METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE

Posted czw., 08/07/2010 - 13:23 by Kamil G.

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORN Twórcą metody jest Weronika Sherborne (1943-1990) fizjoterapeutka, nauczyciel WF, wykładowca akademicki. Opis metody zawarła w jedynej swojej książce pt. „Ruch Rozwijający dla dzieci” (1990). Obserwując przez lata rozwój sposób jaki dzieci poznają świat, łącząc wieloletnie własne doświadczenia zawodowe oraz wiedzę i umiejętności zdobyte w czasie pobytu w Studio Tańca i pracy z Rudolfem Labanem stworzyła metodę zwaną Ruchem Rozwijającym. „Z mojego doświadczenia płynącego z nauczania i obserwacji ruchu, ucząc się przez próby i błędy, doszłam do wniosku, że wszystkie dzieci mają dwie zasadnicze potrzeby: czuć się w swoich ciałach „jak w domu”, czyli umieć w pełni nad nimi panować, po drugie odczuwają potrzebie nawiązywania kontaktów z innymi” /Sherborne, 1990/ CELE RUCHU ROZWIJAJĄCEGO:

• Posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń jego rozwoju. Wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi.

• Stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu zaczyna mieć zaufanie do siebie i innych, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa, nawiązuje kontakty z innymi osobami.

ZASTOSOWANIE: W profilaktyce: Forma pomocy dzieciom, młodzieży i dorosłym w różnych sytuacjach trudnych. Zapobiega powstawaniu zaburzeń, jeśli włączymy ją w program:

•  Przygotowania dziecka mającego pójść do przedszkola, rozpoczynającego naukę szkolną

•  Zajęć integrujących klasę szkolną,

•  Przygotowania rodzin adopcyjnych i zastępczych do przyjęcia dziecka oraz w początkowym okresie jego pobytu w rodzinie,

•  Przygotowania młodych małżeństw do pełnienia roli rodziców

Jako metoda wspomagająca rozwój, a więc stymulująca go,W pracy z dorosłymi w celu stworzenia w grupie, atmosfery wzajemnego zaufania, bezpieczeństwa i relaksuJako forma osiągania odprężenia:W zajęciach odprężająco – relaksacyjnych w trakcie zajęć szkolnych, np. na lekcjach wfW zajęciach relaksacyjnych dla rodziców.W terapii:

• W pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim w przypadkach upośledzenia umyslowego oraz innego rodzaju niepełnosprawności

• Dla dzieci z tzw. Normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej

• Stanowi doskonały wstęp do innych zajęć terapeutycznych, np. logopedycznych

Sposób prowadzenia aktywności ruchowych:

• Dostarczanie radości

• Współudział

• Zabawa

• Bez osądzania

Zadania prowadzącego sesje ruchowe względem uczestników:

• Pokazać, ze chcemy być z nimi,

• Że są wartościowymi osobami, ich pomysły są wartościowe i ważne, respektowane w czasie sesji ruchowych, mają wpływ na jej przebieg,

• Sesje ruchowe to czas wspólnych doświadczeń ruchowych, gdzie wszyscy są w tym samym stopniu zaangażowani a wysiłek każdego jest doceniany i zauważony bez względu na poziom umiejętności

• Zapewnić uczestnikom poczucie emocjonalnego i fizycznego bezpieczeństwa,

• Stymulować kreatywność uczestników

Dostarczać pozytywnych doświadczeń i przeżyć! Teoria ruchu Labana

• Teoria ruchu Labana pomaga nauczycielom uświadomić sobie:

•  które części lub część ciała biorą główny udział w ćwiczeniu

•  które cechy ruchu powinny zostać utrwalone, jak porusza się dana osoba

•  w jakim kierunku porusza się dana osoba

Która część ciała się rusza?

