DEKLARACJA

DOTYCZĄCA

REGIONALIZMU W EUROPIE

DEKLARACJA

DOTYCZĄCA

REGIONALIZMU W EUROPIE

DEKLARACJA

DOTYCZĄCA

REGIONALIZMU W EUROPIE

Z r z e s z e n i e R e g i o n ó w E u r o p y

European unification

European unification

European unification

Reconheciment

o do regiona

Reconheciment

o do regiona

Reconheciment

o do region

Subsidiarietat

Subsidiarietat

Subsidiarietat

Proximité

Proximité

Proximité

1

Regiony zamorskie

Zrzeszenie Regionów Europy (ARE) dąży do uznania regionalizmu

wewnątrz Unii Europejskiej ale również poza nią. W czasie, gdy myśli

się w Europie o wzmocnieniu Unii Europejskiej, rośnie zaintere-

sowanie rolą regionów w procesie zjednoczenia. Podział kompetencji i

współpraca partnerska pomiędzy różnymi szczeblami politycznymi odgrywają

rolę pierwszoplanową a subsydiarność stanowi podstawową zasadę dla

określenia roli każdego z nich. Ruch na rzecz regionalizmu jest silny, zarówno w

Unii Europejskiej jak i poza nią. Towarzyszy mu przekonanie, że kompetencje

Unii Europejskiej, państw (członkowskich) i regionów uzupełniają się.

Regiony, kraje federalne i wspólnoty autonomiczne są podstawą demokracji,

umacniają różnice kulturowe w Europie, są ważnymi partnerami w rozwoju

społeczno-gospodarczym. Dlatego powinny mieć możliwość dalszego rozwoju

przejmując zadania w dziedzinach zarządzania, w których są konkurencyjne,

szczególnie w sferze gospodarki (polityka zatrudnienia), kultury, ochrony

środowiska, zagospodarowania przestrzennego, badań naukowych itd.

Deklaracja dotycząca regionalizmu, przyjęta przez Zrzeszenie Regionów Europy

stanowi ideę przewodnią regionów dążących do rozszerzenia i wzmocnienia

swych kompetencji. Jest to dokument zawierający normy i kryteria, będący

zbiorem wskazówek i wytycznych. Nie jest to karta określająca minimalne

kryteria, jakie dana jednostka terytorialna powinna spełnić, aby została uznana

za region. Olbrzymia różnorodność regionów należących do Zrzeszenia stanowi

szeroki wachlarz modeli i struktur rozwoju regionalnego. Deklaracja dotycząca

regionalizmu określa ramy rozwoju regionów należących do Zrzeszenia.

Popierają one cel ARE, jakim jest wzmocnienie rozwoju regionalnego.

Poprzez niniejszą Deklarację, ARE pragnie wyznaczyć cele, na rzecz których

działa wspólnie ze swymi członkami. Mogą one wzbogacić i wzmocnić ARE.

Dlatego Deklaracja ma zostać rozpowszechniona, przedstawiona i przedys-

kutowana na forum ARE jak i poza nim. Jako Przewodniczący ARE zamierzamy

nadal propagować regionalizm w Europie tak, aby regiony mogły ponosić

większą odpowiedzialność w Europie bliższej obywateli.

lismo

lismo

alismo

du citoyen

du citoyen

du citoyen

2

WSTĘP

Jordi Pujol i Soley

Przewodniczący (1992-1996)

Zrzeszenia Regionów Europy

Premier Rządu Regionalnego Katalonii

Luc Van den Brande

Przewodniczący Zrzeszenia Regionów Europy

Premier Rządu Regionalnego Flandrii

Respeto della div

ersidad

3

Demokrazia

Decentralisering

ABTOHOMII

Föderale Ordnung

R

przyjęło następującą Deklarację:

PREAMBUŁA

Zrzeszenie Regionów Europy (ARE) podczas Zgromadzenia

Ogólnego w Bazylei w dniu 4 grudnia 1996,

1.

Uznając, iż ARE reprezentuje

około 300 regionów europejskich

różnej wielkości, o różnorodnych

strukturach administracyjnych i

politycznych, zamieszkiwanych w

sumie przez blisko 400 milionów

osób;

2.

