Opracowała:

Kompetencja
komunikacyjna



Jest to umiejętność używania języka

odpowiednio do odbiorcy oraz do

okoliczności towarzyszących procesowi

komunikacji. Kompetencja ta oznacza

więc umiejętność stosowania reguł

grama-tycznych,

konstruowania

wypowiedzi poprawnych i adekwatnych

do danej sytuacji.



Dotyczy stopnia, w jakim pożądane

cele są osiągane przez komunikację w

sposób stosowny do sytuacji.

Cele komunikacji

Schemat kompetencji

Etyka komunikacji



prawdomówność, wierność, uczciwość, rozsądek



wolność ekspresji, różnorodność perspektyw,
tolerancja dla różnicy zmian



zrozumienie innych, szacunek



dostęp do zasobów informacji na temat komunikacji



komunikacja wyrażająca troskę o zrozumienie



potępienie komunikacji, która degraduje jednostki



wyrażanie osobistych przekonań



odpowiedzialność

Składniki:



MOTYWACJA to stopień, w jakim dana osoba

dąży do kompetentnego komunikowania w
danym kontekście,



WIEDZA obejmuje treści dotyczące tego, co

powiedzieć lub zrobić oraz procedury, za
pomocą której te treści będą wykonywane,

Składniki c.d.



UMIEJĘTNOŚCI – powtarzalne zachowanie

zorientowane na cel,



KONTEKST tworzy ramy, w których zachodzi

interakcja, składa się z dostrzeganych przez
nas granic, które pomagają w ustaleniu co jest
komunikacją i jaka być powinna

Kontekst



Fizyczny – zależy od miejsca, wywiera wpływ

zarówno na treść, jak i na formę naszych

przekazów.



Społeczno-emocjonalny – obejmuje m.in.

charakter

więzi

pomiędzy

uczestnikami

interakcji, postawy, status i role odgrywane

przez poszczególne osoby, system norm,

życzliwość lub jej brak, powaga lub wesołość,

formalność lub bezpośredniość.

Kontekst c.d.



Czasowy – pora dnia, określa, czy informacje

dostosowane są do określonych przez normy

społeczno-kulturowe

kolejności

sekwencji

komunikacyjnych.



Kulturowy – wszystkie wyuczone zachowania

i zasady wpływające na przebieg interakcji;

odnosi się do zasad, norm, reguł i wzorów

komunikowania, które są typowe i właściwe

dla konkretnej kultury.

Komunikacja werbalna



Komunikacja werbalna- oparta na

przekazie słownym.

Komunikacja niewerbalna



Komunikacja niewerbalna- funkcjonująca

na zasadzie informacji pozasłownej np. ruchy
ciała, gesty mimika twarzy, kontakt fizyczny.

Czynniki warunkujące
zdolność każdej jednostki do
komunikowania



Czynnik semantyczno – syntaktyczny



Czynnik pragmatyczny



Czynnik sprawności



Czynnik zaangażowania

Czynnik semantyczno-

syntaktyczny



Repertuar kodów, subkodów i języków

(werbalnych i niewerbalnych), a także
konwencji i schematów narracyjnych, jakimi
jednostka może się posługiwać przy
konstruowaniu i odczytywaniu przekazów;

Czynnik pragmatyczny



Znajomość norm społecznych i wzorów

zachowania regulujących przebieg interakcji
komunikacyjnych w zależności od ich
charakteru, celu, liczby uczestników i ich ról
(statusów), a także sytuacji komunikacyjnej;

Czynnik Sprawności



Stopień biegłości w posługiwaniu się

poszczególnymi środkami komunikowania
„trening kodu” i dokonywaniu ich zmiany w
trakcie interakcji oraz umiejętności
wytwarzania przekazów różnego rodzaju.

Czynnik zaangażowania



Jest to ogół predyspozycji, skłonności i

nawyków warunkujących tryb uczestnictwa
(czynne, bierne) oraz poziom uczestnictwa
jednostki w różnych typach i formach
komunikowania.

Model kompetencji