Uczeń z niepełnosprawnością

intelektualną w szkole.

Uczeń niepełnosprawny:

to - w rozumieniu przepisów

oświatowych - uczeń posiadający
orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego wydane
przez zespół orzekający
działający, w publicznej poradni
psychologiczno-pedagogicznej.



Prawo w Unii Europejskiej i w Polsce
mówi, że wszystkie dzieci mają się
uczyć i wszyscy ludzie dorośli mogą
pracować. Mówi też, że wszyscy
obywatele mają takie same prawa.
Każdy, bez względu na stan jego
zdrowia i sprawność.

W jakich szkołach uczą się dzieci

niepełnosprawne

intelektualnie ?



Większość dzieci z niepełnosprawnością

intelektualną uczy się w szkołach specjalnych. Są

to osobne szkoły tylko dla dzieci

niepełnosprawnych. Uczniowie szkół specjalnych

rzadko kontaktują się z dziećmi sprawnymi. Nie

znają ich.



Niewielka liczba dzieci uczy się w szkołach

integracyjnych albo w klasach integracyjnych. W

szkołach tych dzieci sprawne i niepełnosprawne

uczą się razem. W klasach integracyjnych na lekcji

powinno zawsze być dwóch nauczycieli. Jeden

nauczyciel prowadzi lekcję, a drugi pomaga

uczniom.



Niektóre dzieci z niepełnosprawnością
intelektualną uczą się w zwykłych
szkołach, do których chodzą wszystkie
dzieci z sąsiedztwa. Szkoły te nazywają
się szkołami ogólnodostępnymi.
Niestety w tych szkołach uczniowie
niepełnosprawni często nie otrzymują
potrzebnej pomocy.



Niektóre dzieci, szczególnie te głęboko

niepełnosprawne, uczą się w ośrodkach

edukacyjno−rehabilitacyjno−wychowaw

czych. Tam jest nauka i rehabilitacja w

jednym budynku. To ważne.



Niewielka część uczniów nie chodzi do

szkoły. Nauczyciel przychodzi do ich

domu i tam odbywają się lekcje. Nazywa

się to nauczaniem indywidualnym.



Dzieci, które mają tylko nauczanie w domu, rzadko

spotykają się z innymi dziećmi. Nie biorą udziału we

wspólnych zabawach i ciekawych wydarzeniach. Żyją w

całkowitym odosobnieniu.



O tym, gdzie dziecko będzie się uczyć, powinni decydować

rodzice lub prawni opiekunowie. W wyborze szkoły pomaga

poradnia psychologiczno–pedagogiczna. Po zbadaniu

dziecka specjaliści powinni zaproponować najlepszą dla

niego szkołę.



Zdarza się też, że dziecko nie uczy się wcale. To bardzo

duża krzywda i naruszenie prawa.

Organizacja kształcenia

specjalnego w szkole

ogólnodostępnej:



Rodzice ucznia składają u dyrektora szkoły wniosek o

zorganizowanie kształcenia specjalnego wraz z

orzeczeniem PPP o potrzebie kształcenia specjalnego.



Dyrektor szkoły organizuje kształcenie specjalne, zapewniając

uczniowi:

- dostosowanie wymagań do jego indywidualnych potrzeb

psychofizycznych i edukacyjnych,

- realizację zaleceń zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia

specjalnego,

- indywidualne zajęcia rewalidacyjne (w porozumieniu z organem

prowadzącym) prowadzone przez odpowiednich specjalistów,

- możliwość wydłużenia etapu edukacyjnego,

- odpowiednie pomoce dydaktyczne i sprzęt,
- integrację ze środowiskiem rówieśniczym,
- likwidację barier architektonicznych.



Dyrektor zapewnia ponadto pomoc psychologiczno-pedagogiczną

rodzicom i nauczycielom.

Elementy diagnozy, jaką musi

przeprowadzić PPP:



Rodzaj niepełnosprawności



Poziom rozwoju percepcji wzrokowej (spostrzeganie,

analiza, synteza)



Poziom rozwoju percepcji słuchowej (słuch fonematyczny,

słuch fonetyczny, analiza i synteza słuchowa, wrażliwość

słuchowa, słuch muzyczny)



Poziom koordynacji : wzrokowo-ruchowej, wzrokowo

słuchowej, wzrokowo-słuchowo-ruchowej



Uwaga (trwałość, zdolność koncentracji, stopień rozwoju

uwagi dowolnej)



Pamięć (poziom rozwoju pamięci świeżej i trwałej,

mechanicznej, logicznej; pamięci słów, zdań, tekstów;

pamięci wzrokowej, słuchowej, wzrokowo-słuchowo-

ruchowej)



Poziom rozwoju mowy: artykulacja, gramatyka,

rozumienie



Poziom rozwoju wyobraźni i orientacji przestrzennej



Rozwój myślenia: ujmowanie różnic i podobieństw,

umiejętność klasyfikowania, przyporządkowywania,

wnioskowania, myślenie przyczynowo-skutkowe,

abstrakcyjne, matematyczne, definiowanie pojęć



Poziom rozwoju motorycznego: koordynacja

statyczna i ruchów jednoczesnych, precyzja

ruchów, stan napięcia mięśniowego



Stan dojrzałości społecznej i emocjonalnej



Stan zdrowia dziecka

Kiedy opracowujemy

indywidualny program

nauczania?

