Problemy pielęgnacyjne u chorych z

obrażeniami klatki piersiowej

• dr Grażyna Bączyk
• Katedra Pielęgniarstwa

Przyczyny urazów klatki piersiowej

•

Urazy nie przenikające {tępe}

•

a} tępe

–

wypadki samochodowe {kierowca, pasażer}

–

wypadki motocyklowe

–

upadki z wysokości

–

obrażenia sportowe

–

napady

–

zgniecenie {zmiażdżenia}

•

b} urazy z wybuchu

–

pierwotne, wtórne,

Przenikające
a) postrzały

– pociskami o małej szybkości (<300m/sek.)
– pociskami o dużej szybkości (>900m/sek.)
– pociskami z broni bezgwintowej

b) rany kłute

c) urazy z nadziania się

Inne
•

a) jatrogenne

•

b) ciała obce

•

c) inhalacje(płomień/toksyna)

•

d) barotrauma (nurkowanie)

•

e) utonięcia (woda słona/woda słodka)

•

f) wysokości (nad poziomem morza)

•

oraz

Połączenie urazu nie przenikającego z

przenikającym

Klasyfikacja urazów klatki piersiowej

•

zewnętrzna - obejmująca powłoki i
rusztowania kostne

•

Wewnętrzna - do której zaliczył
opłucną i płuca

•

centralną - do której zaliczył tchawicę
z oskrzelami, serce, przełyk i
przeponę

Strefa klatki piersiowej

zewnętrzna

• Procesy patologiczne

odma podskórna, wrota klatki piersiowej,

otwarta odma opłucna

• Strefa klatki piersiowej Wewnętrzna

• Procesy patologiczne zamknięta odma

opłucna, krwiak opłucnej, zamknięcie
wydzieliną dolnych dróg oddechowych
(mokre płuco, stłuczenie płuca,
zachłystowe zapalenie płuc)

• Strefa klatki piersiowej

Centralna

• Procesy patologiczne

odma śródpiersia,

tamponada serca, niedodma z ucisku
(przepuklina przeponowa)

Urazy tępe

• Tępe urazy klatki piersiowej

charakteryzują się wyższą śmiertelnością
niż urazy przenikające, gdyż zazwyczaj są
bardziej rozległe, a także dlatego, że
uszkodzeniom tym często towarzyszą
obrażenia innych okolic ciała (głowy,
brzucha, kończyn).

Następstwa urazów klatki piersiowej

• Złamanie żeber, mostka, wiotkość k.p.

oddech opaczny, obojczyka

• Krwiak jamy opłucnej, odma
• Przesunięcie śródpiersia, migotanie

śródpiersia

• Stłuczenie, ściśnięcie, pęknięcie płuca
• Tamponada serca
• Wstrząs, niedotlenienie

Złamanie żeber

• Leczenie pojedynczych, nie powikłanych złamań

niewielu żeber polega na podawaniu środków

przeciwbólowych i/lub przeciwzapalnych, intensywnej
rehabilitacji oddechowej, w wybranych przypadkach

stosuje się antybiotykoterapie, nie należy podawać

leków przeciwkaszlowych

.

• Nie zaleca się stosowanie opaski elastycznej czy

plastrowanie powłok, gdyż ograniczają one ruchomość

klatki piersiowej i mogą prowadzić do zalegania

wydzieliny w drzewie oskrzelowym, tworzenie się

obszarów niedodmy w miąższu płucnymi stanów
zapalnych.

Objawy złamania mostka:

• silny ból w obrębie mostka, nasilający się przy

ruchu, oddychaniu, kaszlu i pod wpływem ucisku
bezpośredniego

• krwiak lub trzeszczenie odłamów nad miejscem

złamania

• zniekształcenie przedniej ściany klatki piersiowej
• opaczne ruchy oddechowe klatki piersiowej
• brzuszny tor oddychania

Leczenie złamania mostka

• Leczenie złamania mostka bez

przemieszczania lub z niewielkim

przemieszczeniem powinno się leczyć

zachowawczo. Pacjent układa się w

pozycji pół-siedzącej, podaje się leki

przeciwbólowe, stosuje się gimnastykę

oddechową i tlenoterapię.

