Grzbiet, miednica
Okolica kroczowa (regio perinealis)
składa się z części przedniej — okolicy
moczowo-płciowej (regio
urogenitalis), w obrębie której
otwiera się przewód moczowo-
płciowy, oraz z części tylnej — okolicy
odbytowej (regio analis), w obrębie
której leży odbyt. Obie te części
przedziela linia międzykulszowa
łącząca guzy kulszowe. Część okolicy
moczowo-płciowej, która zawiera
zewnętrzne części płciowe, ma nazwę
okoli cy sromowej
MIEDNICA JAKO CAŁOŚĆ
Miednica (pelvis) stanowi
pierścień kostny, zbudowany z
dwóch kości miednicznych, kości
krzyżowej i guzicznej. Górną część
miedni cy określa się jako
miednicę większą dolną zaś jako
miednicę mniejszą
W miednicy większej wyróżnia się trzy
ściany: tylną — utworzoną przez odcinek
lędźwio wy kręgosłupa i boczne —
utworzone przez talerze kości biodrowych.
Tylną ścianę miednicy mniejszej tworzy
kość krzyżowa i guziczna, ściany boczne —
kości kulszowe i części kości biodrowych,
przednią zaś— kości łonowe i spojenie
łonowe. Granicę pomiędzy miednicą
większą a mniejszą zaznacza kresa
graniczna, która biegnie wzdłuż grzebienia
kości łonowej oraz kresy łukowatej, a
następnie przechodzi po bocznej części
kości krzyżowej między jej powierzchnią
miedniczną a podstawą i kończy się na
wzgórku.
Przejście miednicy większej
w mniejszą na poziomie
kresy granicznej nazywa się
otworem górnym miednicy.
Otwór dolny miednicy
ograniczony jest gałęziami
kości kulszowych i łonowych,
więzadłami krzyżowo-
guzowymi i wierzchołkiem
kości guzicznej.
Gałęzie przeciwległych kości
kulszowych i ich przednie
przedłużenia, gałęzie dolne
przeciwległych kości łonowych,
zbiegają się z przodu w spojeniu
łonowym, tworząc w całości tzw.
łuk łonowy. Kąt zawarty między
gałęziami dolnymi kości łonowych
nosi nazwę kąta podłonowego i
wykazuje dużą zmienność
uzależnioną od płci.
Płaszczyzny i wymiary
miednicy mniejszej
Płaszczyzna wchodu miednicy leży na
poziomie górnego otworu miednicy. Wymiary
płaszczyzny wchodu:
a) wymiar poprzeczny (diameter transversa)\
największa od ległość między dwoma
punktami kresy granicznej, mierzona w pła
szczyźnie czołowej wynosi 13,5 cm;
b) wymiar skośny (diameter obliqua)\
odległość stawu krzyżo-wo-biodrowego od
wyniosłości biodrowo-łonowej strony
przeciwległej — 12,5 cm;
c) sprzężna anatomiczna (conjugata
anatomica)\ odległość wzgórka od górnego
brzegu spojenia łonowego, mierzona w pła
szczyźnie pośrodkowej — 11,5 cm.
Płaszczyzna próżni miednicy
przechodzi przez połowę
wysokości spojenia łonowego,
przez środek panewki stawu
biodrowego i pomiędzy II a III
kręgiem krzyżowym.
Płaszczyzna cieśni miednicy
przechodzi przez najniższy
punkt spojenia łonowego, przez
końce kolców kulszowych i
przez wierzchołek kości
krzyżowej.
Płaszczyzny wychodu
miednicy przednia i tylna -
biegną przez dolny brzeg
spojenia łonowego, przez guzy
kulszowe i przez wierzchołek
kości guzicznej. Granicę
pomiędzy tymi płaszczyznami
stanowi linia przeprowadzona
przez szczyty guzów
kulszowych.
Wymiary otworu dolnego
miednicy:
a) wymiar prosty (diameter recta);
odległość wierzchołka kości
guzicznej od wierzchołka łuku
łonowego wynosi 9,5—12,5 cm;
b) wymiar poprzeczny (diameter
transversa)\ odległość między
guzami kulszowymi wynosi 11 cm.
Podane wielkości stanowią
przeciętne wymiary miednicy
żeńskiej. U mężczyzny wielkości te
są o 1—1,5 cm mniejsze.
Wymiary miednicy większej:
a) odległość międzygrzebieniowa, czyli
największa szerokość miednicy; największa
odległość między grzebieniami biodrowymi
wynosi 28 29 cm;
b) odległość międzykolcowa; odległość
między kolcami biodrowymi przednimi
górnymi wynosi 25 26 cm;
c) szerokość międzykrętarzowa;
największa odległość między krętarzami
większymi 31—32 cm;
d) sprzężna zewnętrzna; odległość
wierzchołka wyrostka kolczystego V kręgu
lędźwiowego od górnego brzegu spojenia
łonowego 18—21 cm.
Oś miednicy (axis pelvis) stanowi
linia krzywa, powstała z połączeń
środkowych punktów wszystkich
wymiarów prostych. Linia ta
przebiega na ogół równolegle do
krzywizny kości krzyżowej.
Pochylenie miednicy
W pionowej postawie ciała miednica
jest pochylona w stosunku do
poziomu, płaszczyzna wchodu
miednicy tworzy zatem z płaszczyzną
poziomą kąt pochylenia miednicy
(inclinatio pelvis) przeciętnej
wielkości 65°. Położenie to jest
zmienne zależnie od płci
(u kobiet kąt pochylenia jest większy)
i od postawy ciała.
Różnice płciowe miednicy
W miednicy męskiej talerze kości
biodrowych są wyższe, wzgórek silniej
wypuklony, spojenie łonowe wysokie, kąt
podłonowy ostry, odległość guzów
kulszowych mniejsza, kość krzyżowa
węższa i bar dziej wklęsła, a płaszczyzna
wchodu mniejsza.