Uznając, iż regiony te mają

różny status, w zależności od

historii, kultury i zasad konsty-

tucyjnych, charakteryzujących

organizację terytorialną każdego

państwa. Ta wspólna deklaracja

wyraża aspiracje regionów w

kierunku rozszerzenia

regionalizacji w ramach instytucji

państwa o strukturze federalnej,

względnie podzielonego na

regiony autonomiczne lub

posiadającego władze lokalne

zdecentralizowane, przy ścisłym

poszanowaniu ich różnorodności.

Ten tekst nie może być traktowany

jako zobowiązujący regiony do

przyjęcia tego czy innego systemu

regionalizacji państwa;

3.

Uznając, iż regiony stanowią

podstawowy i niezastąpiony

element kształtowania Europy i

procesu integracji europejskiej;

4.

Świadome, iż regiony mają

różne pochodzenie i pełnią

odmienne funkcje, tzn. niektóre

grupują od dawna wspólnoty,

grupy narodowościowe czy też

odrębne narody, podczas gdy inne

zostały utworzone jako okręgi

administracyjne, które wykonują

zadania zlecone przez państwo;

5.

Uznając doniosłe znaczenie

procesu integracji i regionalizacji

w Europie;

6.

Biorąc pod uwagę, że dzięki

więzom historycznym, językowym,

kulturowym, społecznym,

gospodarczym i geograficznym,

różne społeczeństwa coraz

bardziej identyfikują się ze swym

regionem, którego różnorodność

jest źródłem niewyczerpanego

bogactwa;

7.

Przekonane, iż państwa o

silnych politycznych strukturach

regionalnych, to znaczy

posiadających kompetencje

stanowienia prawa i własne źródła

finansowania, mogą w najlepszy

sposób rozwiązać stojące przed

nimi problemy gospodarcze i

społeczne;

8.

Uznając również, iż

uwarunkowania regionalne

tłumaczą uczestnictwo regionów

w instytucjach państwa i ich

zaangażowanie w sferze

międzynarodowej;

9.

Świadome, iż w granicach

obowiązującego prawa, regiony

stanowią niezbędny element

demokracji, decentralizacji i

samookreślenia, pozwalając

swym społecznościom utożsamić

się ze wspólnotą i dając im

większą możliwość udziału w

życiu publicznym;

10.

Świadome, iż regiony i ich

społeczności mają szerokie

możliwości nawiązywania i

rozwijania współpracy politycznej,

gospodarczej i kulturalnej, którą

uznają za korzystną dla siebie;

11.

Stwierdzając ogromny

potencjał współpracy politycznej,

społecznej, gospodarczej i

kulturalnej regionów europejskich,

jak również znaczenie współpracy

międzyregionalnej na poziomie

państwowym, transgranicznym i

międzynarodowym, dla

budowania zjednoczonej,

solidarnej Europy, której działania

byłyby lepiej znane i rozumiane

przez obywateli;

12.

Uznając, że udział regionów

w procesie decyzyjnym w ramach

instytucji europejskich, w oparciu

o zasadę subsydiarności sprzyja

większej jawności działań Unii

Europejskiej w stosunku do

obywateli;

13.

Uznając za interesujący

projekt „Europejskiej Karty

Autonomii Regionalnej" Rady

Europy (1996) jak również

„Europejskiej Karty Regionalizmu"

Parlamentu Europejskiego (1988);

14.

Przekonane o znaczeniu

niniejszej deklaracji, która wyraża

wolę polityczną i aspiracje, jakie

regiony pragną promować w

Europie w poszanowaniu

pluralizmu każdego z nich,

wymagającego różnorakich

rozwiązań;

4

ANEKS DO ARTYKUŁU 3 PARAGRAF 1
Przykłady obecnych kompetencji regionów:

* regionalna polityka gospodarcza,

* zagospodarowanie przestrzenne, polityka w dziedzinie budownictwa i mieszkalnictwa,

* infrastruktura telekomunikacyjna i transportowa,

* energia i środowisko,

* rolnictwo i rybołówstwo,

* edukacja na wszystkich poziomach, uniwersytety i badania naukowe,

* kultura i media,

* zdrowie publiczne,

* turystyka, rekreacja i sport,

* policja i bezpieczeństwo publiczne.

ARTYKUŁ 1

POJĘCIE I DEFINICJA REGIONU

1.