Indywidualny (zindywidualizowany) program

nauczania dla uczniów posiadających
orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego tworzony jest wtedy, gdy uczeń
wymaga:



modyfikacji treści programowych,



specjalnej organizacji metod i form pracy,



dodatkowego wsparcia nauczycieli,
specjalistów, rówieśników.

Dyrektor szkoły, z wyjątkiem szkoły

specjalnej, w uzgodnieniu z
organem prowadzącym, przydziela
dodatkowe godziny na
prowadzenie indywidualnych zajęć
rewalidacyjnych
z uczniami niepełnosprawnymi.

W szkolnym planie nauczania należy dodatkowo

uwzględnić dla uczniów niepełnosprawnych, w

zależności od rodzaju i stopnia

niepełnosprawności uczniów, następujące

zajęcia rewalidacyjne:

1) korekcyjne wad postawy,
2) korygujące wady mowy,
3) orientacji przestrzennej i poruszania się,
4) nauki języka migowego lub innych

alternatywnych metod komunikacji,

5) inne, wynikające z programów rewalidacji.

Inne rodzaje zajęć

rewalidacyjnych:



Korekcyjno-kompensacyjne,



Usprawniające motorykę,



Socjoterapeutyczne,



Dydaktyczno-wyrównawcze
(przydzielane w szczególnie
uzasadnionych przypadkach, na
ogólnych zasadach),

Formy zajęć rewalidacyjnych:

Zajęcia logopedyczne organizuje się dla

uczniów z zaburzeniami mowy, które
powodują zakłócenia komunikacji
językowej oraz utrudniają naukę;
zajęcia prowadzą nauczyciele
posiadający przygotowanie w zakresie
logopedii lub logopedii szkolnej;

Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne

organizuje się dla uczniów, u których

stwierdzono specyficzne trudności

w uczeniu się, uniemożliwiające

uzyskanie osiągnięć wynikających

z podstawy programowej dla danego

etapu edukacyjnego; zajęcia prowadzą

nauczyciele posiadający przygotowanie

w zakresie terapii pedagogicznej;

Zajęcia socjoterapeutyczne oraz inne

zajęcia o charakterze terapeutycznym
organizuje się dla uczniów z dysfunkcjami
i zaburzeniami utrudniającymi
funkcjonowanie społeczne; zajęcia
prowadzą nauczyciele posiadający
przygotowanie w zakresie pracy
o charakterze terapeutycznym lub
socjoterapii;

Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze

organizuje się dla uczniów, którzy mają
znaczne trudności w uzyskaniu osiągnięć
z zakresu określonych zajęć edukacyjnych,
wynikających z podstawy programowej dla
danego etapu edukacyjnego. Zajęcia
prowadzone są przez nauczyciela
właściwych zajęć edukacyjnych.

Co osoba niepełnosprawna

może robić po skończeniu

szkoły?



Większość osób z niepełnosprawnością
intelektualną po skończeniu szkoły nie
uczestniczy w żadnych zajęciach. Nie uczy
się dalej i nie pracuje.



Niestety nie wszystkie osoby
niepełnosprawne wierzą w to, że mogą
pracować. Czasami nie wierzy w to również
rodzina. Boją się, że stracą rentę socjalną.



Dużo osób z niepełnosprawnością intelektualną

przygotowuje się do pracy zawodowej w

warsztatach terapii zajęciowej. Uczestnicy

warsztatów zdobywają różne umiejętności

potrzebne w życiu albo w pracy, na przykład: u

ogrodnika, u stolarza, u krawcowej lub w kuchni.



Mają też różne inne zajęcia. Uczą się

samodzielnie jeździć autobusami lub

tramwajami. Chodzą razem do teatru, kina,

kawiarni, żeby wiedzieć jak się tam zachować.

Uczą się, jak rozmawiać przez telefon, załatwiać

ważne sprawy w urzędach.



Osoby, które potrzebują większego wsparcia i

pomocy, mogą chodzić do środowiskowych

domów samopomocy. Ponieważ mało jest takich

ośrodków, czasami muszą długo czekać na

miejsce.



W ośrodkach organizowane są zajęcia w różnych

pracowniach: gospodarstwa domowego,

plastycznej, ceramicznej i wielu innych.



Uczestnicy mają też ćwiczenia rehabilitacyjne,

grają na instrumentach, śpiewają. Chodzą na

wycieczki. Biorą udział w ciekawych imprezach.



Pracy trzeba się nauczyć. W Polsce jest bardzo

mało szkoleń zawodowych dostosowanych do

potrzeb osób z niepełnosprawnością

intelektualną.



Organizacją takich szkoleń powinny zajmować

się powiatowe urzędy pracy. Jednak pracujące

tam osoby nie wiedzą, jak je organizować. Nie

wiedzą, co jest rzeczywiście potrzebne osobom

z niepełnosprawnością intelektualną. Czasami

szkolenia organizują im różne stowarzyszenia i

fundacje.

Bibliografia:

1.

Abramowska B., Tłoczkowska D.,
Wapiennik E. , Nauka i praca osób z
niepełnosprawnością intelektualną,
USO Kołobrzeg 2007

2.

Źródła internetowe:



www.wikipedia.org