W miednicy żeńskiej talerze kości
biodrowych są bocznie bardziej
rozstawione, wzgórek bardziej płaski,
spojenie łonowe niskie, kąt podłonowy
rozwarty, odległość guzów kulszowych
większa, kość krzyżowa szersza i bardziej
płaska, a płaszczyzna wchodu większa, o
kształcie poprzecznie owalnym.
Staw krzyżowo-biodrowy
Połączenie kości miednicznych z
kością krzyżową nosi nazwę stawu
krzyżowo-biodrowego (art.
sacroiliaca). Kości tworzące staw mają
powierzchnie uchowate (facies
auriculares) pokryte chrząstką
włóknistą, pod której warstwą na
kości krzyżowej leży jeszcze warstwa
chrząstki szklistej. Między
chrząstkami stawowymi leży wąska
szczelina stawowa.
Więzadła krzyżowo-biodrowe
brzuszne, słabsze od grzbietowych,
łączą od przodu kość krzyżową z
kością miedniczną. Silne więzadła
krzyżowo-biodro we międzykostne
wypełniają głęboki zachyłek między
guzowatością biodrową kości
miednicznej i kości krzyżowej. Pasma
więzadłowe biegną od kości biodrowej
skośnie ku dołowi i środkowi, tworząc
zawieszenie kości krzyżowej. Są one
pokryte więzadłami krzyżowo-
biodrowymi grzbietowymi, które
biegną mniej skośnie i tworzą dłuższe
pęczki włókien.
Wzmocnienie stawu stanowią również
więzadła biodrowo-lędźwiowe (ligg.
iliolumbalia). Silne te więzadła łączą
wyrostki żebrowe IV i V kręgu
lędźwiowego z powierzchnią
podstawną kości krzyżowej talerzem
kości biodrowej i częścią tylną
grzebienia biodrowego.
Więzadło krzyżowo-guzowe (lig.
sacrotuberale) rozpoczyna się na
zbliżonych do siebie brzegach kości
krzyżowej i biodrowej. Włókna biegną
ku dołowi i bokowi, dochodząc do
guza kulszowego. Część włókien
biegnie po brzegu przyśrodkowym
kości kulszowej, tworząc wyrostek
sierpowaty (proc. falciformis), który
przechodzi w powięź zasłonową.
Więzadło krzyżowo-kolcowe
rozpoczyna się na brzegach kości
krzyżowej i guzicznej, leżąc głębiej od
więzadła krzyżowo-guzowego. Biegnie
do kolca kulszowego. Oba więzadła
ograniczają otwór kulszowy większy i
mniejszy, zamykając odpowiednie
wcięcia kości kulszowej
W przednio-bocznej ścianie miednicy
mniejszej leży błona zasłonowa
(membrana obturatoria). Przyczepia
się ona do brzegów otworu
zasłonionego. Przy jej górnym
przyczepie zostaje wolny kanał
zasłonowy (canalis obturatorius),
przez który z miednicy wy chodzą
nerw i naczynia zasłonowe.
Spojenie łonowe
Kości miedniczne są bezpośrednio
połączone ze sobą spojeniem łonowym
(symphysis pubica), dzięki któremu
pierścień kostny miednicy jest
zamknięty od przodu. Powierzchnia
stawowa każdej kości jest pokryta
chrząstką szklistą. Między tymi
powierzchniami znajduje się krążek
międzyłonowy (discus interpubicuś)
zbudowany z chrząstki włóknistej.
Włókna jej przebiegają w różnych
kierunkach — poprzecznie, skośnie
krzyżując się ze sobą, względnie
łukowato. Te ostatnie zaokrąglają
dolny brzeg spojenia, tworząc wie
żądło łukowate łonowe (lig. arcuatum
pubis). Włókna poprzeczne górnym
spojeniu tworzą więzadło łonowe
górne (lig. pubicum superius), które
promieniuje ku bokom.
NARZĄDY MIEDNICY MNIEJSZEJ
W miednicy mniejszej znajdują się:
miedniczna część moczowodu,
pęcherz moczowy, część cewki
moczowej zarówno męskiej, jak i
żeńskiej, niektóre narządy płciowe
męskie, znaczna część układu
płciowego żeńskiego i końcowy
odcinek jelita grubego. Z narządów
miednicy pęcherz moczowy jest
położony najbardziej do przodu. Leży
on ku tyłowi od spojenia łonowego.
U mężczyzny bezpośrednio za nim
znajdują się pęcherzyki nasienne oraz
bańki nasieniowodów, dalej zaś
odbytnica, która od tyłu sąsiaduje z
kością krzyżową i z kością guziczną.
Poniżej pęcherza moczowego znajduje
się gruczoł krokowy, „przebity" przez
sterczowy odcinek cewki moczowej,
oraz przewody wytryskowe powstałe z
połączenia przewodu wydalającego
pęcherzyków nasiennych z
nasieniowodem.
U kobiety pomiędzy pęcherz moczowy
a odbytnicę wsunięta jest macica i
pochwa. Bocznie zaś leżą parzyste
jajowody oraz jajniki.
Przednią ścianę pęcherza moczowego
oddziela od spojenia łonowego tzw.
przestrzeń załonowa, tylną zaś ścianę
odbytnicy od kości krzyżowej i
guzicznej — przestrzeń zaodbytnicza.
Obie te przestrzenie wypełnione są
tkanką łączną.
Otrzewna przedniej ściany brzucha
przechodzi bezpośrednio na górną
powierzchnię trzonu pęcherza
moczowego. Otrzewna, schodząc ku
dołowi z tylnej powierzchni pęcherza,
przemieszcza się u mężczyzny na
odbytnicę i wstępuje ku górze.
Wytwarza się w ten sposób w
miednicy mniejszej zagłębienie
odbytniczo-pęcherzowe (excavatio
rectovesicalis).
U kobiet stosunki te są odmienne ze
względu na mieszczącą się w
miednicy mniejszej macicę, która leży
między pęcherzem a odbytnicą.