• Czy porusza się całe ciało, czy tylko jedna część

• Czy górna połowa ciała bierze udział w ruchu, czy porusza się gównie dolna połowa

• Czy porusza się środkowa część ciała, czy ruch ogranicza się tylko do skrajnych części (ręce i stopy)

• Czy w ruch włączone są „punkty środkowe” - łokcie i/lub kolana

• Czy ciało porusza się w sposób skoordynowany

Na pytanie, w jakich kierunkach porusza się ciało, odpowiada się za pomocą sześciu podstawowych kierunków nazwanych przez Labana skalą wielowymiarową:

• do przody / do tyłu

• w górę / w dół

• z boku na bok

• Dopóki świadomość własnego ciała nie jest wystarczająco rozwinięta u dziecka, jego ruch w przestrzeni nic nie znaczy. Kierunki w przestrzeni zaczynają nabierać znaczenia wraz z rozwojem tej świadomości.

Elementy ruchu:

• Energia - postawy mieszczące się pomiędzy granicami „maksymalna siła” oraz „maksymalna lekkość/delikatność”

• Przepływ - postawy od kontrolującej ruch, gdy możliwe jest wstrzymanie go, do braku kontroli ruchu, niemożności zatrzymania ruchu po jego rozpoczęciu; wyróżnia się także przepływ przerywany – ruch jest szarpany, arytmiczny

• Przestrzeń – skala rozpięta pomiędzy oszczędnym korzystaniem z przestrzeni, wybieraniem tylko linii prostych a poruszaniem się w trzech wymiarach osoby dobrze czującej się w przestrzeni

• Czas – niektórzy poruszają się szybko, gwałtownie i pośpiesznie, inni poddają się czasowi, ich ruchy są powolne i przedłużone

Cechy ruchu:

• mocny

• łagodny

• kontrolowany

• swobodny

• prosty

• wielokierunkowy

• szybki

• powolny

Działania podstawowe według Labana:

• pchnięcie lub uderzenie pięści - siła, kontrolowany przepływ, prosty kierunek, gwałtowność

• ruch o charakterze „unoszenia się na wodzie” - łagodność, swobodny przepływ, wielokierunkowość, przedłużenie ruchu

• ruch ślizgowy – lekkość, kontrolowany przepływ, prosty kierunek, rozciągnięcie w czasie

• Uderzenie (z zamachem) – siła, swobodny przepływ, wielokierunkowość, szybkość

• Naciskanie

• Wkręcanie

• Trzepnięcie

• Lekkie dotknięcie

 RUCH PROWADZĄCY DO POZNANIA SIEBIE

• Każdy człowiek odczuwa potrzebę poznawania i kontrolowania własnego ciała. Ruch pozwala na poznanie poszczególnych części ciała, przy czym szczególnie ważne są: stopy, kolana, nogi, .biodra

• Poznanie własnego ciała prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości, wyodrębnienia własnego „ja” od otoczenia. Człowiek musi odczuwać i znać własne ciało, jego części. Ostatecznie w rozwoju dokonuje się to około 3. roku życia.

Źródła świadomości własnego ciała:

• kontakt ciała z podstawą (ziemią, podłogą)

• wyczucie centralnej części ciała jako elementu integrującego ciało (brzuch i tułów)à pozwala to na odczuwanie ciała jako całości

Etapy w rozwoju wiedzy o własnym ciele:

• wyczuwanie własnego ciała

• nazywanie własnego ciała

• świadoma kontrola ciała i jego ruchów, a w rezultacie – kontrola zachowania

RUCH KSZTAŁTUJĄCY ZWIĄZEK JEDNOSTKI Z OTOCZENIEM FIZYCZNYM

• Te aktywności mają na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni, by na tej podstawie mógł się wytworzyć związek człowieka z tym, co go otacza à ruch ten odbywa się na najniżej, np. na podłodze, co prowadzi do wytworzenia kontaktu z podstawą i daje poczucie „ugruntowania”, stabilności.

• Inne formy ruchu zmierzają do tego, aby człowiek czuł się swobodnie w otaczającej go przestrzeni - natomiast jeśli coś zakłóca tę swobodę, stajemy się niejako zahamowani w swoich działaniach, często przestraszeni, niechętni do przeciwstawiania się nowym sytuacjom, wyizolowani à ruch ten polega na przemieszczaniu.

