
zaklęcie, które niestety było albo zbyt potężne albo po prostu nie działało. Jednak po chwili
przyszedł Gajusz i przypomniał mu o upływie czasu. Szybko włożył księgę pod łóżko i wzruszając
ramionami, w końcu się poddał.

Rozdział 2
Artur powoli pokręcił głową, leżąc na plecach na kamiennej podłodze. Jęcząc, pomyślał, że to był
ostatni raz, kiedy pił z Gawainem. Ten człowiek mógł upić Króla Cedrica w trupa. Powoli otworzył
oczy. Nagle stał się świadom otaczających go ludzi. O Bogowie, bardzo proszę, nie pozwólcie mi
zemdleć na bankiecie. Gwen zatrułaby mu głowę, a Gawain nie przestałby się śmiać do czasu, aż
znów by go pokonał na placu treningowym.
Potarł dłonią twarz i powoli usiadł, by w następnej chwili podskoczyć na dźwięk głosu z
przeszłości.
— Arturze, wszystko w porządku? — To był sen. Artur śnił. Albo, co bardziej prawdopodobne,
Merlin znów go torturował. Wolno podniósł twarz, by spotkać się oko w oko ze swoim ojcem. Artur
był gotowy położyć się z powrotem, gdy Uther go podniósł. Zakręciło mu się w głowie i poczuł
ucisk z tyłu głowy. — Arturze, jesteś blady. Powinienem wezwać Gajusza?
— Gajusza?
Uther zmarszczył brwi
— Lepiej usiądź, synu?
Artur potrząsnął głową, rozglądając się po pomieszczeniu. Wielka Sala — przynajmniej był w
znanym miejscu. Okrążyło go kilku rycerzy i lordów, ale gdzie byli jego rycerze? Potem powrócił
spojrzeniem do Uthera, jego wzrok stwardniał i spokojnie — chociaż cały się trząsł w środku —
powiedział:
— Czuję się dobrze. Sam po niego pójdę. — I wyszedł z sali. Jak tylko uciekł spod ostrzału
spojrzeń, pobiegł do komnat starego medyka. Uther żyje, jego rycerzy nie ma w Camelocie — nie
musiał być wyrocznią, by móc powiedzieć, iż magia była dopiero w planach i że to było sprawką
Merlina. Będąc blisko komnat czarodzieja, zaczął wołać jego imię. — Merlinie! — krzyknął w
końcu, ignorując zaskoczonych służących i otworzył szeroko drzwi. To co zobaczył, sprawiło że
oniemiał.
— Panie! Co się dzieje?
Merlin — młody, z szeroko otwartymi oczami, z krótką czupryną włosów i w ubraniu służącego —
podbiegł do niego zaskoczony, ale już mając się na baczności. Minął Artura, spojrzał w obie strony
korytarza, a następnie obejrzał się na niego zdezorientowany.
— Arturze, co się stało? — Książę nie mógł nic powiedzieć, ponieważ serce stanęło mu w gardle.
To było złudzenie, to nie był alternatywny świat. Merlin nie zrobiłby tego, prawda? Powoli,
oszołomiony podszedł do stołu i usiadł w krześle maga. Merlin zamknął drzwi i rzucił Gajuszowi
zadziwione spojrzenie, wracając do księcia. — Arturze, powiesz mi, co się stało? Czyżby Morgana
znów pobiła cię w szachach? — Próbował zażartować i przywdział swój sławny uśmiech,
szturchając przyjaciela.
Arthur wstał, przyglądając się mu surowo — chociaż nie aż tak surowo jakby chciał. Minęło kawał
czasu, odkąd widział czarodzieja wyglądającego tak młodo.
— Z jakiego zaklęcia skorzystałeś?
Merlin zbladł, a Gajusz upuścił fiolkę czegoś, co po zetknięciu z podłogą wybuchło z małym"pop".
— Um… Nie wiem, o co ci cho... — Artur chwycił Merlina za jego chustkę, potem nagle puścił,
zerkając na swój bark. Odsunął się od chłopaka i zatoczył ramieniem koło. Merlin zmarszczył brwi.
— Arturze? — wyglądał jak przestraszona łania.
Książę westchnął.
— Uspokój się, Merlinie. Wiem wszystko o twojej magii, nawet więcej niż ty teraz. — Odwrócił się
do medyka, który wyglądał na równie wstrząśniętego co Merlin. — Przynieś, Gajuszu, księgę

