Pielęgniarstwo

Europejskie

Zespół

Barber i Kratz zaproponowali taką definicje:

„Opieka zespołowa oznacza, że ludzie z

różnych dyscyplin opiekując się pacjentami
pracują razem. W tym przypadku polem
działania jest opieka podstawowa lub praktyka
ogólne z założeniem, że opieka zespołowa ma
większe zalety w porównaniu z indywidualną
pracą

poszczególnych

profesjonalistów

działających w pojedynku.”

Zespół

jest więc zbiorem osób, które

mają wyraźny powód do wspólnej pracy i
potrzebują nawzajem swoich możliwości i
umiejętności.

Zespół

Praca zespołowa powoduje:



aktywizację,



wzrost wydajności,



poprawienie jakości wyników,



wzmocnienie związków pomiędzy

pracownikami,



bardziej ekonomicznie wykorzystanie czasu

pracy zatrudnionych.

Praca zespołowa

Praca zespołowa jest

podstawą skutecznych,

skoordynowanych i

zintegrowanych usług i w jej

formie najlepiej wykorzystuje

się i tak niedostateczne

środki.

Praca zespołowa

Skuteczna strategia porozumiewania

się jest niezbędna, aby zespół

pracował wydajnie. Wymaga to

regularnych spotkań. Każdy członek

zespołu musi jasno rozumieć role,

funkcje i umiejętności swoich

kolegów i uzgodnione zadania

zespołu.

Zadania i cele zespołu powinny być

jasne i wspólne.

Tożsamość zawodowa

Tożsamość zawodowa jest określana

jako:

wkład w pracę zespołu, jest istotna dla
skutecznej pracy zespołowej i z natury rzeczy
zależy od multidyscyplinarnej struktury opieki
podstawowej.

Tożsamość zawodowa

Nawiązywanie i prowadzenie efektywnej

współpracy zespołowej stanowi jeden z
trudniejszych

problemów

poszczególnych

członków zespołu, reprezentujących różne
specjalności. Jednym z członków takiego
zespołu jest pielęgniarka. Może ona być
głównym informatorem chorego i rzecznikiem
jego spraw.

Pielęgniarka

Pielęgniarka

ma

dobre

warunki

umożliwiające poznanie chorego, zapewnienie

mu bezpieczeństwa, wygody i różnorodnej

pomocy w zaspokajaniu potrzeb, ponieważ

jako jedyna pozostaje z nim w kontakcie

najdłużej.

Pielęgniarka

ma

więc

możliwość

dokonywania

obserwacji

i

gromadzenia

informacji tak, aby właściwie ocenić jego stan i

określić cele opieki pielęgniarskiej.

Pielęgniarka

Rola

pielęgniarki

w

środowisku

terapeutycznym jest ważna, a mimo to ranga
zawodu w społeczeństwie jest stosunkowo niska.
Przyczyną

tego

jest

przywiązanie

przez

pielęgniarki w zbyt małym stopniu znaczenia do
spełnienia roli edukacyjnej i ekspresyjnej, a
traktowanie zawodu jako ciągu czynności
instrumentalnych.

Pielęgniarka

Praca pielęgniarki nabiera szczególnego

znaczenia zarówno w zespole pielęgniarskim,

jak i w szerszym zespole terapeutycznym

danej jednostki organizacyjnej.

Ze względu na zmiany i ciągłe dążenie do

poprawy

jakości

usług

medycznych

pielęgniarka musi wykazywać się w swojej

pracy

profesjonalizmem

i

nieustanną

gotowością niesienia pomocy pacjentowi, ale

także być równorzędnym PARTNEREM w

procesie leczenia.

Współpraca

Wzajemna współpraca między pielęgniarkami

i całym personelem medycznym, obdarzenie

się zaufaniem i rzetelnością w wykonywaniu

obowiązków wpływa nie tylko na atmosferę

pracy, a także na jakość sprawowanej opieki

nad pacjentem.

Zespół terapeutyczny tworzą specjaliści,

którzy mają wspólny cel, ale zakres działań

musi być precyzyjnie ustalony, podobnie jak

zakres

odpowiedzialności

za

dokonane

zabiegi.