• Operacyjnego nastawienia i stabilizację

złamania dokonuje się rzadko.

Zagrażające życiu obrażenia klatki

piersiowej.

• prężna odma

opłucnowa,

Objawy:

• Sinica, duszność,

przyśpieszony oddech,

• poszerzone żyły szyjne
• jednostronny brak

szmerów oddechowych,
przyśpieszone tętno

• przesunięcie tchawicy
• rozedma podskórna

• Postępowanie
• nakłucie igłą

(punkcja)

• drenaż opłucnej

Odma zamknięta (prężna)

• Podczas wdechu powietrze wnika do jamy

opłucnej i nie może się wydostać na
zewnątrz podczas wydechu. Coraz więcej
powietrza gromadzi się w jamie opłucnej
wskutek czego jego ciśnienie wzrasta.
Każdy wdech zwiększa objętość
gromadzącego się powietrza w zamkniętej
przestrzeni co wywołuje narastanie ucisku
na płuco i jego zapadanie się.

tamponada serca

• poszerzone żyły

szyjne

• stłumione tony serca
• zmniejszenie

amplitudy tętna

• tętno paradoksalne

• nakłucie osierdzia
• operacja

otwarta odma opłucnowa

• osłabienie szmerów

oddechowych

• drążąca rana ściany

klatki piersiowej

• szczelny opatrunek
• drenaż opłucnej

Do najczęstszych objawów obojczyka

złamania należą

• obrzęk, zasilenie i/lub podbiegnięcie krwawe w okolicy

złamania

• miejscowy silny ból przy próbach ruchów kończyną
• zniekształcenie obojczyka w miejscu złamania
• sprężynowanie odłamów – objaw klawiszowy

Złamaniom obojczyka często towarzyszą powikłani,

najczęstsze to:

• odma opłucna
• krwiak opłucnej
• uszkodzenie splotu barkowego
• uszkodzenie dużych naczyń zaopatrujących kończyny

górne

Leczenie złamania obojczyka

• Leczenie złamania obojczyka w obrębie

trzonu wymaga nastawienia za pomocą

wyciągu osiowego za kończynę górną.

• Do leczenia operacyjnego przystępuje się

wyjątkowo z powodu ryzyka stawu

rzekomego. W przypadku złamania

obojczyka w części przymostkowej z

reguły wystarcza unieruchomienie

kończyny.

wiotka klatka piersiowa

• niestabilny fragment

ściany

• badalne palpacyjne

liczne złamania żeber

• osłabienie szmerów

lub rzężenia

• krwioplucie

• drenaż opłucnej
• wentylacja

mechaniczna

Rodzaje wiotkiej klatki piersiowej:

• odcinek przedni

• obustronne złamania

przednich odcinków

żeber z obustronnym
przerwaniem zrostu

miedzy kostną a

chrzestną częścią żeber
(15%)

• złamanie mostka z

przerwaniem zrostu

miedzy kostną a

chrzęstną częścią żeber
(7%)

• odcinek boczny

• mnogie złamania po tej

samej stronie z
ewentualnym
przerwaniem zrostu

miedzy kostną a

chrzęstną częścią żeber
(73%)

• złamanie kilku żeber,

spośród których co

najmniej 2 złamania

położone są po tej samej
stronie (5%)

Objawy wiotkiej klatki

• Silny ból w okolicy urazu, uczucie

duszności, sinica,

• Obustronne mnogie złamania części

chrzęstnej mostkowych przyczepów żeber
wywołuje oddech opaczny widoczny na
przedniej ścianie klatki piersiowej.
Podczas wdechu mostek zapada się, a
podczas wydechu wypukla się

Objawy kliniczne wiotkiej klatki

• Objawy kliniczne mogą wystąpić dopiero

po upływie 24-48 godzin, prowadząc do

rozwoju niewydolności oddechowej o

różnym stopniu nasilenia, spowodowanej

zmniejszeniem pojemności życiowej,

czynnościowej pojemności zalegającej,

całkowitej pojemności oraz elastyczności

płuc, jak również zwiększeniem oporów

oddechowych i większym wysiłkiem
oddechowym.