zaklęć. Chcę to odwrócić jak najszybciej.
— Arturze, o czym ty mówisz? Skąd wiesz o mojej magii?
Książę westchnął, tłumiąc gniew — ten zdezorientowany chłopak był tak różny od jego Merlina.
— Merlinie, nie jestem Księciem Arturem z Camelotu. — Gajusz, który właśnie wrócił do
komnaty, zatrzymał się nagle. Artur przesunął wzrokiem po obu i dokończył: — Jestem Królem
Arturem z Albionu.
Gajusz upuścił księgę.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

Arthur jęknął. Po raz pierwszy leżał twarzą na kamiennej podłodze. Spodziewał się, że zaraz może
nadejść ból głowy. To takie zawstydzające upaść przed tymi wszystkimi ludźmi. Jednak —
zmarszczył brwi — w komnacie panowała cisza. Gdy podniósł głowę znalazł się nie w Wielkiej
Sali, ale przybocznej komnacie. Przypomniał sobie, że był w niej zaledwie dwa tygodnie temu,
kiedy kazał Merlinowi szukać zabytkowej bransoletki dla Morgany, tylko po to, by móc przyglądać
się chłopakowi, jak się irytuje, nie mogąc jej znaleźć. Artur zmarszczył brwi, dostrzegając nowo
utkane gobeliny z herbem Camelotu i innymi godłami, których nie znał. W komnacie dominował
kamienny kominek i okrągły stół z wyrytymi symbolami, jakich nigdy nie widział.
— Jakie to dziwne. — Bezwiednie przesunął dłonią wzdłuż blatu. Był bardzo piękny — nigdy
wcześniej nie widział okrągłego stołu.
Za oknem właśnie świtało. Zmarszczył brwi, gdy upadł było prawie południe. Rzucając się do
drzwi, Artur wiedział, że musi znaleźć swojego ojca, albo przynajmniej Merlina, by móc na niego
nakrzyczeć, bo jeśli był w tej sytuacji, to była to z pewnością wina Merlina.
Zatrzymał się nagle przy schodach, z powodu ucisku w klatce piersiowej. Uczucie, którego nie
mógł zrozumieć. Tak, to był ból — przyszedł natychmiast, ale rozszedł się po całym ciele.
Zmartwiony tym zaczął brać głębokie wdechy. Czy to magia go wywołała?
Potem zatrząsł się. Poczuł coś osobliwego, jakby coś go poszukiwało. Tak, czuł emocje, ale to nie
były jego emocje. Były jednak znajome, ciepłe i instynktownie sięgnął po nie. Zszokowany
napotkał ścianę gniewu, głęboki smutek, tęsknotę i uraz.
W następnej chwili pojawiła się przed nim Gwen, ubrana w jedwabie.
— Arturze, wszystko w porządku?
Książę nie był w stanie nic odpowiedzieć — Ginewra była starsza od tej, która dzisiejszego ranka z
niepokojem próbował go zapytać, czemu jest taki blady.
Nagle emocje i ciepłe uczucia odeszły i w Artura uderzyły jego własne odczucia — trwał w smutku,
bólu i poczuciu winy, choć dlaczego to czuł, nie wiedział. Wiedział natomiast, że nie może zapytać
o ojca. Jeśli była użyta magia, sam to rozwiąże.
— Gwen, gdzie jest Merlin? I co ty masz na sobie?
Gwen zmarszczyła brwi równie zdezorientowana.
— Panie, Merlin opuścił Camelot lata temu.
— Nie! — krzyknął bez namysłu. — Merlin! — I zaczął biec.