RUCH WIODĄCY DO WYTWORZENIA SIĘ ZWIĄZKU Z DRUGIM CZŁOWIEKIEM

• Ten ruch sprzyja wytworzeniu się zaufania do drugiego człowieka i na tej podstawie – budowania związku z drugim człowiekiem. Do wytworzenia się takiej więzi dochodzi w trakcie wspólnych doświadczeń podczas zabaw ruchowych. à celem czynności ruchowych jest zachęcanie uczestników do nawiązywania pozytywnych i znaczących kontaktów z innymi osobami, opartych na wzajemnym poznaniu i zrozumieniu potrzeb partnera oraz na wzajemnym zaufaniu.

Ze względu na typ ruchu Rudolf Laban klasyfikuje związki międzyludzkie jako:

• ruch „z”

• ruch „przeciwko”

• ruch „r

Ruch „z”

• czynności ruchowe, w których jeden z partnerów jest bierny, drugi zaś aktywny i opiekuńczy względem niego

• wymaga to ze strony aktywnego partnera zrozumienia potrzeb i możliwości drugiej osoby, a ze strony partnera pasywnego – całkowitego zaufania do osoby aktywnej

• takie zachowanie powoduje u partnera aktywnego wzmocnienie zaufania do samego siebie, wynikające ze świadomości, że jest on w stanie udzielić pomocy swemu podopiecznemu à w ten sposób buduje się wzajemne zaufanie i zrozumienie przy pełnieniu odmiennych, uzupełniających się ról.

Ruch „przeciwko”

• służy uświadomieniu uczestnikom ich własnej siły oraz asertywności przy współdziałaniu z partnerem bez użycia agresji, dlatego nie jest wskazane wyłanianie zwycięzców i pokonanych

• celem tych aktywności jest pomoc dziecku w skupieniu i ukierunkowaniu działania siły, kontrolowanie jej i używanie we właściwy sposób

• ta forma ruchu wyzwala nagromadzone napięcie psychiczne, uczy radzenie sobie w sytuacji konfliktu, uświadamia emocje

• to zabawa w mocowanie, popychanie, siłowanie się

Ruch „razem”

• czynności ruchowe, które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów

• zajęcia prowadzą do wytworzenia harmonii i równowagi

• udział wymaga wzajemnego zaufania, zrozumienia, współpracy i równego wkładu wysiłku fizycznego, co jest warunkiem osiągnięcia sukcesu

 RUCH PROWADZĄCY DO WSPÓŁDZIAŁANIA W GRUPIE

• czynności te można również zakwalifikować do typów „z”, „przeciwko” i „razem” – różnica polega na liczbie uczestników (jest ona większa)

• celem ruchu jest zaangażowanie wszystkich uczestników w aktywność ruchową, we współdziałanie ze sobą

• każdy powinien współtworzyć na miarę swoich możliwości, a nie być jedynie fizycznie do grupy przypisanym à można już w tym przypadku mówić o współpracy;

 RUCH KREATYWNY

• We wszystkich wcześniej opisanych rodzajach aktywności powinny występować elementy ruchu twórczego – nauczyciel zachęca uczestników do własnej realizacji aktywności ruchowych oraz do tworzenia własnych sekwencji ruchowych

• Dzięki ruchowi kreatywnemu wyrażana jest naturalna potrzeba samorealizacji w zakresie tworzenia

Korzyści płynące ze stosowania Metody Ruchu Rozwijającego:

1. Lepsze wyczucie własnego ciała

2. Przełamanie barier w kontakcie fizycznym i psychicznym

3. Rozładowanie napięć emocjonalnych

4. Budowanie zaufania

5. Rozwijanie poczucia odpowiedzialności za drugą osobę

6. Umiejętność pracy w grupie

7. Pobudzanie kreatywnego myślenia i działania

8. Integracja grupy

9. Podnoszenie sprawności fizycznej

10. Dobra zabawa

Komentarze dzieci Ćwiczyliśmy (mój partner i ja) z małą dziewczynką, która miała na imię Andrea i była bardzo wesoła. Widzieliśmy, jak się cieszy i to było bardzo fajne. Kiedy zobaczyliśmy, że mogło ją coś boleć w środku, wtedy próbowaliśmy cos zrobić, żeby ją nie bolało. Zachowywaliśmy się tak, jakby nam było świetnie i robiliśmy z nią różne ćwiczenia. No i to wychodziło. Ludzie myślą, że oni są jak kawałek drewna, ale tak wcale nie jest. Oni czują, dotykają, wąchają, widzą, lubią labo nie lubią, cieszą się, martwią, czyli są tacy sami jak my, ale jakoś nie mogą używać tego wszystkiego ta samo jak my. Miałam kłopoty z ich siłą, bo są bardzo silni. Ja myślę, że im jest trudno być razem z innymi ludźmi, bo ludzie wcale nie chcą ich poznać. Bardzo mi się to nie podoba. RebeccaBibliografia:

1. Bogdanowicz M. "Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dzieci", WSiP, Warszawa 1996.

2. Sherborne W. "Ruch rozwijający dla dzieci", Warszawa 1997, PWN.

3. Snochowska M. "Metoda Weroniki Sherborne w edukacji wczesnoszkolnej", "Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne" nr 4, 1996.

4. "Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne we wspomaganiu rozwoju dziecka"

5. "Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu dziecka w rozwoju przedszkolnym"

Opracowała Anna Karaś 

http://www.ncpl.pl/?q=node/38

• ZAŁOŻENIA METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO

Weronika Sherborne tworząc metodę Ruchu Rozwijającego, zwaną w Wielkiej Brytanii "Developmental Movement" opierała się przede wszystkim na teorii R. Labana oraz na doświadczeniach z własnej długoletniej pracy z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Wypracowany w latach sześćdziesiątych system ćwiczeń ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i korygowaniu jego zaburzeń. Główna idea metody wyraża się w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez W. Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi w trakcie tzw. "baraszkowania". Prostota i naturalność są głównymi walorami metody Weroniki Sherborne i stanowią o jej wartości i powodzeniu.

Podstawowe założenia metody, to rozwijanie przez ruch:

·  świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,

·  świadomości przestrzeni i działania w niej,

·  dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Dziecko poznaje więc własne ciało i przestrzeń, która je otacza, spotyka w niej innego człowieka, uczy się współpracować, zdobywa zaufanie do siebie i innych, a czując się bezpieczne może stać się twórcze. Ruch jest zabawą, która daje przeżycie radości i dzielenia jej z innymi, co jest bardzo ważne w nawiązywaniu kontaktów społecznych.

•         STOSOWANIE METODY WERONIKI SHERBORNE W POLSCE

Metoda Ruchu Rozwijającego jest upowszechniana w Polsce od przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Była ona kilkakrotnie prezentowana przez Weronikę Sherborne i jej uczniów: Annę Leonard - nie żyjącą już dyrektorkę "szkoły życia" w Londynie oraz George`a Hilla - byłego dyrektora centrum rehabilitacji dla dorosłych osób upośledzonych w Bristolu.
Z metodą mieli okazję także zapoznać się polscy specjaliści w czasie pobytu w Wielkiej Brytanii ( m.in. Maria Przasnyska, Marta Bogdanowicz).

Metoda ta jest wykorzystywana w Polsce w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci zdrowych i z różnymi zaburzeniami rozwoju:

·  dzieci upośledzonych w rozwoju,

·  dzieci autystycznych,

·  dzieci z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym,

·  dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,

·  dzieci głuchych i niewidomych,

·  dzieci z domów dziecka.

•        ORGANIZACJA ĆWICZEŃ I GRUP ZAJĘCIOWYCH

Projektując zajęcia metodą Weroniki Sherborne, warto pamiętać, że mają one pomóc dziecku w poznaniu siebie, w zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu innych i nauczeniu się ufania im, a dalej - poprzez nabywanie pewności siebie i wiary we własne możliwości - w nauczeniu się aktywnego i twórczego życia.
Chcemy w tym dziecku pomóc, mając do dyspozycji przede wszystkim ruch i możliwość bliskiego, fizycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Jeżeli naprawdę będziemy rozumieć cel tych zajęć, to ich forma i propozycje różnych ćwiczeń będą się nam nasuwały same. Będzie się to działo w sposób naturalny, tak jak naturalnie i spontanicznie robią to małe dzieci w kontaktach ze swoimi rodzicami, tuląc się do nich, gdy czują się zagrożone, lub podskakując z radości, gdy się cieszą.
Zarówno projektując, jak i prowadząc zajęcia, należy pamiętać o obowiązujących zasadach, którymi powinna kierować się osoba prowadząca.

