PLECY WKLĘSŁE

DYDAKTYKA CWICZEN

KOREKCYJNYCH

II rok- wychowanie fizyczne,

kierunek nauczycielski

Plecy wklęsłe (dorsum

concavum)

• Wada dotyczy dolnego

odcinka pleców

(lędźwiowego),

• Jej istotą jest pogłębienie

fizjologicznej lordozy

lędźwiowej,

• W warunkach prawidłowych

kręgosłup lędźwiowy

wygięty ku przodowi

• Wielkość i ukształtowanie

zależne od:
- predyspozycje dziedziczne,
- wiek, somatotyp, kształt,
- wielkość i stopień

ruchomości krzywizny

piersiowej,
- ustawienie miednicy,

Krzywizna lędźwiowa, jako

bardziej ruchoma, pełni funkcje

kompensacyjną w stosunku do:

• Ustawienia miednicy
• Ukształtowania i stopnia ruchomości odcinka piersiowego

kręgosłupa

W warunkach nieprawidłowych, a

szczególnie patologicznych, lordoza
lędźwiowa podlega znacznym zmianom,
przyczyniając się do powstawania wad.

Etiologia

• Plecy wklęsłe mogą być wrodzone i nabyte. Dla

nauczyciela wf najsilniejszą, niewątpliwie, grupę
stanowią przypadki pleców wklęsłych jako skutek
dystonii mięśniowej ( pierwotnie dystoniczne)
szczególnie często spotykanej w postawach wiotkich
typu astenicznego. Ingerencja jest tu najbardziej
potrzebna i skuteczna.

LOKALIZACJA ZMIAN, Wyróżniamy:

• Pogłębienie fizjologicznej lordozy bez zmian lokalizacji

(hiperlordoza lędźwiowa)

• Przemieszczenie szczytu lordozy, połączone najczęściej

ze zmianami w jej rozległości, a w związku z tym:
- lordozę niska krotka,
- lordozę wysoka długą

STOPIEŃ ZAAWANSOWANIA ZMIAN

• Lordoza, nawet jeżeli nie jest

prawidłowa, u dzieci rzadko ulega
zesztywnieniu, u dorosłych
natomiast zjawisko to występuje
nieco częściej.

• Jest ono głownie wynikiem

przykurczy tylnych więzadeł i
mięsni, a zwłaszcza prostownika
grzbietu odcinka lędźwiowego, w
mniejszym stopniu sklinowacenia
krążków międzykręgowych i
trzonów kręgowych

• Kształt lordozy, jej lokalizacja,

stopień i rozległość usztywnienia
warunkują w następstwie
charakter często szkodliwych
zmian wtórnych, powodujących w
wielu wypadkach bóle w obrębie
tego odcinka, tzw. Bóle
krzyża( „back pain”)

Hiperlordoza lędźwiowa

• Jest to nadmierne uwypuklenie fizjologicznej krzywizny

lędźwiowej, mającej tendencje do kompensacji, szczególnie
w odcinku piersiowym.

• Hiperlordozie lędźwiowej towarzyszy najczęściej

zwiększone przodopochylenie miednicy. Dystonia
mięśniowa charakteryzująca te wadę polega na:
- rozciągnięciu i osłabieniu mięśni pośladkowych wielkich i
kulszowo goleniowych oraz mięśni brzucha
- nadmiernemu napięciu, mięśnia biodrowo- lędźwiowego i
prostego uda, prostownika grzbietu odcinka lędźwiowego,
mięśnia czworobocznego lędźwi.

• Ze względu na tendencje do przenoszenia ruchu na odcinki

sąsiednie niezbędne jest-przy korygowaniu odcinka
lędźwiowego- zapewnienie odpowiedniej stabilizacji
miednicy we właściwym ustawieniu, i odwrotnie.

Lordoza lędźwiowa bez zwiększonego

przodopochylenie miednicy

• Przy tym rodzaju lordozy, zbędne sa wszystkie

pozycje wyjściowe zmniejszające przodopochylenie
miednicy, a także zwiększenie zakresu wyprostu w
stawie biodrowym w tył.

• Znajdują tutaj zastosowanie:

- ćwiczenia mięśni grzbietu w pozycji skorygowanej
-odcinka lędźwiowego w warunkach skurczu
izometrycznego w rozciągnięciu
- mięśni pośladkowych w oddaleniu przyczepów
- mięśni brzucha w zbliżeniu przyczepów

Lordoza niska, krótka

• W lordozie niskiej, krótkiej, połączonej z wydłużoną

na górny odcinek lędźwiowy kifozą, przede
wszystkim należy zacząć od ćw. połączenia krzyżowo-
lędźwiowego.

• W przypadku usztywnienia sa to ćw. zwiększające

jego ruchomość, które należy przeprowadzać w
warunkach skrupulatnej stabilizacji odcinka górnego
lędźwiowego, zazwyczaj bardziej ruchomego, na
które samorzutnie przenosi się działanie
uruchamiające.