Otrzewna tworzy tu dwa zagłębienia.
W przejściu otrzewnej z pęcherza
moczowego na macicę powstaje
zagłębienie pęcherzowo-maciczne
(excavatio vesicouterina), w przejściu
zaś z macicy na odbytnicę —
zagłębienie odbytniczo-maciczne. To
zagłębienie schodzi niżej od
poprzedniego i sąsiaduje ze
sklepieniem tylnym pochwy.
Dno miednicy mniejszej
Jama brzuszna, sięgająca do miednicy
mniejszej, jest zamknięta od dołu
warstwami mięśni i powięzi.
Ograniczenie to powinno być silne i
odporne, gdyż z jednej strony dno
dźwiga ciężar trzew jamy brzusznej, z
drugiej zaś jest częścią składową
tłoczni brzusznej, wytwarzającej
ciśnienie śródbrzuszne.
Dno miednicy mniejszej zamyka otwór dolny
miednicy (apertura pelvis inferior), zwany
również przez położników płaszczyzną wychodu.
Płaszczyzna ta nie jest powierzchnią płaską, a
składa się właściwie z dwóch płaszczyzn
ustawionych względem siebie pod kątem. W
postawie pionowej najniższymi punktami
płaszczyzny wychodu są guzy kulszowe. Jeżeli
połączymy je linią prostą, to podzielimy
płaszczyznę wychodu na dwa trójkąty o wspólnej
podstawie. Wierzchołkiem przedniego będzie
brzeg dolny spojenia łonowego, a wierzchołek
trójkąta tylnego stanowi szczyt kości guzicznej.
Trójkąt przed ni skierowany jest ku dołowi i nieco
ku przodowi, podczas gdy tylny jest zwrócony ku
tyłowi i nieco ku dołowi.
Otwór dolny miednicy zamykają
mięśnie i powiezie, stanowiące
przeponę miednicy (diaphragma
pelvis). Opisany trójkąt przedni jest
ponadto zasłonięty od zewnątrz
przeponą
moczowo-płciową (diaphragma
urogenitale). W ten sposób w części
przedniej płaszczyzny wychodu
miednicy istnieje podwójna warstwa
mięśniowa.
Rzut otworu dolnego miednicy na
powierzchnię ciała określa okolicę
kroczową (regio perinealis), nazywaną
również kroczem w szerszym
znaczeniu. Właściwe krocze
(perineum) stanowi część tkanek
odpowiadająca powierzchni
ograniczonej od tyłu odbytem, od
przodu częściami płciowymi
zewnętrznymi, po bokach bruzdami
płciowo-udowymi.
Przepona miednicy
Przeponę miednicy, zamykającą jej otwór
dolny, tworzą dwa mię śnie: m. dźwigacz
odbytu i m. guziczny. Mięśnie obu stron
łączą się ze sobą w linii środkowej,
pozostawiając szczelinę, przez którą prze
chodzi odbytnica i cewka moczowa, a u
kobiet również pochwa. Mięsień dźwigacz
odbytu (m. levator ani) jest mięśniem
płaskim parzystym. Oba mięśnie połączone
mają kształt zbliżony do szerokiego lejka,
którego zwężona część obejmuje
odbytnicę. Jego przyczep stały leży na
kościach miednicy i biegnie od
powierzchni tylnej spojenia łonowego i
gałęzi górnej kości łonowej do kolca
kulszowego
Między tymi przyczepami kostnymi odchodzi on
od wzmocnionego pasma powięzi zasłonowej,
zwanego łukiem ścięgni-stym m. dźwigacza
odbytu (arcus tendineus m. levatoris ani),
dochodząc czasami aż do poziomu kanału
zasłonowego. Włókna mięśniowe biegną od
przodu ku dołowi i tyłowi, zbiegając się w linii
środkowej. Najdłuższe z nich sięgają dwóch
ostatnich kręgów guzicznych. Włókna kończące
się bardziej ku przodowi łączą się ze sobą,
tworząc szew łącznotkankowy między kością
guziczną i odbytem. Środkowa część mięśnia
kończy się na powierzchni bocznej odbytnicy,
splatając się z włóknami m. zwieracza
zewnętrznego odbytu. Przednie włókna mięśnia
przebiegają bocznie od gruczołu krokowego i
łączą się pod nim z włóknami strony przeciwnej,
jak również z sąsiednimi mięśniami krocza
Włókna dochodzące do odbytnicy
częściowo krzyżują się do tyłu od niej,
tworząc pętlę dokoła jelita. W ten
sposób ściana tylna odbytnicy może
być pociągana do przodu, formując jej
światło w kształcie szczeliny
poprzecznej
Mięsień guziczny (m. coccygeus)
uzupełnia część tylną dna miednicy
mniejszej, zamykając miejsca nie
zajęte przez m. dźwigacz odbytu i m.
gruszkowaty. Poza włóknami
mięśniowymi ma on w swym składzie
liczne włókna łącznotkankowe.
Mięsień rozpoczyna się na kolcu
kulszowym i kończy się
wachlarzowato na brzegu bocznym
kości guzicznej i dolnej części kości
krzyżowej.
Mięsień guziczny jest unerwiony
przez gałązki III, IV i V nerwów
krzyżowych
Dynamika przepony miednicy
Opisany układ włókien sprawia, że m. dźwigacz
odbytu może pociągać dno miednicy mniejszej ku
przodowi i ku górze, biorąc udział w pracy
tłoczni brzusznej. Wbrew dawniejszym poglądom
nie może on podnosić odbytu z zawartością
odbytnicy, będąc mięśniem raczej zwierającym
odbyt. W związku z tym podczas defekacji jest on
w stanie rozkurczu.
Część włókien mięśnia dźwigacza odbytu,
przebiegająca bocznie od gruczołu krokowego i
łącząca się z włóknami strony przeciwnej, nosi
nazwę m. dźwigacza sterczą (m. levator
prostatae), U kobiet między opisanymi pęczkami
włókien, torzącymi m. łonowo-pochwowy (m.
pubovaginalis), przechodzi pochwa, która może
być przez ich skurcz dowolnie zaciskana.