Rozdział 3
Dobra, więc Merlin nie zwariował. Nie gapił się na Artura, jakby ten był szalony. Gaius groził, że
go wyda Utherow tylko dlatego, by nie mieć do czynienia z wielkim błaznem, którym Merlinowi po
prostu zdarzało się być. Artur był niewiarygodny — ignorując ich, spoglądał w lustro. Uśmiechał
się i bez przerwy ruszał ramionami i barkiem. Pierwszymi słowami, które powiedział Merlin były:
— Więc jesteś z przyszłości? — Czarodziej sądził, że zaraz otrzyma spojrzenie, które zawsze
oznaczało, że książę ma go za idiotę, ale, co dziwne, Artur tylko westchnął i usiadł obok nich.
— Nie mogę ci powiedzieć o przyszłości, Merlinie. Znasz przepisy ustawowe, ty je napisałeś.
Merlin przechylił głowę i jedyne co wydusił, to:
— Uch?
Arthur uśmiechnął się raczej łagodnie i potrząsnął głową.
— Jeśli ci coś powiem, to może to zmienić przyszłość. Fakt faktem, że sam mój pobyt tutaj
najprawdopodobniej spowodował chaos. Stale prawiłeś mi kazania wielkiego czarodzieja. —
Zachichotał i oparł się na krześle. — Więc rób swoje i wyślij mnie z powrotem. — To było takie
dziwne mieć tego Artura przed sobą, ponieważ z pewnością nie był jego Arturem. Król Artur
wyglądał na pewnego zarówno siebie jak i umiejętności Merlina. Był także spokojniejszy i słuchał.
— Tak bardzo jak tęsknię za moim młodym wyglądem, jestem gotowy do powrotu. — Ponaglił
czarodzieja gestem dłoni, na co Merlin skinął głową, chwycił księgę i zaczął ją czytać.
Piętnaście minut później Król Artur nie wyglądał już na takiego spokojnego.
— Co to oznacza? — Zamiast zadać pytanie Gajuszowi, zwrócił się do Merlina. Ale Merlin nie
miał pojęcia. Gajusz zaczął mówić, jednym okiem zerkając na Artura, a drugim w tekst inskrypcji o
podróży w czasie:
— Wygląda na to, że do uruchomienia tych czarów potrzeba magii natury.
— Co? — zapytali obaj, Artur i Merlin.
— Niektóre zaklęcia, chociaż jest ich niewiele, potrzebują czasu. Szczególny czar, którego użył
Merlin wydaje się być jednym z tych. Przestanie działać, jeśli zostanie zrealizowany jakikolwiek
cel.
— Jaki cel? — zapytał czarodziej, kompletnie zaskoczony.
Gajusz westchnął.
— Jakikolwiek cel twoja dusza tchnęła w twoją magię podczas wypowiadania tego uroku. — W
następnej chwili medyk zatrzasnął księgę i krzyknął: — Dlaczego nigdy nie słuchasz, kiedy mówię,
że nie jesteś jeszcze gotowy na tak silne zaklęcia?
Artur wyprostował się, skrzyżował ramiona na piersi i zapytał:
— Więc, co się stało z książęcym mną? — Merlin i Gajusz spojrzeli z przerażeniem w pociemniałe
oczy króla.

Otworzywszy drzwi do komnat Gajusza, Artur zdał sobie sprawę, że był w poważnych tarapatach
— pasma pajęczyn pokrywały cały sufit, a zawsze zastawione regały były teraz puste. Pokój był
teraz po prostu przechowalnią.
— Co...
Gwen zdyszana wpadła na plecy mężczyzny, oboje podskoczyli.
— Och Panie... proszę, przepraszam. Ja... nie myślałam.