Koordynator

W

zespole

terapeutycznym

jedna z osób pełni funkcję
koordynatora

pracy,

ma

uprawnienia

i

kompetencje

kierownicze, może być również
przywódcą.

Koordynator

Komunikacja kierownika z

zespołem jest szczególnie ważna
dla realizacji celów zespołowych
oraz

utrzymania

klimatu

emocjonalnego w grupie.

Kierownik zespołu
terapeutycznego



pomaga grupie stawać się zespołem

gotowym do współpracy,



wywołuje i wzmacnia pożądane zjawiska:

budowanie i poszukiwanie porozumienia,
przekazywanie i podsumowywanie informacji,
myśli, celów, wspólne planowanie,



wzmacnia osoby do samodzielności i

autonomii jako jednostki i jako członka
zespołu.

Umiejętność komunikowanie się w
zespole

Szczególnie ważne są

umiejętności komunikowania

oparte o zasady asertywności –

uczciwe, szczere, bezpośrednie.

Relacja pielęgniarka -
lekarz

Jak wynika z badań, lekarze preferują

pozycję dominującą w zespole. Pielęgniarki zaś za

satysfakcjonującą pozycję uważają taką, w której

pełnią one rolę partnera w zespole.

Relacje między pielęgniarką a lekarzem

wyznaczone są przez formalne uwarunkowania ich

pozycji zawodowych jak i psychospołeczne

uwarunkowania

charakterystyczne

dla

przedstawicieli obu tych grup zawodowych.

Relacja pielęgniarka -
lekarz

Ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach

pielęgniarki i położnej (Dz.U. 1996, nr 91, poz.
410) z późniejszymi zmianami reguluje
stosunki między lekarzami a pielęgniarkami i
położnymi, ustalając w sposób jednoznaczny
zasady

partnerstwa.

Świadczą o tym następujące zapisy: zgodnie z
art. 22 pielęgniarka i położna:



ma prawo uzyskania od lekarza informacji o

stanie

zdrowia

pacjenta,

rozpoznaniu,

proponowanych metodach diagnostycznych,
leczniczych i rehabilitacyjnych oraz o dających
się przewidzieć następstwach tych działań,



w przypadkach uzasadnionych wątpliwości ma

prawo domagać się od lekarza, który wydał
zlecenie, by uzasadnił potrzebę wykonania
tego zlecenia,

cd.



w wyjątkowych przypadkach ma prawo

odmówić wykonania zlecenia lekarskiego,
podając niezwłocznie przyczyny odmowy na
piśmie.

Relacja pielęgniarka -

lekarz

W szpitalu istnieje duża trudność

związana ze ścisłym podziałem pracy wg
odpowiednich

kompetencji.

Lekarze

przeciążeni

koniecznością

poznawania

najnowszych

osiągnięć

medycyny

przerzucają na pielęgniarki wiele zadań, do
których nie były one przygotowane w szkole.

Relacja pielęgniarka -
lekarz

Wśród pielęgniarek powoduje to obawę przed

odpowiedzialnością, dodatkowe stresy. Lekarze

często „nie liczą się ze zdaniem pielęgniarki” i

podważają jej zdanie przy pacjentach.

Oczywiście w środowisku lekarskim występują

ludzie, którzy bardzo cenią sobie czynności

diagnostyczne pielęgniarek. Można to zauważyć

w odniesieniu do opieki psychiatrycznej.

Lekarze uważają, że pielęgniarki to ich uszy i

oczy w okresach nieobecności. Również w

czasie tzw. obchodów lekarskich dopuszczają do

głosu pielęgniarki, by uzyskać od nich

informacje o stanie pacjenta.

Relacja pielęgniarka -
lekarz

Ta możliwość wyrażania własnej oceny

pojawia się tylko w sytuacjach, gdy lekarz
zadaje

pytanie.

To

bierne

zachowanie

świadczy o dominującej pozycji lekarza wobec
pielęgniarek.

Wielu lekarzy wprawdzie wyraża szacunek

do ich pracy, jak to się dzieje np. w oddziałach
intensywnej terapii, rzadko jednak wymienia
się

pracę

pielęgniarek

jako

działanie

zespołowe dwóch grup profesjonalistów.

Należy pamiętać, iż

wszelkie konflikty

między personelem

odbijają się z

niekorzystnie na

pacjentach

.