mgr Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
Katedra Finansów Publicznych
UMCS w Lublinie
W systemie administracji publicznej w Polsce można wyróżnić dwa elementy
składowe:
strukturę administracji państwowej – tworzą ja:
◦
centralne organy władzy państwowej – np. Rada Ministrów, Ministerstwa;
◦
urzędy obsługujące organy władzy – np. Kancelaria Sejmu RP, Kancelaria Prezydenta RP;
◦
tzw. autonomiczne struktury administracji centralnej - instytucje ogólnokrajowe i
terenowe, realizujące zadania publiczne na rzecz indywidualnych obywateli i podmiotów
zbiorowych – np. Rzecznik Praw Obywatelskich (RPO), Najwyższa Izba Kontroli (NIK),
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji (KRRIT), Państwowa Inspekcja Pracy (PIP) – ich
działanie jest wyrazem rosnącego znaczenia ochrony podstawowych interesów obywateli,
ich praw i swobód.
strukturę administracji samorządowej – jej cechy charakterystyczne:
◦
ścisłe jej powiązanie z podziałem terytorialnym państwa – poszczególne organy
administracji samorządowej charakteryzują się ograniczeniem zakresu ich właściwości
miejscowej do jednostek podziału terytorialnego państwa i społeczności pozostających w
granicach tych jednostek terytorialnych;
◦
autonomia organów administracji samorządowej na tym samym poziomie podziału
terytorialnego – organy administracji każdej jednostki terytorialnej danego rodzaju
pozostają względnie niezależne od analogicznych organów administracji samorządowej
w innych jednostkach terytorialnych.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
2
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
3
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
4
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
5
POMIOTOWO zakres finansów samorządu terytorialnego obejmuje
finanse wszystkich JST oraz ich związków.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
6
Finanse samorządu terytorialnego
= finanse lokalne sensu largo
Finanse regionalne
Finanse lokalne
sensu stricto
Finanse
komunalne
FINANSE SAMORZĄDU TERYTORIALNEGO – całokształt stosunków
społecznych związanych z gromadzeniem dochodów i dokonywaniem
wydatków przez JST i ich związki (te definicja określa zakres przedmiotowy
finansów ST)
FINANSE LOKALNE
sensu largo
– finanse JST i ich związków (= finanse ST)
FINANSE LOKALNE
sensu stricte
– finanse tych JST i ich związków, które są
usytuowane poniżej szczebla regionalne (w Polsce – finanse gmin,
związków gmin, miast na prawach powiatu i powiatów ziemskich)
FINANSE REGIONALNE – finanse JST szczebla regionalnego (w Polsce –
finanse województw)
W krajach, w których procesy regionalizacji są zaawansowane, regionalny
szczebel ST nabiera specyficznego charakteru w stosunku do pozostałych
JST. Natomiast w krajach takich jak Polska, gdzie szczebel regionalny nie
wykazuje daleko posuniętej specyfiki, funkcjonując na jednolitych, niemal
identycznych zasadach dla wszystkich szczebli ST, używanie terminów
„finanse lokalne” i „finanse samorządu terytorialnego” jako synonimów jest
w pełni prawidłowe.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
7
FINANSE KOMUNALNE – finanse JST najniższego szczebla (w
Polsce – finanse gmin i ich związków)
Specyfika finansów komunalnych wynika z tego, że:
◦
najniższy szczebel ST traktuje się jako ostoję decentralizacji i demokracji;
◦
najniższy szczebel ST jest nazywany szczeblem podstawowym.
Polega ona na tym, że:
◦
jego istnienie (jako jedynej JST) jest gwarantowane przepisami Konstytucji
RP;
◦
szczebel ten korzysta z zasady domniemania kompetencji – gmina jako
podstawowa JST ma prawo do wykonywanie wszystkich zadań
samorządowych nie zastrzeżonych na rzecz innych JST;
◦
wyłącznie gmina jest wyposażona we władztwo podatkowe, polegające na
prawie do stanowienia podatków i pobierania ich na swoją rzecz.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
8
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
9
10
11
44%
33%
14%
9%
Dochody budżetów JST
Gminy
Miasta na prawach powiatu
Powiaty
Województwa samorządowe
45%
33%
13%
9%
Wydatki budżetów JST
Gminy
Miasta na prawach powiatu
Powiaty
Województwa samorządowe
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
12
Zasada ta oznacza stosowanie reguły konstruowania władzy
publicznej pionowo, od dołu do góry.
