Łowiectwo w UE

Witold Brągiel

Modele łowiectwa w Unii Europejskiej.

*(Na podstawie artykułu Agnieszki Przybylskiej-Gos „”Europejska różnorodność” -
Zachodni Poradnik Łowiecki 3(35)2010 )

Postrzeganie łowiectwa w Polsce z roku na rok staje się dla myśliwych coraz bardziej

niekorzystne. Artykuły prasowe, a szczególnie agresywne audycje telewizyjne, emitowane
szczególnie w przeddzień święta myśliwych, nie przynoszą tej dziedzinie gospodarki chwały.
Najgorsze w tym wszystkim jest założenie, że łowiectwo jest barbarzyństwem i z gruntu jest
złe, gdyż wiąże się z zabijaniem „niewinnych” zwierząt. Często na ten temat wypowiadają się
ludzie, których wiedza na ten temat jest powierzchowna, często związana z przypadkami
incydentalnymi, promujący się w mediach jako znawcy i miłośnicy przyrody. Rzadko na
tematy łowieckie w codziennej prasie, radiu czy telewizji wypowiadają się naukowcy, a
szczególnie autorytety łowieckie – mamy przecież w Polsce znane w kraju i zagranicą
łowieckie ośrodki badawcze skupione choćby przy wydziałach przyrodniczych i leśnych
wyższych uczelni. Emitowany jest wprawdzie jeden program łowiecki – „Ostoja” - lecz pora
jego nadawania - niedziela godz. 7 rano – skupia jedynie pasjonatów łowiectwa i to tylko
tych, którzy w tym czasie nie są w kniei.

Aktualnie nie ma w poszczególnych krajach należących do Unii Europejskiej

jednolitego modelu jak również wspólnych przepisów dotyczących wyłącznie łowiectwa.
Różnorodność przepisów jak również uwarunkowania historyczne związane z kulturą i
tradycją łowiecką wyodrębniły w Europie kilka charakterystycznych modeli .

Kraje skandynawskie charakteryzują się t.zw. naturalnym modelem łowiectwa

polegającym na traktowaniu pozyskanej zwierzyny na równi z innymi darami lasu, takimi jak
produkty runa leśnego i ryby. Podstawowym celem łowiectwa jest zdobycie mięsa, natomiast
trofeum nie ma wielkiego znaczenia i spełnia rolę drugoplanową. Podstawowym i
najważniejszym gatunkiem łownym jest łoś, którego roczne pozyskanie sięga ok. 100 tyś.
osobników. Liczba myśliwych w społeczeństwie jest wysoka – na 1 polującego przypada od
17 w Finlandii do 33 mieszkańców w Danii .

Model południowy charakteryzuje masowość łowiectwa, w którym podstawową rolę

odgrywa kontakt z przyrodą i kolegami. Myśliwi polują głównie na przelotne ptactwo
udające się na zimowiska, a gospodarka łowiecka sprowadza się jedynie do urządzenia
środowiska. Na 1 myśliwego przypada ok. 40 mieszkańców.

Model anglo-saksoński charakteryzuje się sportowym podejściem do łowiectwa, gdzie

zwierzyna, współtowarzysze i personel łowiska traktowane są po „dżentelmeńsku”.
Gospodarka łowiecka jest prowadzona przez zawodowy personel łowiecki, co gwarantuje
właściwe przygotowanie imprezy i duże rozkłady na polowaniu. Myślistwo stanowi modną
rozrywkę, w trakcie której załatwiane są interesy, a bycie myśliwym należy do dobrego tonu.

Jest to kosztowna zabawa często wyłącznie dla ludzi majętnych , gdzie na 1 myśliwego
przypada ok. 60 obywateli.

Polska należy do środkowoeuropejskiego modelu, który charakteryzuje się

tradycyjnym i kulturowym podejściem do łowiectwa, opartym w założeniu, na utrzymaniu
wysokiej różnorodności biologicznej i właściwym urządzeniu środowiska przyrodniczego.
Sprowadza się to do ustawicznej pracy myśliwych nad zagospodarowaniem naturalnego
środowiska przyrodniczego pod kątem hodowli zwierzyny, jak również utrzymaniem
zróżnicowanych, wielogatunkowych i dobrych jakościowo populacji zwierząt. Łowiectwo
poddane jest ustawicznej presji społeczeństwa, które sterowane działaniami i wypowiedziami
organizacji pseudoekologicznych, nie zawsze akceptuje poczynania myśliwych. Jest to region
bardzo gęsto zaludniony gdzie na 1 polującego przypada ok. 224 mieszkańców.