Dół kulszowo-odbytniczy
Kształt m. dźwigacza odbytu sprawia,
że jama miednicy mniejszej jest
podzielona na lejkowate zagłębienia,
będące przedłużeniem jamy
brzusznej, w którym spoczywają
narządy miednicy, oraz na część
parzystą, leżącą między ścianami
bocznymi miednicy mniejszej i
przeponą miedniczną. Ta druga część
nosi nazwę dołu kulszowo-
odbytniczego (fossa ischiorectalis).
Kształt tego dołu można przyrównać
do szerokiego klina, skierowanego
podstawą w kierunku krocza, a
ostrzem do początkowego przyczepu
m. dźwigacza odbytu. Można go
również określić jako szparę leżącą w
otworze dolnym miednicy mniejszej,
między odbytnicą i ewentualnie
pochwą od strony przyśrodkowej a
boczna ścianą miednicy mniejszej od
strony bocznej.
Przepona moczowo-płciowa
Przepona moczowo-płciowa
(diaphragma urogenitale) jest dość
silną płytą mięśniową, grubości około
centymetra, przyczepiającą się do
kości łonowych poniżej spojenia.
Pokrywa ona i wzmacnia przeponę
miednicy w części przedniej, kończąc
się od tyłu wolnym brzegiem w
pobliżu linii łączącej guzy kulszowe.
Przeponę tę tworzą mięśnie
poprzecznie prążkowane, mające
nieraz pewną ilość włókien gładkich.
Podstawą omawianej przepony jest
mięsień poprzeczny głęboki krocza
(m. transversus perinei profundus).
Włókna tego mięśnia przyczepiają się
do gałęzi kości kulszowej i biegnąc w
kierunku płaszczyzny pośrodkowej,
łączą się szwem ścięgnistym z
włóknami strony przeciwnej. Ten
przebieg jest zachowany jedynie w
części tylnej mięśnia, natomiast
włókna przednie biegną łukowato pod
spojeniem łonowym.
Przez środek przepony przechodzi
cewka moczowa, dokoła której włókna
mięśniowe przepony układają się
okrężnie, wytwarzając m. zwieracz
cewki moczowej (m. sphincter
urethrae). U kobiety mięsień ten
oprócz cewki moczowej obejmuje i
pochwę.
Oba ww. mięśnie unerwione są przez
gałęzie n. grzbietowego prącia lub
łechtaczki odchodzące od n.
sromowego.
Mięsień poprzeczny krocza głęboki i m.
zwieracz cewki moczowej pokryte są od
góry powięzią przepony moczowo-płciowej
górną, od dołu zaś dolną. Przestrzeń
zawarta między wymienionymi powięziami
nosi nazwę przestrzeni głębokiej krocza i
zawiera oprócz mięśni gruczoł opuszkowo-
cewkowy. Powierzchownie w stosunku do
niej leżą: m. poprzeczny powierzchowny
krocza, m. kulszo-wojamisty, m.
opuszkowo-gąbczasty oraz narządy, które
są otoczone przez dwa ostatnio
wymienione mięśnie, tj. odnogi prącia
(łechtaczki) i opuszka prącia (opuszka
przedsionka).
Środek ścięgnisty krocza
Nazwę tę (centrum tendineum
perinei) otrzymał węzeł mięśniowo-
łącznotkankowy, leżący w
płaszczyźnie pośrodkowej, w
odległości około 1,5 cm ku przodowi
od odbytu. Jest to miejsce wspólnego
przyczepu kilku mięśni: m. dźwigacza
odbytu, obu mięśni poprzecznych
krocza, powierzchownego i
głębokiego, m. opuszkowo-
gąbczastego oraz zwieracza
zewnętrznego odbytu
Środek ścięgnisty jest u kobiet
wyczuwalnym twardym węzłem, który
z powodu po wiązań z szeregiem
mięśni ma duże znaczenie dla
wzmocnienia dna miednicy mniejszej.
W przypadku pęknięcia krocza
podczas porodu środek ścięgnisty
powinien być starannie przywrócony
do pierwotnego stanu
Mięśnie powierzchowne krocza
Wspomniany wyżej mięsień zwieracz
zewnętrzny odbytu (m. sphincter ani
externus) zbudowany jest z włókien
poprzecznie prążkowanych, krzyżujących
się do przodu i do tyłu od odbytu. Dzięki
tej budowie może on całkowicie zwierać
odbyt, co nie byłoby możliwe w przypadku
przebiegu okrężnego.
Mięsień ten leży zewnętrznie od m.
zwieracza odbytu wewnętrznego,
oddzielony od niego warstwą podłużną
błony mięśniowej odbytnicy.
Czynność m. zwieracza odbytu
zewnętrznego w odróżnieniu od m.
zwieracza odbytu wewnętrznego podlega
woli. Znajdując się w stanie napięcia
spoczynkowego zamyka odbyt, kurcząc się
zaś zaciska go silniej.
Unerwiony jest przez nn. odbytnicze dolne
odchodzące od n. sromowego
Mięsień poprzeczny powierzchowny krocza
(m.transversus perinei superficialis)
rozpoczyna się na guzie kulszowym i
biegnie poprzecznie wzdłuż tylnego brzegu
przepony moczowo-płciowej i do przodu od
odbytu do środka ścięgnistego krocza.
Tutaj włóknami swymi splata, się z
mięśniem strony przeciwnej, ze
zwieraczem odbytu i m. opuszkowo-
gabczastym. Mięsień ten wykazu je dużą
zmienność.
Mięsień opuszkowo-gąbczasty (m.
bulbospongiosus) ma u obu płci budowę
odmienną. U kobiet stanowi on płaskie
pasmo mięśniowe, pokrywające opuszkę
przedsionka i biegnące bocznie od wejścia
do pochwy. Z przodu i z tyłu włókna obu
stron tworzą szew, przy czym z tyłu
krzyżują się i splatają z włóknami m.
zwieracza odbytu, przebiegając w kształcie
ósemek dokoła otworów naturalnych.