Region jest jednostką

administracji terytorialnej

odpowiadającą poziomowi

usytuowanemu bezpośrednio

poniżej szczebla państwa i

posiadającą rząd dysponujący

własną władzą polityczną.

2.

Region jest uznawany przez

konstytucję lub ustawę, która

gwarantuje jego autonomię,

tożsamość, kompetencje i sposób

organizacji.

3.

Region posiada własną

konstytucję, statut stanowiący o

jego autonomii lub ustawę

najwyższej rangi, stanowiącą

część ustroju prawnego państwa,

która określa przynajmniej jego

organizację i kompetencje. Nie

można dokonać zmiany statutu

regionu bez jego udziału. W

ramach danego państwa regiony

mogą posiadać różny status w

zależności od uwarunkowań

historycznych, politycznych,

społecznych lub kulturowych.

4.

Regiony wyrażają własną

tożsamość polityczną, która

może przybierać bardzo różne

formy polityczne w zależności

od demokratycznej woli

przyjęcia typu organizacji

odpowiadającego preferencjom

każdego regionu. Region

zapewnia własnej administracji

personel jak również majątek

własny i przyjmuje symbole

służące celom reprezentacyjnym.

ARTYKUŁ 2

ORGANIZACJA INSTYTUCJONALNA REGIONÓW

1.

Region posiada własną

osobowość prawną.

2.

Podstawową strukturę regionu

stanowi zgromadzenie

przedstawicielskie i organ

wykonawczy. Region sam

decyduje o swej strukturze

organizacyjnej.

3.

Członkowie zgromadzenia

przedstawicielskiego są

wybierani w wyborach

powszechnych, wolnych,

równych, bezpośrednich i tajnych.

Zgromadzenie posiada władzę

stanowienia prawa w granicach

określonych

przez prawo krajowe.

4.

Organ wykonawczy jest

politycznie odpowiedzialny

przed zgromadzeniem

przedstawicielskim zgodnie z

warunkami i postanowieniami

przewidzianymi prawem

krajowym.

5.

Członkowie wchodzący w

skład zgromadzenia

przedstawicielskiego czy organu

wykonawczego nie mogą być

poddani ze strony władzy

centralnej środkom kontroli, które

mogłyby naruszyć swobodę

sprawowania funkcji, które

zostały im powierzone.

ARTYKUŁ 3

KOMPETENCJE

1.

Podział kompetencji pomiędzy

państwem a regionem określa

konstytucja lub ustawa,

w oparciu o zasady decentra-

lizacji politycznej i subsydia-

rności. Zgodnie z tymi zasadami,

funkcje powinny być sprawowane

na poziomie możliwie

najbliższym obywatela.

2.

Stosowanie prawodawstwa

państwa, czy to bezpośrednio,

czy poprzez upoważnienie

powinno z reguły leżeć w

kompetencji regionu.

3.

Region powinien być

odpowiedzialny za wszystkie

działania o charakterze przede

wszystkim regionalnym.

4.

Jeżeli państwo posiada

administrację zdecentralizowaną

na poziomie regionalnym,

przekazuje do dyspozycji

organów administracji regionalnej

personel i odpowiednie środki

finansowe, aby uniknąć

podwójnych działań.

5.

Region posiada kompetencje,

które zostały mu powierzone

indywidualnie. W razie potrzeby

regiony w ramach jednego

państwa uzgadniają ze sobą,

celem koordynacji, działania,

które realizują w ramach

własnych kompetencji. W tym

celu decydują o procedurach,

które powinny zostać wdrożone.

6.

Decyzje albo środki podjęte

przez państwo, związane z

kompetencjami względnie

interesami regionalnymi, nie

mogą zostać podjęte bez

wcześniejszej zgody regionów,

których dotyczą. W szcze-

gólności chodzi o środki mające

wpływ na ich sytuację finansową

lub sytuację finansową władz

lokalnych albo decyzje

modyfikujące zakres kompetencji

ustawodawczych regionu, jeżeli

ten je posiada.

5

Ripartizione delle competenz

e

Ripartizione delle competenz

e

Ripartizione delle competenz

e

Regionale bev

oegdheid

Regionale bev

oegdheid

ARTYKUŁ 4

FINANSOWANIE REGIONÓW

ARTYKUŁ 5

ŚRODKI FINANSOWE REGIONU

1.

