Opracowała:

Kompetencja 
komunikacyjna



Jest  to  umiejętność  używania  języka 

odpowiednio  do  odbiorcy  oraz  do 

okoliczności  towarzyszących  procesowi 

komunikacji.  Kompetencja  ta  oznacza 

więc  umiejętność  stosowania  reguł 

grama-tycznych, 

konstruowania 

wypowiedzi  poprawnych    i  adekwatnych 

do danej sytuacji.



Dotyczy  stopnia,  w  jakim  pożądane 

cele są osiągane przez komunikację w 

sposób stosowny do sytuacji.

Cele komunikacji

Schemat kompetencji

Etyka komunikacji



prawdomówność, wierność, uczciwość, rozsądek



wolność ekspresji, różnorodność perspektyw, 
tolerancja dla różnicy zmian



zrozumienie innych, szacunek



dostęp do zasobów informacji na temat komunikacji



komunikacja wyrażająca troskę o zrozumienie



potępienie komunikacji, która degraduje jednostki



wyrażanie osobistych przekonań



odpowiedzialność

Składniki:



MOTYWACJA to stopień, w jakim dana osoba 

dąży  do  kompetentnego  komunikowania    w 
danym kontekście,



WIEDZA  obejmuje  treści  dotyczące  tego,  co 

powiedzieć  lub  zrobić  oraz  procedury,  za 
pomocą której te treści będą wykonywane,

Składniki c.d.



UMIEJĘTNOŚCI  –  powtarzalne  zachowanie 

zorientowane na cel,



KONTEKST  tworzy  ramy,  w  których  zachodzi 

interakcja,  składa  się  z  dostrzeganych  przez 
nas granic, które pomagają w ustaleniu co jest 
komunikacją i jaka być powinna

Kontekst



Fizyczny – zależy od miejsca, wywiera wpływ 

zarówno  na  treść,  jak  i  na  formę  naszych 

przekazów.



Społeczno-emocjonalny  –  obejmuje  m.in. 

charakter 

więzi 

pomiędzy 

uczestnikami 

interakcji,  postawy,  status  i  role  odgrywane 

przez  poszczególne  osoby,  system  norm, 

życzliwość  lub  jej  brak,  powaga  lub  wesołość, 

formalność lub bezpośredniość.

Kontekst c.d. 



Czasowy – pora dnia, określa, czy informacje 

dostosowane  są  do  określonych  przez  normy 

społeczno-kulturowe 

kolejności 

sekwencji 

komunikacyjnych.



Kulturowy – wszystkie wyuczone zachowania 

i  zasady  wpływające  na  przebieg  interakcji; 

odnosi  się  do  zasad,  norm,  reguł  i  wzorów 

komunikowania,  które  są  typowe  i  właściwe 

dla konkretnej kultury.

Komunikacja werbalna 



Komunikacja werbalna- oparta na 

przekazie słownym.

Komunikacja niewerbalna



Komunikacja niewerbalna- funkcjonująca 

na zasadzie informacji pozasłownej np. ruchy 
ciała, gesty mimika twarzy, kontakt fizyczny.

Czynniki warunkujące 
zdolność każdej jednostki do 
komunikowania



Czynnik semantyczno – syntaktyczny



Czynnik pragmatyczny



Czynnik sprawności



Czynnik zaangażowania

Czynnik semantyczno-

syntaktyczny



Repertuar kodów, subkodów i języków 

(werbalnych i niewerbalnych), a także 
konwencji i schematów narracyjnych, jakimi 
jednostka może się posługiwać przy 
konstruowaniu i odczytywaniu przekazów;

Czynnik pragmatyczny



Znajomość norm społecznych i wzorów 

zachowania regulujących przebieg interakcji 
komunikacyjnych w zależności od ich 
charakteru, celu, liczby uczestników i ich ról 
(statusów), a także sytuacji komunikacyjnej;

Czynnik Sprawności



Stopień biegłości w posługiwaniu się 

poszczególnymi środkami komunikowania 
„trening kodu” i dokonywaniu ich zmiany w 
trakcie interakcji oraz umiejętności 
wytwarzania przekazów różnego rodzaju.

Czynnik zaangażowania



Jest to ogół predyspozycji, skłonności i 

nawyków warunkujących tryb uczestnictwa 
(czynne, bierne) oraz poziom uczestnictwa 
jednostki w różnych typach i formach 
komunikowania.

Model kompetencji