Leczenie wiotkiej klatki

• w około 50% przypadków można leczyć bez użycia

respiratora, a jedynie przy pomocy środków

przeciwbólowych i fizyko terapii oddechowej. Pozostali

chorzy, zwłaszcza w podeszłym wieku lub obciążonych

współistniejącą przewlekłą opturacyjną chorobą płuc,

wymagają stabilizacji wewnętrznej przy pomocy użycia

respiratora albo drogą operacyjną lub obie metody

łączone. Wentylacje mechaniczną utrzymuje się przez 5-
18 dni, co prowadzi do stabilizacji klatki piersiowej po

upływie 1-2 tygodnie.

• Operacyjną stabilizację wewnętrzną wykonujemy

wykorzystując do zespolenia żeber drut Kirschera,

płytkę, blaszkę stabilizującą lub szwy chirurgiczne.

masywny krwiak opłucnej

• wstrząs
• utrzymujące się

krwawienie

• wyrównanie objętości

krwi krążącej

• operacja

stłuczenie płuca

• hipoksja
• pobudzenie
• wywiad
• uraz mnogi

• tlenoterapia
• opanowanie bólu
• wentylacja

mechaniczna

stłuczenie serca

• złamanie mostka
• ból
• uraz
• zmiany w EKG
• echokardiografia

• powtarzane badania

EKG i enzymatyczne

• monitorowanie

zaburzeń rytmu,
zawału serca

uszkodzenie aorty

• poszerzone

śródpiersie

• uraz w mechanizmie

deceleracji (wywiad)

• ciężkie obrażenia

towarzyszące

• aortografia
• operacja

przepuklina przeponowa

• uniesienie przepony
• osłabienie szmerów

oddechowych

• zaburzenia

oddechowe

• sonda żołądkowa,

badanie kontrastowe

• operacja

rozerwanie tchawicy/oskrzela

• chrypka; odma

podskórna

• zaburzenia

oddechowe

• utrzymująca się odma

opłucnowa

• masywny przeciek

powietrza

• zabezpieczenie

drożności dróg
oddechowych

• operacja

rozerwanie przełyku

• gorączka; tachykardia
• płyn w jamie opłucnej
• odma śródpiersia

• badanie kontrastowe
• ezofagoskopia
• operacja

Algorytm postępowania w

obrażeniach klatki piersiowej:

Na miejscu wypadku:

•

ocena stanu poszkodowanego

•

zapewnienie drożności dróg
oddechowych

•

odbarczenie odmy prężnej

•

zatrzymanie krwotoku

•

szybki transport

Jeśli transport się przedłuża:

•

utrzymanie drożności dróg oddechowych

•

kontrola funkcji życiowych

•

przetaczanie płynów

•

walka z bólem

Izba przyjęć:

•

wywiad

•

badanie fizykalne

•

wstępna ocena obrażeń

•

postępowanie przeciw-wstrząsowe

•

centralne wkłucie

•

cewnikowanie pęcherza moczowego

•

w razie potrzeby intubacja, drenaż jamy opłucnej,

nakłucie worka osierdziowego

•

badanie dodatkowe (grupa krwi, Ht, RTG, P-A,
gazometria)

•

inne badania w razie potrzeby, jak TK, NMR, USG,

EKG, RTG przełyku, bronchoskopia

Sala operacyjna

•

kontynuacja lub uzupełnienie i
rozszerzenie czynności jak w izbie
przyjęć

•

bronchoskopia, ezofagoskopia

•

torakotomia i inne zabiegi wg wskazań
bezwzględnych do operacji

Leczenie operacyjne (torakotomia):

•

rozerwanie tchawicy i oskrzeli

•

uszkodzenie serca i dużych naczyń

•

odma opłucnowa otwarta, ubytki w

ścianie klatki piersiowej)

•

wiotka klatka piersiowa

•

rany przenikające

•

pęknięcie przepony

Podstawowym leczeniem odmy

opłucnowej jest drenaż jamy opłucnowej

• Wskazanie do drenażu jamy opłucnowej po

urazie:

• rozpoznana odma opłucnej
• krwiak jamy opłucnej
• rozległa, narastająca rozedma podskórna
• podejrzenie uszkodzenia tchawicy i/lub przełyku
• złamanie żeber z przemieszczeniem u

pacjentów wentylowanych mechanicznie

• rany drążące i przenikające klatkę piersiową
• pacjenci zakwalifikowani do transportu do

innego ośrodka,

Miejsce wprowadzenia drenu:

• IV-VII przestrzeni międzyżebrowe w linii

pachowej środkowej

• II przestrzeni międzyżebrowe w linii

środkowoobojczykowej (rzadko)

• „na komorę” – powietrza lub płynu – po

wykonaniu punkcji pod kontrolą USG,
RTG

• Odma opłucnej powstaje

, kiedy powietrze

dostaje się do potencjalnej przestrzeni miedzy

opłucną ścienną a trzewną, powodując

zapadnięcie się płuca po tej samej stronie.

Najczęstszą przyczyną odmy urazowej jest

przerwanie ciągłości opłucnej ściennej i ściany

klatki piersiowej wskutek ran kłutych i

postrzałowych.

• W zależności od mechanizmu urazu mamy do

czynienia z:

• odmą zamkniętą
• odmą otwartą

• Odma otwarta

jest wynikiem rozległego urazu i

powstanie ziejącego otworu w ścianie klatki piersiowej.

Szczególnej uwagi wymaga odma prężna. Powstaje ona

w wyniku uszkodzenia miąższu płucnego i wytworzenia
mechanizmu zastawkowego z uszkodzonego oskrzela.

W odmie prężnej

zwiększone ciśnienie w zamkniętej

przestrzeni opłucnej uciska płuco i wymusza

przemieszczenie śródpiersia w stronę przeciwną.

Podczas każdego wdechu odma dopełnia się.

Upośledza to zarówno czynność zdrowego płuca, jak i

powrót krwi żylnej do serca. Oba te stany prowadzą do

śmierci, jeśli nie zostaną rozpoznane i odpowiednio
leczone

Wskazania do torakotomii

bezwzględne:

•

utrzymujący się duży przeciek powietrza przy

prawidłowo ułożonym drenie i szczelnym

układzie ssącym

•

jeśli odma jest objawem uszkodzenia tchawicy

lub dużych oskrzeli

•

współistniejące krwawienie do jamy

opłucnowej

•

brak rozprężenia płuca

•

utrzymujący się przeciek powietrza powyżej 7
dni

względne:

•

odma z krwiakiem w jamie opłucnej

•

nawracająca odma (po usunięciu drenu)

•

obustronna odma opłucnowa

•

rozpoznany pęcherz rozedmowy

Stłuczenie płuca

Potencjalne mechanizmy uszkodzenia płuca w przebiegu

jego stłuczenia:

• implozja: gwałtowne rozprężenie się powietrza

znajdującego się w obrębie płuc, prowadzące do

rozciągnięcia i przerwania ściany pęcherzyków płucnych.

• rozdarcie pęcherzyków płucnych spowodowane

różnicami w przyspieszeniu, z jakim przemieszczają się

różne struktury klatki piersiowej.

• zjawisko Spallinga: powstanie fali wstrząsowej na

granicy miedzy płynem a powietrzem prowadzącej do
rozerwania tej granicy.

Do najczęstszych objawów

klinicznych stłuczenia płuca należą

:

• sinice
• częstoskurcz
• niedotlenienie (hipoksja)
• duszność
• osłabienie lub brak szmerów oddechowych nad

miejscem stłuczenia

• krwioplucie
• rzężenie płucne
• niepokój chorego

Stłuczenie płuca

• Leczenie stłuczenia płuca zależy od

stopnia upośledzenia wydolności

oddechowej. Łagodne przypadki

wymagają jedynie rehabilitacji
oddechowej, tlenoterapii, ograniczenie

podaży płynów. Jeśli wystąpi

niewydolność oddechowa, zwłaszcza przy

współistniejącej chorobie obturacyjnej płuc
to wskazana jest intubacja z
zastosowaniem mechanicznej wentylacji

.