• Ćwiczenia wzmacniające podlegają tej samej

zasadzie rygorystycznej lokalizacji

Lordoza długa, rozległa

• Lordoza długa, rozległa,

obejmująca dolną część odcinka
piersiowego, występuje
szczególnie w typach budowy
astenicznej, o słabo
wykształconych krzywiznach

• Klatka piersiowa jest plaska,

łopatki odstające; często
dziecko takie jest jakby cale
wychylone w przód, tego typu
budowę spotyka się u dzieci
uprawiających od wczesnych lat
gimnastykę, zwłaszcza
artystyczna

• Zachowanie się tego typu

kręgosłupa w rożnych pozycjach
i ruchach odbiega od
prawidłowego.

WSKAZANIA I

PRZECIWWSKAZANIA

WSKAZANIA

• Słuchanie radia lub muzyki w

pozycji leżąc na stole z jedną nogą
ugiętą skalnie, druga opuszczona
poza stół ugięta w stawie
kolanowym i przeprostowana w
stawie biodrowym. Leżenie 5-10
min na plecach z ciężkim
przedmiotem na brzuchu.
Odrabianie lekcji siedząc na
krześle z dobrym podparciem
odcinka lędźwiowego i piersiowego
dolnego, wskazane sa również
pozycje klęczne. Ponadto poleca
się jazdę na rowerze, pływanie,
narciarstwo i różne formy
wszechstronnej aktywności
ruchowej

PRZECIWWSKAZANIA
• Unikanie wszystkich sytuacji

zwiększających lordozę
lędźwiową, m. in. Leżenie
sfinx (tj. głowa oparta na
dłoniach, przy czym łokcie
oparte sa o podłoże),
niewskazana jest gim.
Artystyczna, łyżwiarstwo
figurowe, akrobatyka. Z
ćwiczeń i form ruchu wybitnie
przeciwwskazane sa: mostek,
kołyska, leżenie przodem z
podparciem głowy na łokciach
oraz gimnastyka artystyczna.

Pozycje skorygowane w życiu

codziennym

Zestaw ćwiczeń na plecy wklęsłe 1

c.d.

Zestaw ćw. na plecy wklęsłe 2

1.

Wydech z jednoczesnym napięciem
mięśni brzucha, pośladków i
tyłopochyleniem miednicy. Wdech z
rozluźnieniem wymienionych mięśni.
Dłonie kontrolują ustawienia miednicy
i przywarcie odcinka lędźwiowego do
podłoża.

2.

Ćwiczenie jak wyżej z próbą
oderwania stop od podłoża,
zaczynając od kata 80° (miedzy
udami i podłożem) i stopniowo
zmniejszając go.

3.

Siad skulny plecy przywarte do
ściany.
dłoń kontroluje wielkość wygięcia
lędźwiowego

C. d.

4. Siad klęczny, pięty rozsunięte w bok.

Ćwiczenie jak wyżej, z pieczołowitą

kotrolą korekcji lokalnych.

5. Siad skrzyżny, ramiona wzdłuż tułowia,

plecy przywarte do ściany. Luźny

skłon w przód, swobodny powrót do

pozycji skorygowanej wyjściowej, ze

szczególnym uwzględnieniem

odcinka lędźwiowego.

6. Stanie tyłem przy ścianie stopy

wysunięte nieco w przód ćw. jw.

7. Klęk podparty. Po kilku próbach

wyginania w dół i w górę odcinka

lędźwiowego ustalić czuciem

mięśniowym właściwą pozycje,

ocenianą bądź w autokorekcji przed

lustrem, bądź przez prowadzącego.

Własny zestaw ćw. na plecy wklęsłe 3

1.

W leżeniu przodem. Wciąganie brzucha i unoszenie miednicy w górę.

2.

Stanie w wykroku. Noga wykroczna ugięta w obu stawach.
Rytmiczne sprężynowanie rozciągające zginacze siłą ciężaru ciała, ze
zmianą na druga nogę.

3.

W pozycji stojącej. Przed blatem stołu, pochylenie z leżeniem na
stole, ręce opieramy na blacie stołu, bądź biurka.

4.

W leżeniu tyłem kończyny dolne w kierunku ściany. Stopy oparte na
ścianie, unoszenie naprzemienne kończyn do uzyskania 90°
pomiędzy tułowiem a kończyną dolna.

5.

W pozycji stojącej. Przysiad z laseczka na karku, głowa w pozycji
przedłużenia kręgosłupa.

6.

W leżeniu przodem na piłce lekarskiej, piłce bądź ławeczce na
przemian stronne unoszenie kończyn dolnych.

7.

Siad prosty kkd rozłożone na boki, kkg oparte o podłoże miedzy kkd.

DZIEKUJEMY

THE END 