Mięsień zwiera wejście do pochwy i
uciskając na gruczoł przedsionkowy
większy, może wywołać wytrysk jego
zawartości.
U mężczyzn mięsień ten rozpoczyna się na
środku ścięgnistym krocza i na szwie
leżącym na powierzchni dolnej opuszki
prącia. Powierzchowną warstwę mięśnia
tworzą włókna biegnące skośnie na boki i
do przodu, warstwa głęboka obejmuje
ciało gąbczaste włókna mi okrężnymi.
Kurcząc się mięsień ten uciska na opuszkę
i ciało gąbczaste, a pod czas erekcji
przesuwa krew do żołędzi prącia. W czasie
ejakulacji zaś za pomocą skurczów
odruchowych wyrzuca nasienie z cewki
moczowej.
Parzysty mięsień kulszowo-jamisty (m.
ischiocavernosus) jest mniejszy od
poprzedniego i rozpoczyna się na
powierzchni wewnętrznej guza kulszowego
i na więzadle krzyżowo-guzowym. Mięsień
pokrywa wolną powierzchnię odnóg ciał
jamistych prącia lub łechtaczki. Kończy się
włóknami ścięgnistymi, które przechodzą
w błonę białawą ciał jamistych prącia czy
łechtaczki.
Mięsień podczas skurczu przesuwa krew w
ciałach jamistych do przodu, wzmagając
erekcję prącia (lub łechtaczki).
Powiezie miednicy mniejszej
Jama miednicy mniejszej, podzielona na
piętra częściami miękkimi, ma dość zawiłą
budowę, którą przedstawimy
schematycznie dla łatwiejszego
wyobrażenia tych stosunków.
Jama ta zawiera szereg narządów
powiązanych tkanką łączną ze sobą i ze
ścianami miednicy. Stąd też powięź
miednicy dzieli się na powięź ścienną i
powięź trzewną.
Odbyt jest stale zamknięty dzięki
wspomnianemu zwieraczowi
wewnętrznemu, którego działanie jest
uzupełnione przez m. zwie racz zewnętrzny
odbytu
(m. sphincter ani externus), należący do
mięśni krocza. Jest on zbudowany z
mięśniówki poprzecznie prążkowanej i ma
stałe napięcie, które zostaje zniesione
jedynie w czasie defekacji. W porażeniu
zwieraczy występuje nietrzymanie kału
(incontinentia alvi).
MIĘŚNIE GRZBIETU
Jak już wspomniano przy mięśniach klatki
piersiowej, niektóre mięśnie kończyny górnej,
pochodzące z części brzusznej miotomów,
przewędrowały w rozwoju ontogenetycznym na
stronę grzbietową tułowia. Stąd też mięśnie
grzbietu dzielimy na dwie grupy. Bardziej
powierzchowną warstwę stanowią mięśnie
związane ze szkieletem kończyny górnej. Do
warstwy głębokiej należą mięśnie kręgosłupa, po
chodzące głównie z części grzbietowej
miotomów. Stąd też i unerwienie mięśni grupy
pierwszej pochodzi z gałęzi przednich
(brzusznych) nerwów rdzeniowych, podczas gdy
autochtoniczne mięśnie kręgosłupa są unerwione
przez gałęzie tylne (grzbietowe) tych nerwów.
WARSTWA POWIERZCHOWNA
GRZBIETU
W związku z mięśniami pozostają powiezie
grzbietu. Pod skórą znajdujemy powięź
powierzchowną grzbietu, pod którą leży
warstwa powięzi pokrywającej mięśnie
czworoboczny i najszerszy grzbietu. Ten
ostatni jest związany z powięzią piersiowo-
lędźwiową (fascia thoracolumbaliś),
otaczającą dwiema blaszkami,
powierzchowną i głęboką, mięśnie
głębokie grzbietu. Wreszcie w okolicy
karku, pod mięśniami czworobocznymi i
równoległobocznymi, leży powięź karkowa
(fascia nuchae), stanowiąca przedłużenie
powięzi piersiowo-lędźwiowej ku górze i
przyczepiająca się na podstawie czaszki
W podściółce tłuszczowej biegną nerwy
skórne. Odchodzą one od gałęzi
grzbietowych nerwów rdzeniowych, które
oddają gałęzie przyśrodkowe i boczne
(rami mediales et laterales). Obszar ich
unerwienia obejmuje stawy kręgosłupa,
głębokie mięśnie grzbietu i skórę tylnej
powierzchni ciała, począwszy od kresy
karkowej górnejdo końca kości guzicznej.
Skórę zaopatrują zarówno gałęzie przy
środkowe, jak i boczne
Jednak o ile w obrębie górnej części
grzbietu, wraz z okolicą potyliczną,
przeważa udział gałęzi przy środkowych, o
tyle w dolnej, wraz z przylegającą częścią
okolicy pośladkowej, główna rola w
unerwieniu skóry przypada gałęziom
bocznym. Długość poszczególnych gałęzi
skórnych nie jest jednakowa. Jedne z nich
są krótkie, inne długie i wkraczają w
okolice ciała zaopatrywane jednocześnie
przez gałęzie przednie nn. rdzeniowych: w
okolicę potyliczną, wyrostka barkowego
łopatki i pośladkową.
Skórę okolicy potylicznej zaopatrują,
oprócz n. potylicznego mniejszego (ze
splotu szyjnego), n. potyliczny większy (.n.
occipitalis major), który stanowi gałąź
tylną n. szyjnego drugiego, i w znacznie
mniejszym stopniu n. potyliczny trzeci (n.
occipitalis tertius), utworzony przez gałąź
tylną n. szyjnego trzeciego.