Oto wskazania dla terapeuty:

·  uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możesz dziecko zachęcać),

·  postaraj się nawiązać kontakt z dzieckiem (wzrokiem, dotykiem),

·  zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać radość z aktywności ruchowej,

·  bierz udział we wszystkich ćwiczeniach - baw się,

·  przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji,

·  zauważaj i stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na działanie twórcze,

·  miej poczucie humoru,

·  nie krytykuj dziecka,

·  chwal dziecko nie za efekt, co za jego starania i wysiłek,

·  unikaj stwarzania sytuacji rywalizujących,

·  rozszerzaj krąg doświadczeń społecznych dziecka,

·  większość, szczególnie początkowych ćwiczeń, prowadź na podłodze,

·  zaczynaj od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając,

·  zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka,

·  proponuj na przemian ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne,

·  miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka,

·  ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby,

·  we wszystkich ćwiczeniach dbaj o to, aby dziecko znalazło się także w pozycji dominującej,

·  zaplanuj początek ćwiczeń tak, aby zawierał propozycję ćwiczeń - spotkań dających poczucie bezpieczeństwa, oparcia i bliskiego kontaktu,

·  na zakończenia zajęć proponuj ćwiczenia wyciszające, uspokajające.

Planowane zajęcia prowadzone metodą Ruchu Rozwijającego muszą uwzględniać prawidłowości rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka oraz rozwoju procesu grupowego, a także możliwości i ograniczenia psychofizyczne dzieci, wynikające z zaburzeń ich rozwoju. Program zajęć dla całej grupy powinien uwzględniać zarówno potrzeby grupy, jak i indywidualne potrzeby dzieci.
W niektórych przypadkach konieczne jest prowadzenie zajęć indywidualnych. Ich planowanie jest oparte na wcześniejszej, wstępnej diagnozie dziecka i wynika z potrzeb i ograniczeń rozwojowych dziecka.
Zajęcia z wykorzystaniem metody Weroniki Sherborne można z powodzeniem stosować jako oddziaływania indywidualne, jednakże z uwagi na wartość, jaką dla rozwoju społecznego dziecka niesie możliwość kontaktu z innymi osobami, zdecydowanie zachęcać należy do prowadzenia ich w formie zajęć grupowych.
Aby dziecko swobodnie i bezpiecznie czuło się w grupie, nie może ona być zbyt liczna. Najbardziej komfortowe warunki zapewnia grupa licząca 6 - 14 dzieci, ale w przypadku oddziaływań profilaktycznych liczebność grupy może wynosić około 25 - 28 dzieci. Wiek nie jest ograniczony: mogą to być dzieci w wieku niemowlęcym, jak i dorośli.
Najczęściej jednak pracuje się z dziećmi w wieku przedszkolnym i szkolnym. Dobrze jest, gdy każdemu dziecku można zapewnić starszego lub dorosłego partnera. Rolę partnerów dzieci młodszych z powodzeniem mogą pełnić dzieci starsze.
Dla celów terapeutycznych zajęcia winny odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu, lepiej gdy odbywają się częściej. Czas trwania zajęć prowadzonych metodą Ruchu Rozwijającego zależy od samopoczucia i zainteresowań dzieci oraz od ich możliwości rozwojowych, najczęściej około 1 godziny ( albo krócej).
Należy również zadbać o odpowiednie warunki lokalowe: przestrzeń, odpowiednie podłoże ( najlepiej parkiet), świeże powietrze. Zajęcia mogą odbywać się wszędzie, w każdych warunkach, ponieważ nie wymagają żadnych urządzeń czy pomocy do ćwiczeń. W niektórych sytuacjach mogą być jednak pomocne materace lub koce; szczególnie, gdy zajęcia prowadzi się z dziećmi ze znacznym kalectwem. Wszyscy uczestnicy ćwiczeń powinni mieć ubranie zapewniające im pełną swobodę ruchów, najlepiej, gdy ćwiczą boso, bo daje to im najlepszy kontakt z podłogą i poczucie oparcia o nią.
Metodę Weroniki Sherborne można zaliczyć do niewerbalnych treningów interpersonalnych. Zajęcia w grupie są szansą na zdobywanie i wzbogacanie doświadczeń społecznych. Mogą pomóc dzieciom w nauce bycia z innymi, czerpania satysfakcji z różnych form kontaktów społecznych.