Region jest niezależny

finansowo i posiada dochody

własne wystarczające do pełnego

sprawowania swych kompetencji.

W zarządzaniu tymi dochodami

kieruje się w szczególności

następującymi zasadami:

oszczędności, skuteczności,

optymalnego wykorzystania

środków, troską o obywatela,

jawnością decyzji budżetowych.

2.

Podstawowe zasady finansów

publicznych i podział dochodów

jak również zalecenia państwa w

dziedzinie zarządzania budżetem

regionów muszą być określone w

konstytucji lub w ustawie.

Regiony mają poza tym rolę

decyzyjną w ewolucji

ustawodawstwa państwa w

dziedzinie finansów.

1.

Środki finansowe regionów

pochodzą przede wszystkim z

podatków przekazywanych w

całości lub w części przez

państwo i z podatków własnych.

2.

Region uzyskuje wpływy

niezbędne do realizacji swych

zadań. W tym celu ma prawo do

stosownej części podatków

pobieranych przez państwo. Jego

dochody powinny być

wystarczające i opierać się na

małej liczbie znaczących źródeł

podatkowych, aby ułatwić

zarządzanie budżetem i

zapewnić politykę gospodarczą

zorientowaną na zrównoważony

rozwój.

3.

Zgodnie z ustawodawstwem

państwowym region dysponuje

własnym prawem pozwalającym

mu na pobieranie podatków i

określanie źródeł dochodów

podatkowych. W tym celu

może sam określić kryteria

pozwalające na ustalenie

wysokości podatków, opłat i

zobowiązań regionalnych.

W granicach obowiązującego

prawa może zadecydować o

wprowadzeniu podatków

dodatkowych w stosunku do

podatków pobieranych przez

państwo.

4.

O ile kilka samorządów

terytorialnych korzysta z jednego

źródła dochodów podatkowych

(podatek wspólny), udział

każdego z nich i metody podziału

powinny być określone prawnie.

Ogólne dotacje finansowe

państwa mają priorytet nad

dotacjami specjalnymi, które

podlegają wyłącznie kryteriom

przewidzianym prawem.

5.

Jeżeli pobieranie podatków

nie leży w kompetencji regionów,

to powinny one uczestniczyć w

tworzeniu odpowiednich

instytucji, jak również w

opracowywaniu procedur

podatkowych. Ta zasada dotyczy

również składu i funkcjonowania

odpowiednich sądów.

6.

W granicach określonych

prawem, region może zaciągać

pożyczki na finansowanie

inwestycji. Ograniczenia w

zakresie tych pożyczek i kontrola

ich zgodności z prawem są

określone ustawowo.

6

Effektiv ressur

sbruk

Effektiv ressur

sbruk

Effektiv ressur

sbruk

1.

Zasada solidaryzmu

przywołuje system wewnętrznych

wyrównań finansowych na

poziomie państwa. Cele i

procedury właściwe dla tego

wyrównania powinny zostać

określone przez konstytucję lub

ustawę. W tym celu należy

uwzględnić różne obciążenia

finansowe spoczywające na

regionach w oparciu o

obiektywne kryteria. To

wyrównanie nie powinno

naruszyć zasady właściwego

użytkowania źródeł finansowych

przez regiony uczestniczące w

wyrównaniu. Wprowadzając

wyrównanie należy również

uwzględnić potrzeby gmin.

Wyrównanie finansowe odbywa

się za pośrednictwem środków

przekazywanych przez Państwo

na rzecz regionów a także

pomiędzy regionami.

2.

Zasada solidaryzmu powinna

również znaleźć wyraz w

działaniach Unii Europejskiej,

zmierzających do likwidacji

nierówności pomiędzy regionami

i osiągnięcia celu, jakim jest

spójność gospodarcza i

społeczna w Europie. Celowi

temu mają służyć Fundusze

Strukturalne Unii Europejskiej.

ARTYKUŁ 6

WYRÓWNANIA FINANSOWE NA POZIOMIE REGIONALNYM

ARTYKUŁ 7

UCZESTNICTWO W CENTRALNYCH ORGANACH PAŃSTWA

ARTYKUŁ 8

PAŃSTWO A REGIONY

1.

Region uczestniczy we

właściwy sposób w organach

ustawodawczych państwa.

2.