Okolica pośladkowa zaś unerwiona jest
przez nn. skórne pośladków górne,
środkowe i dolne. Te ostatnie pochodzą ze
splotu krzyżowo-lędźwiowego. Natomiast
nn. skórne pośladków górne (nn. clunium
superiores) utworzone są przez gałęzie
boczne od gałęzi grzbietowych nn.
rdzeniowych pochodzących z L1—L2.
Nerwy skórne środkowe pośladków (nn.
clunium medii) zaś odchodzą od gałęzi
przyśrodkowych, gałęzi grzbietowych nn.
rdzeniowych z S1—S3.
MIĘŚNIE GRZBIETU
POWIERZCHOWNE
Do tej grupy należą mięśnie
rozpoczynające się na kręgosłupie. Jedne z
nich są związane z kończyną górną — są to
mięśnie kolcowo-ramienne. Drugie
przyczepiają się na żebrach i stanowią
grupę mięśni kolcowo-żebrowych.
Mięśnie kolcowo-ramienne
Mięśnie te (mm. spinohumerales) leżą w
dwóch warstwach. Powierzchownie
ułożone są: m. czworoboczny i m.
najszerszy grzbietu. Pod nimi leżą m.
równoległoboczny i m. dźwigacz łopatki.
Mięsień czworoboczny (m. trapezius)
płaski, trójkątny, rozpoczyna się na kresie
karkowej górnej i guzowatości potylicznej
zewnętrznej, na więzadle karkowym i na
wyrostkach kolczystych kręgów od C
7
do
Th
12
.
Ze względu na tak długą linię początku
mięśnia włókna jego, kończące się na
łopatce, muszą mieć kierunek zbieżny.
Włókna górne, zstępujące, biegną do
końca barkowego obojczyka; środkowe,
poziome, przyczepiają się na wyrostku
barkowym i na grzebieniu łopatki, włókna
dolne, wstępujące kończą się na przy
środkowy m końcu grzebienia łopatki.
Mięsień najszerszy grzbietu (m.
latissimus dorsi), płaski i cienki, pokrywa
dolną część grzbietu i częściowo boczną
część klatki piersiowej. Mięsień
rozpoczyna się szerokim rozcięgnem na
wyrostkach kolczystych dolnej części
kręgosłupa, poczynając od VII kręgu
piersiowego. Rozcięgno to stanowi blaszkę
powierzchowną powięzi piersiowo-
lędźwiowej, od jej blaszki głębokiej
rozpoczynają się m. skośny wewnętrzny
brzucha i m. poprzeczny brzucha. U dołu
ma on przyczep na przyśrodkowej części
grzebienia biodrowego i na żebrach X —
XII, wchodząc między zęby początkowego
przyczepu m. skośnego zewnętrznego
brzucha.
Mięsień najszerszy grzbietu obniża
podniesione ramię, pociąga je ku tyłowi i
ku linii środkowej, obracając jednocześnie
do wewnątrz. Przy ustalonych uniesionych
kończynach mięsień pociąga tułów ku
górze, np. przy podciąganiu się na linie.
Przy ustalonych opuszczonych kończynach
napinający się mięsień najszerszy uciska
na żebra i staje się mięśniem
wydechowym, („mięsień kaszlu").
Mięsień równoległoboczny (m.
rhomboideuś) jest od tyłu przykry ty przez
mięsień czworoboczny. Jego włókna biegną
od linii pośrodkowej ku dołowi i bokowi.
Początek leży na wyrostkach kolczystych
kręgów C
6
—Th
4
, koniec na brzegu
przyśrodkowym łopatki między
grzebieniem a kątem dolnym. Przebijające
mięsień naczynia krwionośne (od gałęzi
głębokiej t.poprzecznej szyi, biegnącej ku
dołowi pod mięśniem czworoboczny m)
dzielą go na część górną — m.
równoległoboczny mniejszy i dolną m.
równoległoboczny większy.
Mięsień dźwigacz łopatki (m. levator
scapulae) rozpoczyna się na guzkach
tylnych wyrostków poprzecznych czterech
górnych kręgów szyjnych. Włókna jego
biegną ku dołowi i bokowi i kończą się na
kącie górnym i górnej części brzegu
przyśrodkowego łopatki. Mięsień pociąga
łopatkę ku górze i środkowi, podobnie jak
m. równoległo boczny.
Mięśnie kolcowo-żebrowe
Do grupy tej (mm. spinocostales) należą
mięśnie zębate tylne: a) górny i b) dolny.
Mięsień zębaty tylny górny
(m. serratus posterior superior)
rozpoczyna się na wyrostkach kolczystych
kręgów C
6
—Th
2
. Włókna biegną ku dołowi i
bokowi i kończą się na żebrze II—V, nieco
powyżej kątów żeber. Mięsień kurcząc się
unosi żebra, jest przeto mięśniem
wdechowym.
Unerwienie mięśnia pochodzi od nerwów
międzyżebrowych I—IV.
Mięsień zębaty tylny dolny
(m. serratus posterior inferior) rozpoczyna
się na wyrostkach kolczystych XI i XII
kręgu piersiowego oraz dwóch albo trzech
kręgów lędźwiowych cienkim rozcięgnem,
wchodzącym w skład blaszki
powierzchownej powięzi piersiowo-
lędźwiowej. Włókna mięśnia biegną
skośnie ku bokowi i górze, kończąc się
czterema lub pięcioma zębami na brzegach
dolnych ostatnich żeber, nieco ku górze od
kątów żebrowych.
MIĘŚNIE GRZBIETU GŁĘBOKIE
W skład grupy mięśni głębokich wchodzą
mięśnie ułożone po obu stronach
kręgosłupa między wyrostkami kolczystymi
kręgów a kątami żeber. Mięśnie te,
szczególnie w warstwie najgłębszej, w
znacznej' mierze zachowały budowę
metameryczną. Często jednak budowa ta
się zaciera, gdyż poszczególne mięśnie,
zachowując nieraz znaczne podobieństwo
między sobą, wydłużają się i przebiegają
przez obszar dwóch lub większej liczby
segmentów.