Stłuczenie płuca

• Warunkiem powodzenia leczenia stłuczenia

płuca jest rzetelne monitorowanie parametrów

życiowych (wartość tętna, ciśnienia tętniczego,

temperatury ciała), czynności oddechowej

(drożność dróg oddechowych, częstość

oddechów, gazometrii), stanu świadomości,
kontroli diurezy. Ponadto konieczne jest

ograniczenie ilości płynów, podanie środków

moczopędnych, zwalczanie bólu, stosowanie

antybiotyków, stosowanie fizykoterapii,
rehabilitacji oddechowej.

Krwiak opłucnej.

• Krwiak opłucnej jest to zbiornik krwi w

jamie opłucnej. Najczęściej przyczyną jego
powstania są urazy tępe lub penetrujące
często u osób z obrażeniami mnogimi.
Krwiak opłucnej stwierdza się u 21-86%
leczonych z obrażeniami klatki piersiowej.

• Leczenie drenażem:

• umożliwia skuteczne opróżnienie jamy

opłucnej

• zmniejsza ryzyko wystąpienia ropniaka

opłucnej

• zmniejsza niebezpieczeństwo rozwoju

opancerzenia płuca

• hamuje krwawienie z uszkodzonej

opłucnej i obwodowych części płuca

Zestaw butli do czynnego ssania z opłucnej. Butla z

dwoma wlotowymi rurkami służy do zbierania płyny,

butla z trzema rurkami służy do regulacji siły ssania.

Drenaż podwodny jest najlepszym

sposobem opróżniania i

wytwarzania ujemnego ciśnienia w jamie opłucnej. Butla powinna

stać na podłodze co najmniej 40 cm poniżej klatki piersiowej.

Rurka powinna być zanurzona 2-3 cm pod poziom płynu.

Urazowe uszkodzenie aorty

piersiowej.

Do najczęstszych objawów klinicznych

urazowego uszkodzenia aorty piersiowej

należą:

• ból w obrębie klatki piersiowej
• duszność
• szmer naczyniowy w dole

nadobojczykowym

• ból w czasie połykania
• hipotonia (niedociśnienie)

Cd objawów

•

bóle w okolicy międzyłopatkowej

•

nadciśnienie w kończynach górnych

•

skurczony szmer wyrzutu serca

•

całkowity brak tętna w okolicach
pachwiny

• Do niedawna angiografia była uważana za „złoty

standard” w diagnostyce obrażeń aorty. Jednak
okazała się mało precyzyjna dla chirurgów i
niebezpieczna dla chorych. Podejrzenie
uszkodzenia aorty należy wówczas oprzeć na
triadzie Huanega: zatarcie obrysów aorty,
przesunięcie tchawicy; patalogiczny stosunek
szerokości śródpiersia do szerokości klatki
piersiowej mogą sugerować uszkodzenie aorty.

Tamponada serca.

• Tamponada serca to szybki gromadzenie się

krwi i/lub płynu w nieuszkodzonym mało
rozciągliwym worku osierdziowym, co prowadzi
w krótkim czasie do powstania zaburzeń w
napełnieniu się krwią prawego serca w czasie
jego rozkurczu z powodu uciskania płynu na
wiotkie i niskociśnieniowe naczynia jakimi są
żyła główna górna i dolna. Już około 100-150 ml
płynów w worku osierdziowym wystarcza aby
doprowadzić do ostrej tamponady serca.

Do najczęstszych objawów klinicznych

tamponady serca należą

:

• wysokie >15 mmHg OCŻ
• hipotonia nie mająca związku z utratą krwi
• osłabienie tonów serca
• niepokój poszkodowanego
• jawne objawy niedotlenienia
• sinica górnej połowy ciała
• słabo wyczuwalne tętno na obwodzie
• mocno wypełnione żyły szyjne
• brak „odpowiedzi” na wyrównanie niedoboru krwi

krążącej

• Mała amplituda

• Leczenie polega na nakłuciu worka

osierdziowego w celu odbarczenia. Zabieg ten

nazywa się perikardiocenteza. Zabieg ten niesie

za sobą takie powikłania jak:

• uszkodzenie naczyń wieńcowych
• uszkodzenia mięśnia sercowego
• niedomoga zastawki
• krwiak opłucnej
• odma opłucnej
• duża liczba wyników fałszywie ujemnych

• W przypadku gdy perikardiocenetza nie

powiedzie się, a nadal utrzymują się
objawy tamponady serca należy rozważyć
bezzwłocznie wykonanie otwarcia worka
osierdziowego z dostępu pod wyrostkiem
mieczykowatym (fenestracja osierdzia).

