Problem śmierci, bólu i

cierpienia

Egzystencjalizm (wokół pojęcia

nihilizmu):



F. Nietzsche (1844 – 1900)



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)



Martin Heidegger (1889 – 1976)



Jean Paul Sartre (1905 – 1980)



Albert Camus (1913 - 1960)

F. Nietzsche – filozof życia



Życie – egzystencja ludzka jest

bezcelowa. Życie nie jest narzędziem

do realizacji jakiegoś wyższego celu, bo

życie samo w sobie jest celem. Nie ma

nic poza życiem.

F. Nietzsche



Nihilizm - „Bóg umarł”



Krytyka chrześcijaństwa (moralności):

rasa panów i rasa niewolników

resentyment



Nadczłowiek

wola mocy

amor fati

wieczny powrót

Miguel de Unamuno –

tragizm ludzkiego życia



Człowiek to ktoś, kto umiera



Drogą do autentyczności jest samotność



W tej samotności, w sobie człowiek odnajduje

jednak tylko pustkę



Rozum ludzki jest odpowiedzialny za

wytwarzanie lęku i rozpaczy. Gdyż człowiek dąży

do nieskończoności, której nie może osiągnąć



Im jednak większy lęk, tym większa nadzieja



Bóg: akt wiary wytwarza Boga. „Stworzyliśmy

Boga, aby uratować świat przed nicością”

Jean Paul Sartre –

egzystencja ku nicości



Byt: byt w sobie (świat rzeczy) oraz byt dla

siebie (człowiek)



Człowiek to egzystencja ku nicości



Człowiek wprowadza nicość do świata

„Człowiek jest tym kim nie jest”



Wolność (świadomość)



Trwoga- to sposób ludzkiego życia (nie lęk, który

jest zawsze lękiem wobec czegoś). Trwoga jest

trwogą wobec samego siebie – własnej wolności



Egzystencja poprzedza esencję

Albert Camus – człowiek

absurdalny



Absurd: źródła absurdu np. świadomość śmierci,

przemijania



Człowiek jest absurdalny



Człowiek dąży do jedności ze światem

(Bogiem?), ale jest to niemożliwe



Nie można uciec przed absurdem: ani w

samobójstwo, ani w wiarę (filozoficzne

samobójstwo), tylko świadomie zaakceptować

absurd – to rezygnacja ze złudzeń, ale też

początek „prawdziwego” życia

Camus

Człowiek żyjący w absurdzie to człowiek

zbuntowany

Syzyf