Państwo w ramach własnych

kompetencji określa mechanizmy

pozwalające na koordynację i

udział instytucji regionalnych w

procesach decyzyjnych, gdy

dotyczą one dziedzin będących

w kompetencjach regionu.

3.

Regiony powinny

uczestniczyć w mianowaniu

organów sądowniczych

odpowiedzialnych za

rozwiązywanie konfliktów

kompetencyjnych pomiędzy

państwem a regionami. Te

konflikty rozwiązywane są na

drodze sądowej lub arbitrażowej.

1.

Stosunki pomiędzy

państwem a regionami i między

poszczególnymi regionami

regulują zasady wzajemnego

szacunku, współpracy i

solidaryzmu. Regiony i

państwo popierają wzajemną

współpracę i powstrzymują

się od podejmowania jakich-

kolwiek środków mogących

zakłócić lub ograniczyć

wypełnianie kompetencji

innych poziomów.

2.

Kontrolę państwa nad

regionami, o ile taka istnieje,

określa konstytucja lub

właściwa ustawa.

3.

Regiony tego samego

Państwa mogą zawierać między

sobą traktaty lub porozumienia.

4.

Obowiązuje generalna

zasada, iż realizacja

kompetencji administracyjnych

należy do regionów, a jedynie

wyjątkowo do państwa.

Solidarnosc

Cooperarea mutuale

7

’ ’

ARTYKUŁ 10

REGIONY A KONTAKTY MIĘDZYNARODOWE

ARTYKUŁ 9

REGIONY A SAMORZĄDY LOKALNE

1.

Regiony powinny mieć prawo

do podejmowania działań na

płaszczyźnie międzynarodowej.

Regiony mogą zawierać

międzynarodowe traktaty, umowy

czy listy intencyjne, przy

założeniu, że są akceptowane

przez rząd centralny, o ile

wymaga tego prawo.

2.

Regiony wspierają wzajemną

współpracę dwustronną lub

wielostronną zarówno wewnątrz

państwa, jak i poza jego

granicami dla realizacji

wspólnych projektów.

3.

Regiony mają prawo do

ustanawiania własnych

przedstawicielstw indywidualnie

lub wspólnie z innymi regionami

w krajach trzecich lub przy

właściwych organizacjach

międzynarodowych.

4.

Uwzględniając zasady

zawarte w paragrafie 1 regiony

uczestniczą w działaniach

międzynarodowych

prowadzonych przez państwo

zgodnie ze stosownymi

wewnętrznymi uregulowaniami

prawnymi, w momencie, gdy

działania te dotyczą ich

kompetencji lub ich

podstawowych interesów.

5.

Przed zawarciem traktatu

międzynarodowego, który

związany jest z podstawowymi

interesami regionów, państwo

konsultuje traktat z regionami.

Jeżeli państwo chce zawrzeć

traktat międzynarodowy

obejmujący dziedziny należące

do kompetencji regionów, to

uczestniczą one wspólnie z

państwem w opracowywaniu i

zawieraniu wyżej wymienionego

traktatu. Szczegóły tego

uczestnictwa określają procedury

wewnętrzne uzgodnione

pomiędzy państwem a

regionami. Wprowadzenie

traktatu dokonuje się zgodnie z

podziałem kompetencji pomiędzy

państwem i jego regionami.

1.

Sprawując władzę, regiony i

samorządy lokalne współpracują

w duchu wzajemnego zaufania,

stosując przy tym zasadę

subsydiarności. Regiony i

samorządy lokalne podejmują

wszelkie właściwe środki na

rzecz sprzyjania wzajemnej

współpracy, z uwzględnieniem

ewentualnej kontroli sprawowanej

przez regiony nad gminami.

2.

Wszystkie decyzje o zasięgu

regionalnym, które mają wpływ

na sferę kompetencji czy

interesów samorządów lokalnych

są z nimi konsultowane.

Obejmują one konkretnie

wszystkie te działania, które

dotyczą uprawnień finansowych

właściwych dla samorządów

lokalnych.

8

ARTYKUŁ 11

REGIONY A WSPÓŁPRACA TRANSGRANICZNA

ARTYKUŁ 12

REGIONY A UNIA EUROPEJSKA

1.

Unia Europejska powinna

uznać regiony swych państw

członkowskich i stowarzyszenia o

charakterze regionalnym za

aktywne podmioty swojej polityki.