Możliwość wystąpienia wstrząsu

kardiogennego

Najbardziej charakterystyczne kliniczne

objawy wstrząsu to:

• spadek ciśnienia krwi poniżej 12,0 kPa – 90 mmHg
• cechy upośledzonego przepływu krwi

• zimna pokryta potem skóra
• diureza godzinowa mniejsza od 20ml/h
• zaburzenia czynności umysłowych

Wskazania do intubacji (wentylacji

mechanicznej)

• p tlenu < 60 mm Hg
• p dwutlenku węgla >55mmHg
• pH < 7.25
• Pacjent nieprzytomny albo inne trudności z

utrzymaniem drożności dróg oddechowych

• Niedajace się opanować krwawienie lub

wydzieliny w drzewie oskrzelowym

• Bezdech
• Narastający stridor

Wstrząs kardiogenny

• jest ostrą niewydolnością krążenia

spowodowana ostrym spadkiem objętości
minutowej. Może być spowodowany
między innymi masowym zatorem
płucnym, zawałem serca, tamponadą
serca i innymi chorobami serca.
Rozpoznanie wstrząsu kardiogennego jest
istotne gdyż przeciwskazane jest wtedy
intensywne nawadnianie.

Do zadań pielęgniarskich w czasie

wstrząsu kardiogennego należy:

» podłączenia pacjenta do monitora

EKG

– prowadzenie karty obserwacji: pomiar i

dokumentacja

• ciśnienie tętnicze krwi
• pomiar tętna

• Ocenia się jego częstość i miarowość.

Należy także pamiętać o tym że u chorych

z zaburzeniami rytmu serca tętno mierzy

się przez minutę.

cd

• Dokonując oceny procesu oddychania

należy zwrócić uwagę na:

• częstość oddechu
• jakość oddechu
• rytm oddychania

• pomiar i obserwacja oddechu

• Należy pamiętać aby mierzyć oddech bez

wiedzy chorego.

– Założenie cewnika do pęcherza moczowego.
– Prowadzenie karty bilansu wodnego

•

Należy odnotować płyny podane (dożylnie,
doustnie) i wydalone (mocz, wymioty, biegunki,
nadmierne pocenie się).

– Współdziałanie w założeniu wkłucia centralnego
– Pobieranie materiałów do badań laboratoryjnych oraz

umiejętność interpretacji ich wyników

– Podawanie zleconych leków z indywidualną kartą zleceń
– Przygotowanie chorego do zabiegu operacyjnego

Możliwość wstrząsu hipowolemicznego z powodu

krwotoku zewnętrznego lub wewnętrznego.

Wyróżnia się trzy okresy wstrząsu

oligowolemicznego:

•

blada chłodna wilgotna skóra, ciśnienie krwi

prawie prawidłowe

•

tętno > 100/min ciśnienie < 100 mmHg, żyły

szyjne zapadnięte (w pozycji leżącej),

pragnienie, skąpomocz

•

ciśnienie < 60 mmHg, tętno prawie

niewyczuwalne, płytki szybki oddech,

zaburzenia świadomości z szerokimi prawie

nie reagującymi źrenicami, bezmocz

Do zadań pielęgniarki we wczesnym wykrywaniu

wstrząsu hipowolemicznego należą:

monitorowanie pracy serca
» kontrola i dokumentacja podstawowych

parametrów życiowych

–

pomiar tętna

–

pomiar temperatury

–

pomiar liczby i charakteru oddechu

–

pomiar ciśnienia tętniczego krwi

» ocena stanu świadomości
» założenie cewnika do pęcherza moczowego
» kontrola diurezy
» prowadzenie karty bilansu płynów
» zastosowanie tlenoterapii
» pobieranie krwi do badań laboratoryjnych