Mięśnie głębokie stanowią w
przeciwieństwie do mięśni
powierzchownych właściwą warstwę
mięśniową grzbietu unerwioną przez
gałęzie tylne nerwów rdzeniowych. Cała ta
grupa mięśniowa rozciąga się od kości
krzyżowej do potylicy i po obu stronach
kręgosłupa zamknięta jest w kanale
kostno-powięziowym, utworzonym z jednej
strony przez łuki kręgów oraz ich wyrostki
kolczyste i poprzeczne (lub w odcinku
lędźwiowym — żebrowe), z drugiej strony
— przez obie przytwierdzające się do tych
wyrostków blaszki powięzi piersiowo-
lędźwiowej.
Mięśnie te ze względu na swą wspólną
czynność otrzymały nazwę mięśnia
prostownika grzbietu (musculus erector
spinae). Ze względu na różne punkty
przyczepu i różnorodny kierunek włókien
wchodzących w skład mięśni głębokich
grzbietu wyróżnia się kilka układów
tworzących je pasm mięśniowych: 1)
mięśnie płatowate (musculi splenii) —
mięśnie kolcowo-poprzeczne; 2) mięśnie
zaczynające się wspólną masą mięśniową
na dolnym odcinku kręgosłupa i kości
biodrowej: m. biodrowo-żebrowy , m.
najdłuższy, m. kolcowy , 3) mięsień
poprzeczno-kolcowy , 4) mięśnie między
kolcowe , 5) mięśnie między poprzeczne
Mięśnie płatowate
Mięśnie płatowate leżą w okolicy karku pod
mięśniem czworobocznym i mięśniem mostkowo-
obojczykowo-sutkowym. W ich skład wchodzą:
mięsień płatowaty głowy i niżej leżący, mniejszy
od poprzedniego mięsień płatowaty szyi. Mięsień
płatowaty głowy (m. splenius capitis) rozpoczyna
się na więzadle karkowym na wysokości III—VII
kręgu szyjnego, na wyrostkach kolczystych I i II
kręgu piersiowego oraz na rozciągającym się
między nimi więzadle nadkolcowym. Przyczep
końcowy znajduje się na wyrostku sutkowym
kości skroniowej i tuż poniżej zewnętrznej części
kresy karkowej górnej kości potylicznej.
Mięśnie długie grzbietu (biodrowo-
żebrowy, najdłuższy, kolcowy)
Mięśnie długie grzbietu mają wspólny przyczep
początkowy na dolnym odcinku kręgosłupa, na
kości biodrowej, na więzadle krzyżowo-
kolcowym, na więzadle krzyżowo-biodrowym
tylnym, na więzadle nadkolcowym oraz na
blaszce powierzchownej powięzi piersiowo-
lędźwiowej. Jednolita początkowo masa
mięśniowa zaczyna się dzielić na trzy podłużne
pasma dopiero w górnej części okolicy
lędźwiowej, wytwarzając: 1) leżący bocznie — m.
biodrowo-żebrowy, 2) leżący pośrednio — m.
najdłuższy i 3) leżący przyśrodkowo — m.
kolcowy. Każdy z tych mięśni dzieli się na trzy
części zależnie od okolicy, w której przebiega.
Mięsień poprzeczno-kolcowy
Nazwą tą obejmujemy szereg drobnych
mięśni biegnących od wyrostków
poprzecznych ku górze i ku linii środkowej.
Na mięsień poprzeczno-kolcowy składają
się trzy grupy mięśni: m. półkolcowy, m.
wielodzietny i mm. skręcające. Mięśnie te
dzielą się na części, podobnie jak mięśnie
długie grzbietu.
Mięśnie krótkie grzbietu
Do grupy tej zaliczamy drobne,
metameryczne mięśnie, przyczepiające się
do sąsiadujących ze sobą kręgów. Są to
mięśnie międzykolcowe i między
poprzeczne. Działanie ich jest silniejsze
tam, gdzie wyrostki kręgów są dłuższe, co
stanowi silniejsze działanie dźwigni
Czynność mięśni głębokich grzbietu.
Mięśnie te, jak wspomniano wyżej,
stanowią zespół prostujący kręgosłup, a
więc przyczyniają się do utrzymywania
pionowej postawy ciała. Działając
jednostronnie mięśnie te zginają kręgosłup
w swoją stronę. Poza tym jednak niektóre
mięśnie, dzięki skośnemu przebiegowi
włókien obracają kręgosłup w swoją stronę
lub w przeciwną w zależności od
przyczepów. Mięśnie kolcowo-poprzeczne
(płatowaty głowy i szyi) obracają głowę w
swoją stronę; odwrotnie, mięsień
poprzeczno-kolcowy obraca klatkę
piersiową, szyję i głowę w stronę
przeciwną.
Mięśnie głębokie grzbietu stabilizujące
kręgosłup, przy wykonywaniu ruchów
zawsze współpracują z innymi mięśniami,
tworząc pasy mięśniowe składające się z
szeregu odcinków. Przy ruchach tych
współpracują z nimi również mięśnie
brzucha i szyi.
MIĘŚNIE PODPOTYLICZNE
Dwa górne kręgi szyjne są połączone z czaszką w
ten sposób, że pozwalają na ruchy głowy w
trzech płaszczyznach zasadniczych. W stawie
szczytowo-potylicznym możliwe są ruchy zgięcia i
prostowania (ruchy potakiwania) w zakresie 20—
30° oraz nieznaczne ruchy na boki około 10°.
Natomiast w stawie szczytowo-obrotowym
możliwe są ruchy dokoła osi pionowej (ruchy
przeczenia) w zakresie około 30° w każdą stronę.
Powoduje te ruchy grupa mięśni łączących kręg
szczytowy i obrotowy z czaszką, do której należą
mięśnie proste tylne głowy — większy i mniejszy,
mięsień prosty boczny głowy i mięśnie skośne
głowy górny i dolny
.