Powinna posiadać organ

składający się z przedstawicieli

regionów, który uczestniczy w

procesie podejmowania decyzji

dotyczących kompetencji i

interesów regionalnych. Członków

tego organu powinny proponować

regiony.

2.

Regiony mogą tworzyć

przedstawicielstwa przy

instytucjach Unii Europejskiej. Te

przedstawicielstwa mogą być

tworzone wspólnie przez różne

regiony. Unia Europejska uznaje

ich własny status podobnie jak

państwa, w których się znajdują.

3.

Regiony powinny, w

dziedzinach podlegających ich

kompetencjom lub gdy w grę

wchodzą ich interesy,

uczestniczyć w określeniu

stanowiska państwa wobec

instytucji wspólnotowych.

4.

Jeżeli dana dziedzina

znajduje się w wyłącznej

kompetencji regionu lub zagraża

w szczególny sposób jego

interesom, państwo nie może

zająć stanowiska odmiennego niż

region chyba, że wymaga tego

prawo krajowe z uwagi na

integralność państwa. Państwo

jest zobowiązane umotywować

różnicę stanowiska w stosunku

do opinii regionu. Region ma

również prawo uczestniczyć w

procesie decyzyjnym w łonie

instytucji wspólnotowych,

szczególnie poprzez

wyznaczenie przedstawiciela,

który wejdzie w skład delegacji

narodowej.

5.

Regiony stosują

ustawodawstwo wspólnotowe w

dziedzinie swych kompetencji.

6.

Regiony zarządzają dotacjami

z funduszy wspólnotowych w

dziedzinie swych kompetencji. W

tych dziedzinach stosunki

pomiędzy Unią Europejska a

regionami nie wymagają

pośrednictwa Państwa.

7.

Regiony mogą zawierać

porozumienia, których celem jest

popieranie wdrożenia polityk

wspólnotowych. Nadzór nad

stosowaniem ustawodawstwa

wspólnotowego przez regiony

podlega jurysdykcji odpowiednich

sądów. Państwo i regiony

informują się wzajemnie o

działaniach, które podjęły celem

stosowania postanowień i

programów wspólnotowych.

8.

Regiony mają prawo zwracać

się do Europejskiego Trybunału

Sprawiedliwości, jeśli

zarządzenia organów

wspólnotowych godzą w ich

kompetencje lub interesy.

9.

Ordynacja wyborcza, zgodnie

z którą odbywają się wybory do

Parlamentu Europejskiego określi

regionalne okręgi wyborcze w

państwach o zdecentralizowanej

strukturze politycznej lub

administracyjnej.

10.

Należy wprowadzić

uregulowania w zakresie

kontaktów pomiędzy

Parlamentem Europejskim a

parlamentami regionalnymi jako

instytucjami reprezentującymi

bezpośrednio wolę obywateli.

1.

Regiony przygraniczne

wspierają współpracę

transgraniczną w dziedzinach

należących do ich kompetencji w

poszanowaniu prawa krajowego

zainteresowanych państw i prawa

międzynarodowego.

2.

Regiony mają prawo, ze

ścisłym uwzględnieniem prawa

krajowego i porozumień

międzynarodowych na szczeblu

państwa do zawierania

porozumień transgraniczych,

celem rozwijania wyżej

wymienionej współpracy, w

dziedzinach należących do ich

kompetencji.

3.

Regiony są uprawnione, w

ramach prawa każdego z państw,

do tworzenia wspólnych organów

o charakterze ustawodawczym

lub wykonawczym.

4.

Czynności tych organów

podlegają procedurom

właściwych trybunałów, na tych

samych zasadach co czynności

organu regionalnego.

9

∆ΙΑΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

∆ΙΑΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

∆ΙΑΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

Politisk och social st

abilitet

Politisk och social st

abilitet

Politisk och social st

abilitet

Regionalismin v

ahvistaminen

Regionalismin v

ahvistaminen

Regionalismin v

ahvistaminen

ARTYKUŁ 13

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

1.

Zrzeszenie Regionów

Europy (ARE) przyjmuje niniejszą

Deklaracje, o charakterze

politycznym mając na celu

promowanie i wzmocnienie

regionalizmu w Europie.