— Gwen, o co cho... — Za kobietą pojawiły się dwie osoby, których sądził, że już nigdy więcej nie
ujrzy w Camelot. Lancelot i Gawain, obaj ze śladami siwizny we włosach.
— Wasza Wysokość, co tutaj robisz? — Lancelot postąpił krok do przodu. — Panie, czy coś się
stało?
Artur obrócił się. W rogu komnaty, pokryte kurzem i pajęczyną stało stare lustro Merlina, ale nie
wiedział, kto był w jego odbiciu.
Dopiero po chwili zaczął oddychać. Jedynymi słowami, jakie sformułował były:
— Jestem stary.
Lancelot zamrugał, następnie szybko wyciągnął miecz. W ciągu kolejnej sekundy Gawain dobył
dwa sztylety. Lancelot zmrużył oczy i powiedział:
— Gwen, zostaw nas. To nie jest Artur. Kim jesteś i gdzie jest nasz król?
Gwen osłaniana przez Lancelota, nie poruszyła się.
Artur uskoczył w szoku.
— Jestem Arturem, idioto. — Gawain pokręcił głową, a Artur, do którego doszło, co powiedział
Lancelot, wyszeptał: — Król?
— Poczekaj, Lancelocie. Jak się poznaliśmy, Arturze? — wtrącił się Gawain.
Zapytany zmarszczył brwi.
— To było około rok temu. Była potyczka w tawernie, walczyłeś umiejętnie, ale doznałeś kontuzji.
Wszyscy zamarli.
— Rok?
Artur fuknął.
— Tak, może miesiąc mniej lub więcej, a teraz mówcie, co się dzieje?
Lancelot zapytał szybko jakby wystraszony odpowiedzią:
— Artur, książę Artur?
Artur wyrzucił ręce do góry.
— Kto jeszcze mógłby być? — Odwrócił się do lustra, co wywołało ostry ból w prawym ramieniu.
Syknął i potarł go, a potem podszedł do zwierciadła i popatrzył w nie przerażony. To robota
czarnoksiężnika. — Który mamy teraz rok?
Chowając do pochwy broń, Lancelot spojrzał na Gwen błagalnie. Kobieta zrobiła krok w przód.
— Arturze, jest rok 1014.
Dwadzieścia lat w przyszłość. Artur nie był w stanie nic zrobić, tylko wpatrywać się w swoje
odbicie. Blond włosy dłuższe niż zwykle — nie mógł zobaczyć siwych, ale wiedział, że trochę ich
będzie na skroniach — szczecina, a nie prawdziwa broda. Miał drobne zmarszczki jeszcze niezbyt
głębokie. Jego ciało było takie samo, jeśli nawet nie bardziej umięśnione — mógł to poczuć pod
swoim czerwonym odzieniem. Czuł się jednak cięższy, jak gdyby przybrał nieznacznie na wadze.
Jakoś przeszedł do przyszłości, za pomocą magii. Był królem, ojciec nie żył, a Merlin, jego
najlepszy przyjaciel, z jakiegoś powodu odszedł. Artur odwrócił się i wydał Lancelotowi pierwszy
rozkaz jako król:
— Znajdź Merlina. Nie obchodzi mnie, gdzie on jest. Muszę z nim porozmawiać. — Z jakiegoś
powodu wiedział, że musi go odnaleźć. Merlin miałby odpowiedzi — nawet jeśli był idiotą — a
jeżeli by ich nie znał, w takim razie byłby chociaż pocieszeniem.

Zanim Lancelot mógł odpowiedzieć, nie wiadomo skąd pojawił się podmuch wiatru. Nagle na
środku pokoju stanął człowiek z długimi, ciemnymi włosami, mniej więcej w tym samym wieku co
Artur. Mężczyzna stanął prosto. Był szczupły, odziany w spodnie ze skóry, wysokie za kolano buty
i niebieską, luźną koszulę. Jego intensywnie niebieskie oczy wydawały się przepalać każdego przed
nim. Taka moc promieniowała od niego, iż Artur wiedział, że budziłby grozę w Królach. Przy pasku
miał przytwierdzony sztylet, również niebieski i delikatnie udekorowany, a w jednej z dłoni, niósł
białą laskę. To nie był przeciętny czarnoksiężnik.
Tuż przed tym jak miał zażądać, by przybyły się przedstawił, Artur odwrócił się do niego, aby
dokładnie mu się przyjrzeć i poznał tę twarz — nadal gładką, jedynie z cieniem na podbródku i z
bardziej przenikliwymi i intensywniejszymi oczami niż kiedykolwiek. Była wciąż koścista, lecz —
co zabawne — urosła do tych uszu, a nawet wyglądała przystojnie.
Tę myśl przysłonił szok. Artur rozdziawił usta — jego najlepszy przyjaciel, zdrajca? Czarownik?
— Merlin?