Mięsień prosty tylny większy głowy (m.
rectus capitis posterior major) płaski,
trójkątny jest zwrócony szczytem do
wyrostka kolczystego kręgu obrotowego,
stanowiącego jego przyczep początkowy.
Przyczep końcowy, podstawa trójkąta, leży
na kości potylicznej, poniżej kresy
karkowej dolnej.
Mięsień prosty tylny niniejszy głowy
(m. rectus capitis posterior minor) leży
przyśrodkowo od poprzedniego na błonie
szczytowo-potylicznej tylnej. Rozpoczyna
się na guzku tylnym kręgu szczytowego,
kończy się zaś przyśrodkowo do
poprzedniego. Brzegi przyśrodkowe mięśni
obu stron leżą prawie w linii pośrodkowej.
Oba mięśnie proste działając obustronnie
unoszą głowę, jednostronnie — obracają
głowę, kierując twarz w swoją stronę.
Gałązki nerwowe pochodzą od n.
podpotylicznego
(n. suboccipitalis) z gałęzi tylnej n.
szyjnego pierwszego.
Mięsień prosty boczny głowy (m. rectus
capitis lateraliś) rozpoczyna się na
wyrostku poprzecznym kręgu szczytowego
i kończy się na kości potylicznej, bocznie i
grzbietowe od otworu szyjnego.
Zgina głowę w swoją stronę.
Unerwiony przez gałąź przednią nerwu
szyjnego pierwszego.
Mięsień skośny górny głowy
(m. obliguus capitis superior)
rozpoczyna się na wyrostku poprzecznym
kręgu szczytowego, kończy się zaś pod
kresą karkową dolną kości potylicznej, w
jej części bocznej.
Działając obustronnie mięsień prostuje
głowę, jednostronnie — obraca ją twarzą w
stronę przeciwną.
Mięsień skośny dolny głowy
(m. obliguus capitis inferior)
rozpoczyna się na wyrostku kolczystym
kręgu obrotowego, a kończy się na
wyrostku poprzecznym kręgu szczytowego.
Kurcząc się obraca głowę w swoją stronę.
NACZYNIA MÓZGOWIA
Tętnice mózgowia.
Mózgowie jest unaczynione przez dwie
parzyste tętnice: tętnicę kręgową i tętnicę
szyjną wewnętrzną.
Tętnica kręgowa (a. vertebralis) przebija
oponę twardą między kręgiem szczytowym
a kością potyliczną. Do jamy czaszki wnika
przez otwór wielki, a dalej na powierzchni
brzusznej rdzenia przedłużonego kieruje
się ku górze i w stronę przy środkową, po
czym łączy się z przeciwległą t. kręgową w
nieparzystą t. podstawną. Połączenie to
następuje najczęściej na wysokości
dolnego brzegu mostu.
Od t. kręgowej odchodzą:
1) t. rdzeniowa tylna (a. spinalis posterior),
2) t. rdzeniowa przednia (a. spinalis
anterior) oraz
3) t. dolna tylna móżdżku (a. cerebelli
interior posterior
Tętnica podstawna (a. basilaris) biegnie ku
górze na powierzchni podstawnej mostu;
kończy się na wysokości dołu między-
konarowego, rozgałęziając się na prawą i
lewą t. tylną mózgu.
Główne odgałęzienia t. podstawnej to: l)t.
dolna przednia móżdżku (a. cerebelli
inferior anterior),
2) gałęzie do mostu (rami ad pontem),
3) t. górna móżdżku (a. cerebelli superior)
oraz
4) t. tylna mózgu (a. cerebri posterior); ta
ostatnia otacza od strony bocznej
śródmózgowie i przechodzi na
powierzchnię dolną płata skroniowego,
biegnie dalej ku tyłowi, kończąc się na
powierzchni gór-no-bocznej płata
potylicznego. Ponadto od t. podstawnej
odchodzi t. błędnika (a. labyrinthi),
unaczyniająca ucho wewnętrzne.
Tętnica szyjna wewnętrzna (a. carotis
interna) wnika do czaszki przez kanał w
części skalistej kości skroniowej i biegnie
następnie w zatoce jamistej ku przodowi i
ku górze. Po oddaniu t. ocznej (a.
ophthalmica) t. szyjna wewnętrzna zagina
się ku dołowi, przebijając oponę twardą.
Dalej oddaje t. naczyniówkową przednią
(a. choroidea anterior) i na wysokości
istoty dziurkowa nej przedniej dzieli się na
dwie gałęzie końcowe — t. środkową
mózgu i t. przednią mózgu
Koło tętnicze mózgu. Obie tt. szyjne
wewnętrzne i t. postawna ze spalają się ze
sobą na powierzchni podstawnej mózgowia
za pośrednictwem tt. łączących tylnych i t.
łączącej przedniej. Tętnice łączące tylne
(aa. communicantes posteriores), prawa i
lewa, zespalają końcowy odcinek t. szyjnej
wewnętrznej z początkowym odcinkiem t.
tylnej mózgu. Tętnica łącząca przednia (a.
communicans anterior) jest to krótkie
naczynie, zespalające obie tt. przednie
mózgu.
W wyniku tego na powierzchni dolnej
mózgowia powstaje pierścień zbudowany z
szeregu naczyń tętniczych. Z przodu
tworzą go tt. przednie mózgu zespolone ze
sobą t. łączącą przednią; z tyłu — tt. tylne
mózgu, a po obu stronach bocznych — t.
szyjna wewnętrzna i t. łącząca tylna
Powyższy pierścień naczyń nazywamy
kołem tęt niczym mózgu — circulus
arteriosus cerebri (Willis). Dzięki niemu
między innymi możliwe jest powstawanie
krążenia pobocznego w przypadku
zamknięcia światła większych tętnic
mózgu przez proces chorobowy. Budowa
koła tętniczego mózgu jest jednak
zmienna, a niejednokrotnie tętnice łączące
bywają bardzo wąskie, lub też całkowicie
niedrożne.