•        RODZAJE ĆWICZEŃ

W programie ćwiczeń ruchowych Weronika Sherborne wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:

a/ Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała:

Poznanie własnego ciała oraz umiejętność kontrolowania go jest podstawową potrzebą każdego człowieka. W rozwoju wiedzy o własnym ciele możemy wyróżnić kolejne etapy: wyczuwanie własnego ciała, nazywanie części ciała, utrwalanie wiedzy o naszym ciele. Na tej podstawie wykształca się świadoma kontrola ciała i jego ruchów.
Stopy, kolana, uda, nogi to części ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej. Są one szczególnie ważne ze względu na rolę jaką pełnią. Kontrola ich jest niezbędna do utrzymania pełnej równowagi ciała.
Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała to ćwiczenia polegające na tzw. "wyczuwaniu". Możemy wymienić tutaj ćwiczenia na:

·  wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków,

·  wyczuwanie rąk i nóg,

·  wyczuwanie twarzy,

·  wyczuwanie całego ciała.

b/ Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:

Są to ćwiczenia ściśle związane z poprzednią grupą. Należy znać siebie, mieć pewność działania, aby nawiązywać kontakty z innymi osobami. Ćwiczenia te umożliwiają poznanie otoczenia, dzięki czemu dziecko może czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Wykonywane są wyłącznie na podłodze. Mogą być przeprowadzane indywidualne, w parach lub w grupie.

c/ Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą:

Polegają na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas sesji ruchowych, ich rezultat zależy od stopnia zaangażowania ćwiczących. W ćwiczeniach tych partner "bierny" jest pod opieką osoby aktywnej. Partnerzy poznają siebie, swoją siłę, wspólnie przeżywają wykonywane zadania. Ćwiczenia te są przede wszystkim dobrą zabawą, w trakcie której uchodzą nagromadzone emocje i napięcia.
Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu możemy podzielić na cztery grupy:

·  ćwiczenia "z" w parach,

·  ćwiczenia "przeciwko" w parach,

·  ćwiczenia "razem" w parach,

·  ćwiczenia "razem" w grupie.

d/ Ćwiczenia twórcze:

Ćwiczenia "twórcze" pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący mógłby nie doświadczyć w innych warunkach. W trakcie zajęć każde dziecko może być twórcą w stopniu, w jakim sobie życzy. Szczególnym rodzajem ćwiczeń twórczych godnych polecenia w pracy z małymi dziećmi są ćwiczenia przy muzyce w formie tańca.

•         ZASTOSOWANIE METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO

Rozważając możliwości zastosowania metody Ruchu Rozwijającego, warto myśleć o tej metodzie jako o sposobie działania dającym szansę na prawidłowy rozwój dziecka i poprawę funkcjonowania dziecka i rodziny.
Metoda Weroniki Sherborne jest metodą ogromnie uniwersalną, o wielu możliwościach jej stosowania. Jest ona skuteczna jako metoda terapeutyczna, daje się też z powodzeniem wykorzystać w profilaktyce, w poszerzaniu doświadczeń psychologicznych i społecznych osób zainteresowanych własnym rozwojem.
Znajduje zastosowanie jako metoda terapii: w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, z dziećmi z tzw. normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej, z dziećmi mającymi trudności w czytaniu, pisaniu i dziećmi jąkającymi się.
Ponadto może pełnić funkcję stymulatora rozwoju dla dzieci przebywających w instytucjach wychowania zbiorowego.
Inną z możliwości wykorzystania metody Ruchu Rozwijającego jest sposób osiągania odprężenia:

·  w zajęciach odprężająco - relaksacyjnych w trakcie zajęć szkolnych lub przedszkolnych

·  w zajęciach relaksacyjnych dla rodziców

http://przedszkolaczek.com.pl/infusions/articles/readarticle.php?article_id=5