Uwzględniając dużą

różnorodność aspiracji i sytuacji

poszczególnych regionów,

niniejszy dokument, którego

wdrożenie nie jest bezwzględnie

wymagane, posłuży niektórym

regionom za przewodnik,

określając niektóre normy

podstawowe lub niektóre cele

regionalizmu.

2.

ARE i jego członkowie zwrócą

się do rządów państw, organów

Unii Europejskich i innych

instytucji europejskich w sprawie

realizacji celów niniejszej

Deklaracji.

3.

Deklaracja wykazuje, że

region jest najlepszą formą

organizacyjną, która pozwala na

rozwiązywanie problemów

regionalnych w sposób

zadowalający i niezależny.

Państwa europejskie powinny

zobowiązać się do jak

najszerszego przekazywania

kompetencji na rzecz regionów,

jak również środków finansowych

niezbędnych do ich realizacji,

modyfikując w miarę potrzeb

prawodawstwo międzynarodowe.

4.

Ponadto popierają

międzynarodową współpracę

europejską na wszystkich

poziomach i wspierają

regionalizację państw obecnie

scentralizowanych, a w razie

potrzeby uczestniczą w reformie

prawa konstytucyjnego

pozwalającej na utworzenie

najlepszych struktur

regionalnych.

10

5.

Wzmocnienie i pogłębienie regionalizmu

oparte jest na współpracy transgranicznej.

Rozwój tożsamości regionalnej opartej na

współpracy transgranicznej sprzyja

stabilizacji politycznej i społecznej.

6.

Utworzenie Komitetu Regionów przy Unii

Europejskiej i Kongresu Władz Lokalnych i

Regionalnych Europy przy Radzie Europy

stanowi znaczący postęp w kierunku

regionalizmu w Europie. Z czasem

regionalizm powinien doprowadzić do

utworzenia Europy regionów stanowiących

trzeci poziom, co spowodowałoby

przekształcenie Komitetu Regionów w

prawdziwe Zgromadzenie regionalne.

7.

ARE i jego członkowie popierają

stowarzyszenia samorządów lokalnych. Jego

głównym celem jest jednak stworzenie

prawdziwej tożsamości regionalnej.

8.

ARE śledzi postępy w każdym z państw

europejskich na rzecz realizacji celów

zawartych w niniejszej Deklaracji.

Seules les versions française, anglaise, allemande,
espagnole et italienne de ce document font foi.
L'Assemblée des Régions d'Europe remercie
les régions membres qui ont assuré elles-mêmes
les traductions de cette Déclaration dans les autres langues.

Only the French, English, German, Spanish
and Italian versions are authentic.
The Assembly of European Regions would like
to thank the member regions which translated
the Declaration themselves into the other languages.

Nur die französische, englische, deutsche, spanische
und italienische Fassung sind maßgeblich.
Die Versammlung der Regionen Europas bedankt sich
bei allen Mitgliedsregionen, die selbst für die Übersetzung
der Erklärung in die anderen Sprachen Sorge getragen haben .

Unicamente dan fe las versiones en francés, inglés, alemán,
español e italiano. La Asamblea de las Regiones de Europa
expresa su agradecimiento a las Regiones miembros que han
efectuado las traducciones de la presente Declaración en los
otros idiomas.

Soltanto la versione francese, inglese, tedesca, spagnola e italiana
fanno fede. L'Assemblea delle Regioni d'Europa ringrazia
le Regioni membre che hanno reso possibile la traduzione
di questo documento nelle altre lingue.

Assemblée des Régions d’Europe
Assembly of European Regions
Versammlung der Regionen Europas
Asamblea de las Regiones de Europa
Assemblea delle Regioni d’Europa

Secrétariat Général
Immeuble Europe
20, Place des Halles
F-67054 Strasbourg Cedex (France)

✆

: ([phone]

: ([phone]

e-mail : [e-mail]

onception : Service Pr

esse et Communication ARE/A

gence No

vembr

e - Phot

os : ARE, Commission eur

opéenne

, Conseil de l‘Eur

ope

, Y

.

Lemair

e,

Ministèr

e de la Flandr

e,

J.-P

.

M

asson, Secrét

ariat Eur

ody

ssée

, A.

W

eiße/Bundesbaugesellshaft Berlin MBH, S.

Zbadynski - I

mpr

ession : F

reist

aat Thüringen - 1

0/1997