według zleceń lekarskich

» uzupełnienie niedoborów wodno-

elektrolitowych zgodnie ze zleceniem

» zapewnienie choremu spokoju
» przygotowanie chorego do zabiegu

Ból przy wdechu, kaszlu, ruchach klatki

piersiowej lub ramienia

•

ocenie natężenia bólu przy pomocy

–

dziesięciopunktowej skali wzrokowej VAS, gdzie zero

oznacza brak bólu a dziesięć największy ból jaki pacjent

może sobie wyobrazić.

–

Czterostopniowej skali słownej natężenia bólu, gdzie

•

0

– brak bólu

•

ból lekki

•

ból umiarkowany

•

ból silny

•

podawanie leków przeciw bólowych zgodnie z indywidualną

kartą zleceń pacjenta

•

podawanie leków przeciwkaszlowych na zlecenie lekarza

•

zapewnienie pacjentowi ciszy i spokoju

•

wygodne ułożenie chorego i pomoc przy zmianie pozycji

•

motywowanie do rehabilitacji oddechowe oraz ćwiczeń
rehabilitacyjnych

Możliwość zakażenia z powodu

założonych drenów do jamy opłucnowej.

•

Znajomość i przestrzeganie zasad aseptyki i

antyseptyki przy zmianie opatrunków w miejscu

założeniu drenów

•

Obserwowanie miejsca założonych drenów oraz

zapewnienie drożności i skuteczności drenażu

•

Odpowiednie zabezpieczenie drenów przed

przypadkowym wypadnięciem

•

Kontrola i dokumentacja parametrów

–

tętna

–

temperatury

–

ciśnienia tętniczego krwi

•

pobieranie krwi do badań laboratoryjnych

Możliwość wystąpienia powikłań z powodu

ograniczonej aktywności.

•

mobilizowanie do wykonywania ćwiczeń
rehabilitacyjnych oraz gimnastyki
oddechowej

•

zastosowanie udogodnień

•

pielęgnowanie skóry zgodnie ze
standardem przeciwodleżynowym

•

podawanie leków przeciw zakrzepowych
według zapisu lekarskiego

Ustalenie ciężkości urazu i stanu

zagrożenia życia

• Ustalenie stanu świadomości chorego,
• Określenie barwy skóry i błon śluzowych
• Ocena częstości, głębokości i rytmu oddechu
• Zapewnienie drożności dróg oddechowych
• Ocena pod kątem obecności rany na klatce

piersiowej

• Plwocina i wydzielina z dróg oddechowych
• Ocena tętna i ciśnienia
• Ocena ruchomości i bolesności klatki piersiowej

Chory ze złamaniem żeber

• Obserwacja chorego ze złamaniem żeber

w kierunku niedodmy, zapalenia płuc,
niedotlenienia, kwasicy oddechowej

• Zwalczanie bólu u chorego ze złamaniem

żeber

• Toaleta drzewa tchawiczo-oskrzelowego
• Gimnastyka oddechowa

Chory z wiotką klatką piersiową

• Stabilizacja wewnętrzna k.p (oddech

kontrolowany, przez rurkę intubacyjną lub

tracheostomijną – pielęgnacja chorego
zaintubowanego

• Obserwacja objawów bólowych i reakcji na

środki przeciwbólowe podawane drogą cewnika
nadoponowego

• Uspokojenie psychiczne i ruchowe pacjenta
• Zapobieganie zakażeniom płuc: gimnastyka

oddechowa, zapobieganie aspiracji śliny do dróg
oddechowych

• Zapobieganie wzdęciom brzucha z odmą i

krwiakiem opłucnej,

• Rodzaje odmy, objawy odmy: przyśpieszenie

tętna, przyśpieszenie i spłycenie oddechu,

odgłos opukowy bębenkowy, osłabienie szmeru

pęcherzykowego, narastające objawy

niewydolności oddechowej

• Pielęgnacja chorego z drenażem ssącym
• Zapobieganie zakażeniom płuc i ropniaka

opłucnej