Metoda Ruchu

Rozwijającego Weroniki

Sherborne

Developmentel Movement

• Terapia ruchowa oparta na systemie Weroniki Sherborne

to dość popularny w naszym kraju system ćwiczeń

wspomagających prawidłowy rozwój psychoruchowy

dziecka. Odbywa się on przy zapewnieniu bliskości

emocjonalnej dorosłego (rodzica) i dziecka, oraz

przeżywanie radości ze wspólnych działań. Nazwa

metody pochodzi od jej twórczyni – angielskiej

nauczycielki wychowania fizycznego, fizjoterapeutki,

która w latach sześćdziesiątych wypracowała własny

system ćwiczeń i nazwała go Developmentol Movement

czyli „ruch rozwijający”.

• Wprowadzona przez W. Sherborne metoda wywodzi się

z naturalnej u każdego dziecka potrzeby kontaktu z

dorosłymi zaspokajanej w czasie tzw. baraszkowania.

Ciało rodzica staje się podstawowym „przyrządem

gimnastycznym” dla dziecka, a więc wciąż dochodzi

między nimi do bliskiego, dotykowego kontaktu.

• Metoda W. Sherborne jest szczególnie przydatna w

pracy z dziećmi nadpobudliwymi, agresywnymi,

lękliwymi oraz w przypadkach zaburzeń

psychoruchowych.

• Udział w ćwiczeniach metodą ruchu

rozwijającego ma na celu stworzyć

dziecku okazję do poznania własnego

ciała, usprawnienia motoryki, poczucia

swojej siły, sprawności i związku z tym

możliwości ruchowych.

• Dzięki temu dziecko nabywa zaufanie

do siebie i poczucie bezpieczeństwa.

• Może poznać przestrzeń, w której się

znajduje, a w tedy przestaje ona być

dla niego groźna. Bezpieczne dziecko

jest bardzo aktywne, przejawia

inicjatywe może być twórcze.

Założeniem metody jest

rozwijanie przez ruch

• Świadomości własnego ciała
• Świadomości przestrzeni i działania

w niej

• Dzielenie przestrzeni z innymi

ludźmi i nawiązywanie z nimi
bliskiego kontaktu

Ćwiczenia wspomagające

rozwój dziecka

1. Prowadzące do poznania własnego ciała
2. Pomagające zdobywać pewność siebie i

poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,

kształtujące związek jednostki z

otoczeniem (doświadczenie oporu)

3. Ułatwiające nawiązywanie kontaktu i

współpracy z partnerem oraz grupą

(relacja opiekuńcza „z”, relacja

„przeciwko” i „razem”)

4. Wprowadzające do ćwiczeń twórczych –

kreatywnych

• Ad1. Przykłady ćwiczeń:

– Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków
– Wyczuwanie nóg i rąk
– Wyczuwanie twarzy

• Ad3.
• Ruch „z” – zrozumienie potrzeb i możliwości

partnera oraz całkowitego zaufania Ruch
„przeciwko” – uświadomienie własnej siły
przy współdziałaniu z partnerem

• Ruch „razem” – równe zaangażowanie

partnerów. Tworzy się harmonia –
równowaga

Metoda W. Sherborne

oddziaływuje na

• Rozwój ruchowy
• Motorykę dużą i małą
• Koordynację ruchu, kontrolę i

celowość

• Koncentrację uwagi
• Trudności w zapamiętywaniu
• Zaspokojenie potrzeb społecznych i

naśladownictwo

• Ruch rozwijający jest metodą niewerbalną

poprawiającą komunikację dziecka z

otoczeniem przez „język ciała i ruchu”.

• Charakterystyka dzieci nadpobudliwych

ruchowo wskazuje, że wszystkie metody

angażujące motorykę są wskazane,

ponieważ dają tym dzieciom szansę

zaspokoić potrzebę ruchu w sposób

kontrolowany i społecznie akceptowany.

• Taką właśnie metodą jest metoda Ruchu

Rozwijającego, która oprócz tego, że ułatwia

dzieciom zaspokojenie własnej potrzeby

ruchu, to uczy dostrzegać potrzeby innych i

je respektować. Wymaga tego udział w

zajęciach grupowych.

Efekty stosowania metody

W. Sherborne

• Wyładowanie nadmiernej aktywności – można uzyskać w

trakcie: biegania, łapania, przewracania, szamotania na

materacach.

• Ograniczenie zachowań agresywnych dzieci –

wynikających z nieumiejętności panowania nad swoim

ruchem oraz przewidywania konsekwencji. Stosujemy

zabawe z mocowaniem, siłowaniem się.

• Podniesienie koncentracji uwagi, siły i energii – ćwiczenia z

grupy „przeciwko” (paczka, skała, bycie przyklejonym do

podłogi).

• Uspołecznienie dzieci nadpobudliwych – uzyskujemy w

trakcie delikatnego przewracania, kołysania i huśtania w

kocu.

• Kontrolę nad swoimi zachowaniami – pomagają wyćwiczyć

przeciwstawne sposoby wyładowania swoich emocji.

• Dzieci w terapii metodą W. Sherborne są

„niezmordowane” domagają się kontynuowania
ćwiczeń w nieskończoność. Problemem jest nie
jak „inicjować ćwiczenia”, lecz „jak je
przerywać”.

• Wydaje się, że częste przerwy, kołysania w

ramionach rodziców, leżenie na materacach z
jednoczesnym lekkim masażem wykonywanym
przez dorosłych partnerów daje najlepsze efekty.

• Reasumując, metoda W. Sherborne zajmuje

ważne miejsce w procesie terapeutyczno –
wychowawczym, jak kolwiek nie może być
jedyną formą terapii dzieci nadpobudliwych
psychoruchowo.