Zgodnie z zasadą subsydiarności zadania publiczne powinny być
wykonywane na najniższym szczeblu, o ile pozwala na to
pożądana efektywność i kompetencje danej jednostki. Natomiast
jeśli wykonywanie zadań na najniższym szczeblu przekracza
możliwości wykonawcze danej jednostki lub ich wykonanie na tym
szczeblu jest nieracjonalne, wówczas powinny one być
przekazane na szczebel wyższy.
Zastosowanie zasady subsydiarności oznacza stworzenie w
państwie takiego modelu organizacji administracji publicznej, w
którym decyzje dotyczące spraw publicznych podejmowane byłyby
możliwie najbliżej miejsca ich realizacji. W konsekwencji
odpowiedzialność powinna spoczywać na szczeblu najniższym, w
zależności od kompetencji poszczególnych szczebli samorządu.
Zapisy Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. wymieniają zasadę
pomocniczości jako podstawową ideę organizacji państwa, a także
opierają ustrój terytorialny RP na decentralizacji władzy publicznej
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
13
E. Ruśkowski wskazuje na dwa ujęcia
decentralizacji:
◦
w ujęciu dynamicznym – decentralizacja oznacza
realizowany ustawowo proces przekazywania zadań
i środków do ich realizacji z wyższych do niższych
jednostek organizacyjnych;
◦
w ujęciu statycznym – decentralizacja to stan
wyposażenia niższych niż centralny szczebli
organizacyjnych w zadania i środki do ich realizacji.
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
14
DECENTRALIZACJA TERYTORIALNA - odnosi się do
przekazywania zadań lub/i władzy z wyższej do niższej
jednostki terytorialnej podległej organom kompetencji ogólnej; o
tworzeniu konkretnych podmiotów zdecentralizowanych nie
decyduje więc rodzaj przekazywanych zadań, ale podział
administracyjny państwa; typowym przykładem decentralizacji
terytorialnej jest samorząd terytorialny
DECENTRALIZACJA RZECZOWA – polega na tym, że państwo nie
przekazuje swojej władzy w stosunku do pewnego terytorium,
ale w określonym rzeczowo zakresie; jej przykładem są
samorządy zawodowe oraz samorząd gospodarczy
DECENTRALIZACJA FUNKCJONALNA – polega na przekazywaniu
zadań i środków do ich realizacji funkcjonalnie
wyspecjalizowanym organom, jednostkom lub ich zespołom,
których kompetencje rozciągają się na więcej niż jedno
terytorium podległe administracji o charakterze ogólnym; jej
przykładem były funkcjonujące do 2003 r. regionalne kasy
chorych
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
15
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
16
ZALETY (PRZESŁANKI) DECENTRALIZACJI
WADY
administracja samorządowa jest bliżej społeczności
lokalnej, przez co lepiej rozpoznaje jej potrzeby;
obywatele mają zagwarantowany z mocy prawa
współudział w sprawowaniu władzy;
ze względu na mniejszą skalę delegowania władzy,
obywatele mają większą dostępność do organów
władzy;
pojawia się możliwość kontroli społecznej w
gospodarce finansowej organów lokalnych,
wzrasta efektywność wykorzystania środków
publicznych;
koszty wykonywanych zadań mogą okazać się niższe
niż wówczas, gdy zadania te realizowane są przez
organy centralne, potencjalnie usprawnia się
zarządzanie sektorem publicznym, potencjalnie
zmniejsza się niegospodarność;
organy samorządowe mogą wykazać większą
inicjatywę, są bardziej prężne i odpowiadają za
rzeczywiste zapotrzebowanie społeczności lokalnych,
konieczność decentralizacji wiąże się z
zachodzącymi w krajach członkowskich UE procesami
integracji oraz ruchami regionalnymi skierowanymi
przeciwko państwu centralistycznemu
proces ten powoduje
rozproszenie władzy państwowej
i środków publicznych – ma to
sens ekonomiczny jedynie
wówczas, gdy w wyniku
decentralizacji środki te będą
wykorzystane bardziej
racjonalnie, aniżeli w przypadku
gdy decyzje o ich wydatkowaniu
zapadają na szczeblu
centralnym;
decentralizacja wymaga
działań koordynacyjnych ze
strony państwa; działalność
władz państwowych i
samorządowych musi być
skoordynowana względem
otoczenia (gospodarstw
domowych, przedsiębiorstw);
istnieje sprzeczność pomiędzy
interesem lokalnym a interesem
centralnym
17
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
18
© Małgorzata Mazurek-Chwiejczak
19