Podstawy

pedagogiki specjalnej

w fizjoterapii

• cele
• zakres
• oczekiwania

Pedagogika

specjalna

Norma – typowe,
najczęściej występujące w
danej populacji
( sytuacji ) zachowanie,
rozpatrywane w
kategoriach np.
statystycznych,
rozwojowych lub
społeczno – kulturowych.

Praca z uczniem zdolnym:

•Szkoły muzyczne i sportowe
•Licea ogólnokształcące i klasy o określonym

profilu
•Koła zainteresowań
•Olimpiady przedmiotowe
•Stypendia
•Obozy wakacyjne ( specjalistyczne )
•Możliwość uczestnictwa w zajęciach

organizowanych przez uczelnie wyższe

Niepełnosprawną jest osoba,

której:

• stan fizyczny lub / i psychiczny
• trwale lub okresowo
• utrudnia, ogranicza lub uniemożliwia

wypełnianie zadań życiowych i ról

społecznych

zgodnie z normami prawnymi i społecznymi.

( za Władysławem Dykcikiem red. 1998 r. )

Pedagogika specjalna

Oligofrenopedagogi
ka – pedagogika
dot.
niepełnosprawności
umysłowych

Surdopedagogik
a – pedagogika
dot.
niepełnosprawno
ści słuchu

Tyflopedagogika –
pedagogika dot.
niepełnosprawności
wzroku

Pedagogika
terapeutyczna –
pedagogika dot. kalectw
i schorzeń przewlekłych

Pedagogika
resocjalizacyjna –
pedagogika
traktująca
o zaburzonym
zachowaniu się na tle
czynników
organicznych i / lub
środowiskowych

KSZTAŁCENIE – ogół czynników i procesów
umożliwiających
ludziom uzyskanie orientacji w
otaczającej
rzeczywistości przyrodniczej i
społecznej.

WYCHOWANIE – całość wpływów i oddziaływań

kształtujących

rozwój człowieka oraz
przygotowujących go
do życia w społeczeństwie.

OPIEKA – to działalność, której nie wyznaczają
potrzeby podopiecznego w ogóle, ale jej
podstawowa cecha – określona niezdolność do
samodzielnego zaspakajania i regulowania tych
potrzeb. To właśnie ta niezdolność sprawia że staje
się on podopiecznym wyczekującym, a aktywność
opiekuńcza jest obiektywną koniecznością ( Z.
Dąbrowski 1994 )

OPIEKA – to działalność, której nie wyznaczają
potrzeby podopiecznego w ogóle, ale jej
podstawowa cecha – określona niezdolność do
samodzielnego zaspakajania i regulowania tych
potrzeb. To właśnie ta niezdolność sprawia że staje
się on podopiecznym wyczekującym, a aktywność
opiekuńcza jest obiektywną koniecznością ( Z.
Dąbrowski 1994 )

REHABILITACJA –
jest to łączne i skoordynowane
oddziaływanie lecznicze, pedagogiczne,
społeczno – zawodowe, zmierzające do
rozwinięcia lub przywrócenia
u osoby trwale poszkodowanej na
zdrowiu zdolności, sprawności i
możliwości samodzielnego życia w
społeczeństwie.
Rehabilitacja jest procesem, który łączy
oddziaływania o różnym charakterze i
zakresie, aby przywrócenie utraconych
sprawności było jak najpełniejsze,
możliwie wczesne i trwałe

.

REWALIDACJA –
długotrwała działalność terapeutyczno
– wychowawcza, a więc wielostronna
stymulacja, opieka, nauczanie i
wychowanie jednostek
o zaburzonej percepcji rzeczywistości,
czyli osób z upośledzeniem
umysłowym, niewidomych i
niesłyszących. ( W. Dykcik)

Działania rewalidacyjne polegają na:
1.Zapobieganiu pogłębiania się istniejącego
już niedorozwoju lub powstawaniu innych
dodatkowych upośledzeń
2.Leczeniu i usprawnianiu narządów chorych
lub zaburzonych oraz umacnianiu
osłabionych
3.Stymulowaniu i dynamizowaniu ogólnego
rozwoju przy wykorzystaniu sił organizmu
oraz korzystnych warunków środowiskowych
4.Wychowaniu i nauczaniu specjalnym
( ogólnym i zawodowym )
dostosowanym do wieku, sprawności
fizycznej i umysłowej rewalidowanego oraz
zapotrzebowania społecznego

RESOCJALIZACJA –
proces wychowania jednostek wykazujących
wzmożone trudności w dostosowaniu się do
norm społecznych , moralnych i prawnych,
wynikających ze stanu osobowości
wychowanka.

Polega na stosowaniu różnych
regulaminowych środków poprawczych i
metod wychowawczych obejmujących
psychotechnikę, socjotechnikę i
kulturotechnikę, naukę szkolną oraz pracę w
warunkach izolacji ( zakłady karne,
poprawcze, schroniska dla nieletnich ) lub w
środowisku otwartym, półwolnościowym pod
nadzorem kuratora. sądowego.

PODSTAWOWE ZASADY REWALIDACJI I REHABILITACJI

OSÓB

NIEPEŁNOSPRAWNYCH

( wg. Ottona Lipkowskiego )

• ZASADA AKCEPTACJI
Zgodnie z nią dziecko niepełnosprawne jest akceptowane jako
dziecko, które z racji specyficznej sytuacji ma inne potrzeby oraz
prawo do szczególnej opieki i pomocy.
Akceptuje się dziecko niepełnosprawne, nie jako „dziecko
specjalne”, „dziecko z marginesu społecznego”, ale
jako dziecko, które jest obarczone większymi trudnościami
rozwojowymi. Należy je wspierać w rozwoju, a wymagania
dostosowywać do możliwości psycho-fizycznych.

• ZASADA POMOCY
Ma zastosowanie w każdym działaniu wobec dziecka
niepełnosprawnego. Jej celem jest aktywizacja
wychowanka.
Ukierunkowana jest również na kształtowanie warunków
środowiskowych , w taki sposób, by
pozytywnie wpływać na rozwój osobniczy dziecka.
Przyczyna niewłaściwego stosunku najbliższego otoczenia jest:

-zniechęcenie z powodu konieczności zapewnienia dziecku
większej opieki, a także

-nadmiar troskliwości ( „ to nieszczęśliwe dziecko”). Z reguły
doprowadza to do osłabienia aktywności dziecka i hamuje
tendencje samorozwojowe.

• ZASADA INYWIDUALIZACJI
Polega na dostosowaniu procesu rewalidacji i rehabilitacji do
indywidualnych potrzeb i właściwości dziecka. Dotyczy to
zarówno treści, metod, form oraz środków jak i
organizacji zajęć.

• ZASADA WSPÓŁPRACY Z RODZINĄ